Γάζα: Σοκάρει μαρτυρία 11χρονου που επιβίωσε από βομβαρδισμό - Νεκρά τα 9 αδέρφια του
Η επίθεση του στέρησε τα πάντα
Ο 11χρονος Άνταμ έφτασε στην Ιταλία αναζητώντας ιατρική βοήθεια μετά από αεροπορική επιδρομή στη Γάζα που του στοίχισε την οικογένειά του
Ένα βίντεο που ραγίζει καρδιές καταγράφει τη στιγμή που ο 11χρονος Άνταμ αλ-Νατζάρ φτάνει στην Ιταλία, με σκοπό να λάβει ιατρική περίθαλψη μετά από έναν ισραηλινό βομβαρδισμό στη Λωρίδα της Γάζας. Η επίθεση αυτή στέρησε από τον μικρό σχεδόν τα πάντα. Τον πατέρα του, και τα εννέα αδέλφια του.
«Ήμασταν στο σπίτι. Καθόμασταν. Και μας χτύπησαν από πίσω», λέει με μια φωνή γεμάτη πόνο και σύγχυση. «Η βόμβα κατέστρεψε το σπίτι. Όλοι οι αδελφοί μου σκοτώθηκαν. Ο πατέρας μου πέθανε στο νοσοκομείο», συνεχίζει.
Ο Άνταμ τραυματίστηκε σοβαρά, καθώς φέρει κατάγματα στο χέρι και στο πόδι, ενώ έχει υποστεί σοβαρή βλάβη στην όρασή του. «Το ένα μου μάτι είναι τυφλό», λέει. «Βλέπω μόνο το αριστερό μέρος του σπιτιού καθαρά, το δεξί και το αριστερό τα βλέπω σαν ένα».
Τα λόγια του αποκαλύπτουν την αβάσταχτη πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες παιδιά σε εμπόλεμες ζώνες. Την απώλεια, τον πόνο, το σωματικό και ψυχικό τραύμα. Ο Άνταμ, αν και μόλις 11 ετών, κουβαλά στις μνήμες και στο σώμα του το φορτίο μιας ζωής που άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Το βίντεο συνεχίζει με μια έκκληση προς τη διεθνή κοινότητα. Μια άλλη παιδική φιγούρα, η 6χρονη Ρετέλ, αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα της φρίκης. «Είναι μόνο ένα παιδί. Πάσχει από σπασμούς, πονάει διαρκώς. Πρέπει να τη δούμε σαν κόρη ή εγγονή μας», λέει με ένταση μέλος ιατρικής αποστολής.
Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Όπου κι αν βρίσκονται οι γιατροί, αντιμετωπίζουν το ίδιο σκηνικό: παιδιά βασανισμένα, καμένα, εγκλωβισμένα. Όπως τονίζουν, δεν πρόκειται απλώς για "παράπλευρες απώλειες", αλλά για επαναλαμβανόμενα περιστατικά που συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα.
«Δεν μιλάμε για "πόλεμο κατά των παιδιών" χωρίς στοιχεία», δηλώνουν χαρακτηριστικά στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων. «Το λέμε εξαιτίας του αδιάκριτου χαρακτήρα των επιθέσεων και της αδιανόητης έκτασης του παιδικού πληθυσμού που πλήττεται. Η Ρετέλ είναι απλώς μία από τις εκατοντάδες».
Καθώς ο Άνταμ προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, η φωνή του γίνεται κραυγή μέσα από τα ερείπια ενός κόσμου που του στέρησαν. Το βλέμμα του, αν και τραυματισμένο, βλέπει ξεκάθαρα κάτι που πολλοί επιλέγουν να αγνοούν: πως σε κάθε βομβαρδισμένο σπίτι, υπάρχει μια οικογένεια. Και συχνά, ένα παιδί που έμεινε μόνο του.
«Ήμασταν στο σπίτι. Καθόμασταν. Και μας χτύπησαν από πίσω», λέει με μια φωνή γεμάτη πόνο και σύγχυση. «Η βόμβα κατέστρεψε το σπίτι. Όλοι οι αδελφοί μου σκοτώθηκαν. Ο πατέρας μου πέθανε στο νοσοκομείο», συνεχίζει.
Ο Άνταμ τραυματίστηκε σοβαρά, καθώς φέρει κατάγματα στο χέρι και στο πόδι, ενώ έχει υποστεί σοβαρή βλάβη στην όρασή του. «Το ένα μου μάτι είναι τυφλό», λέει. «Βλέπω μόνο το αριστερό μέρος του σπιτιού καθαρά, το δεξί και το αριστερό τα βλέπω σαν ένα».
Τα λόγια του αποκαλύπτουν την αβάσταχτη πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες παιδιά σε εμπόλεμες ζώνες. Την απώλεια, τον πόνο, το σωματικό και ψυχικό τραύμα. Ο Άνταμ, αν και μόλις 11 ετών, κουβαλά στις μνήμες και στο σώμα του το φορτίο μιας ζωής που άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Γάζα: "Βλέπουμε παιδιά να καίγονται και να παγιδεύονται", αναφέρει μέλος ιατρικής αποστολής
Το βίντεο συνεχίζει με μια έκκληση προς τη διεθνή κοινότητα. Μια άλλη παιδική φιγούρα, η 6χρονη Ρετέλ, αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα της φρίκης. «Είναι μόνο ένα παιδί. Πάσχει από σπασμούς, πονάει διαρκώς. Πρέπει να τη δούμε σαν κόρη ή εγγονή μας», λέει με ένταση μέλος ιατρικής αποστολής.Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Όπου κι αν βρίσκονται οι γιατροί, αντιμετωπίζουν το ίδιο σκηνικό: παιδιά βασανισμένα, καμένα, εγκλωβισμένα. Όπως τονίζουν, δεν πρόκειται απλώς για "παράπλευρες απώλειες", αλλά για επαναλαμβανόμενα περιστατικά που συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα.
Για "πόλεμο με ανώνυμα θύματα", κάνουν λόγο ανθρωπιστικές οργανώσεις
«Δεν μιλάμε για "πόλεμο κατά των παιδιών" χωρίς στοιχεία», δηλώνουν χαρακτηριστικά στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων. «Το λέμε εξαιτίας του αδιάκριτου χαρακτήρα των επιθέσεων και της αδιανόητης έκτασης του παιδικού πληθυσμού που πλήττεται. Η Ρετέλ είναι απλώς μία από τις εκατοντάδες».Καθώς ο Άνταμ προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, η φωνή του γίνεται κραυγή μέσα από τα ερείπια ενός κόσμου που του στέρησαν. Το βλέμμα του, αν και τραυματισμένο, βλέπει ξεκάθαρα κάτι που πολλοί επιλέγουν να αγνοούν: πως σε κάθε βομβαρδισμένο σπίτι, υπάρχει μια οικογένεια. Και συχνά, ένα παιδί που έμεινε μόνο του.
