"Είσαι ό,τι τρως" λέει ο σοφός λαός και είναι αλήθεια πως μπορεί κανείς να βγάλει πολλά συμπεράσματα για την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, όχι μόνο από τις τροφές που του αρέσει να καταναλώνει, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο τρώει και την παρέα που επιλέγει να απολαμβάνει τα γεύματά του.

Το φαγητό μπορεί να επηρεάσει τα σπλάχνα σου, τη διάθεσή σου και την κοσμοθεωρία σου, λένε οι συγγραφείς του βιβλίου “Dictators' Dinners” (Τα Δείπνα των Δικτατόρων), Victoria Clark και Melissa Scott.

Μέσα από τις σελίδες του, βλέπουμε την ανθρώπινη πλευρά μερικών από τους πιο στυγερούς δικτάτορες όλων των εποχών, χωρίς όμως να ξεχνάμε τα εγκλήματά τους. Κάποιες φορές άλλωστε η γραμμή ανάμεσα στον άνθρωπο και το τέρας είναι πολύ λεπτή.

Οι σατανικές πράξεις των δικτατόρων και η μεγαλομανία τους δεν μπορεί βεβαίως να συσχετιστεί με την κατανάλωση κάποιας συγκεκριμένης τροφής. Ωστόσο είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία που προκύπτουν από αυτό τον ιδιόμορφο γαστρονομικό έλεγχο.

Για παράδειγμα, πολλοί δικτάτορες μεγαλώνοντας απέκτησαν κάποιου είδους εμμονή με την αγνότητα των υλικών του φαγητού τους.

Όπως ο Kim Il-sung της Βορείου Κορέας, ο οποίος ήθελε να επιλέγει ο ίδιος τους κόκους ρυζιού που θα καταναλώσει. Ή ο Nicolae Ceausescu της Ρουμανίας ο οποίος όταν ταξίδευε έπαιρνε μαζί του χυμούς από ωμά λαχανικά και αρνείτο να φάει οποιαδήποτε στερεά τροφή του προσέφεραν, γεγονός που είχε σοκάρει τον Tito στη γειτονική τότε Γιουγκοσλαβία.

Ο Tito από πλευράς του δεν απολάμβανε τίποτα τόσο πολύ όσο ένα κομμάτι ζεστό χοιρινό λίπος, ενώ ο Ceausescu, όταν δεν ταξίδευε, είχε μία προτίμηση στο ψητό κοτόπουλο, το οποίο όμως ήθελε να μπαίνει στο φούρνο ακέραιο, με τα πόδια και το ράμφος του.



Ο Πορτογάλος Antonio Salazar είχε αδυναμία στις σαρδέλες διότι του θύμιζαν τα φτωχά παιδικά του χρόνια, όταν έπρεπε να μοιραστεί μια μόνο σαρδέλα με τον αδελφό του.

Ο Adolf Hitler, ο Mao Zedong και ο Benito Mussolini, μερικοί από τους μεγαλύτερους δικτάτορες όλων των εποχών, απέκτησαν χρόνια προβλήματα με το πεπτικό τους σύστημα, ως αποτέλεσμα τους άγχους που τους προκαλούσαν οι τεράστιες ευθύνες τους.

Ειδικότερα, ο Hitler αντιμετώπιζε πρόβλημα με το έντερό του, το οποίο πιθανότατα συνετέλεσε στην απόφασή του να γίνει χορτοφάγος. Είναι γνωστό άλλωστε ότι προσπαθώντας να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα, υπέκυψε στις προτροπές ενός κομπογιαννίτη γιατρού να πάρει 28 διαφορετικά φάρμακα, ένα από τα οποία είχε φτιαχτεί από... περιττώματα Βουλγάρων αγροτών!



Ο Mao Zedong από την άλλη ήταν φανατικός κρεατοφάγος. “Τρώω πολύ και εκκενώνω πολύ” ανέφερε σε ένα γράμμα του προς ένα σύντροφο. Πολλά χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού που έκανε στη Ρωσία για να συναντήσει τον Στάλιν, βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να μην μπορεί να εκκενώσει καθόλου, διότι στη Μόσχα δεν είχαν τουαλέτες όπως αυτή που είχε συνηθίσει να χρησιμοποιεί.

Ο Mussolini πάλι είχε μονίμως αυτό το πρόβλημα διότι ήταν δυσκοίλιος.

Ο Stalin συνήθισε να παραθέτει πολύωρα γεύματα με γεωργιανές σπεσιαλιτέ και άφθονο κρασί, κατά τη διάρκεια των οποίων συνήθιζε να βασανίζει τους καλεσμένους του με διάφορα παιχνίδια εξουσίας. Εξευγενισμένα βασανιστήρια θα μπορούσε να τα αποκαλέσει κανείς αφού η συμμετοχή σε διαγωνισμούς κατανάλωσης αλκοόλ, τραγουδιού και χορού ήταν υποχρεωτική. Λένε ότι ο Nikita Khrushchev αποχώρησε κουρέλι από ένα τέτοιο γεύμα.



Για τον Χίτλερ θα πρέπει να πούμε ότι κατά τη διάρκεια των χορτοφαγικών γευμάτων του του άρεσε να αφηγείται ιστορίες από ένα ουκρανικό, τόσο αποκρουστικές που οι καλεσμένοι του δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν τ γεύμα τους.

Μία τέτοια συζήτηση βεβαίως δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για τον Jean Bedel Bokassa της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας, τον Idi Amin της Ουγκάντα ή τον Francisco Nguema της Γουινέα, καθώς για όλους τους υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι υπέκυπταν στον κανιβαλισμό.

Όπως είχε αποκαλύψει ένας πρώην μάγειρας του Bokassa, ο στυγερός δικτάτορας της Ugada τον είχε βάλει να μαγειρέψει φλαμπέ ένα ανθρώπινο σώμα γεμιστό με ρύζι.

Φυσικά οι δοκιμαστές τροφής ήταν πολύτιμοι για πολλούς δικτάτορες. Ο Χίτλερ για παράδειγμα είχε 15 κορίτσια που δοκίμαζαν το φαγητό του πριν το φάει ο ίδιος, εφόσον δεν είχαν πάθε τίποτα μετά από 45 λεπτά.



Ο ίδιος ο γιος του Saddam Hussein, κατέληξε στη φυλακή όταν σκότωσε έναν από τους δοκιμαστές τροφής του πατέρα του, ενώ ο Nicolae Ceausescu δεν ταξίδευε ποτέ χωρίς τον δοκιμαστή του, έναν εξειδικευμένο χημικό που έλεγχε όλες τις τροφές πριν τις καταναλώσει.

Κανένας δικτάτορας όμως δεν γλίτωσε το θάνατο, όσους δοκιμαστές ή χημικούς κι αν είχε.

Όλοι πέθαναν στο τέλος, κάποιοι από αυτούς με τρόπο βίαιο.

Πηγή: news247