Η Μπρουκ Χόγκαν μοιράστηκε ένα βαθιά προσωπικό μήνυμα για τον θάνατο του πατέρα της Χαλκ Χόγκαν, ξεδιπλώνοντας τη δύναμη του δεσμού τους, παρά την απομάκρυνση των τελευταίων χρόνων. Με φωτογραφίες, μνήμες και αλήθειες, ρίχνει φως στην πραγματική σχέση που είχαν, μια σχέση που επιβίωσε ακόμα και μέσα από τη σιωπή.

Μπορεί πατέρας και κόρη να είχαν αποξενωθεί εδώ και δύο χρόνια, με την κόρη του παλαιστή να ζητάει ακόμα και να αφαιρεθεί το όνομά της από τη διαθήκη του, την Τρίτη 29 Ιουλίου όμως έκανε μία εξομολογητική ανάρτηση, κοινοποιώντας βίντεο με στιγμές από την παιδική της ηλικία.

 «Αγαπημένε μου μπαμπά, ήσουν το παν για εμένα και θα είμαι πάντα το κορίτσι σου. Είμαι περήφανη που ήμουν κόρη σου — για όλη την αγάπη, το φως και την καλοσύνη που έφερες σ’ αυτόν τον κόσμο. Σε ευχαριστώ που με διάλεξες σε αυτή τη ζωή και που με αγάπησες τόσο βαθιά. Ο δεσμός μας είναι αιώνιος. Αυτή η αλήθεια μου φέρνει παρηγοριά και ελπίδα, ακόμη και με την απουσία σου. Σ’ αγαπώ περισσότερο απ’ όλα τα αστέρια στον ουρανό. Για πάντα, και μετά τη ζωή», έγραψε στη λεζάντα της ανάρτησή της.

Ο Χόγκαν πέθανε σε ηλικία 71 ετών στις 24 Ιουλίου από έμφραγμα, όπως αναφέρεται ως επίσημη αιτία θανάτου του, στο σπίτι του στη Φλόριντα. Η Μπρουκ μοιράστηκε επίσης ένα μακροσκελές κείμενο, με το οποίο περιέγραψε την ιδιαίτερη σχέση που είχαν, καθώς και τους λόγους που απομακρύνθηκαν.

 «Το αίμα του πατέρα μου κυλά στις φλέβες μου. Τα μάτια του λάμπουν μέσα από τα παιδιά μου. Και ο δεσμός μας δεν έσπασε ποτέ – ούτε καν στις τελευταίες του στιγμές. Είχαμε μια σύνδεση βαθύτερη από λόγια, μια σύνδεση που απλωνόταν πέρα από ζωές. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που γνώρισα την αληθινή εκδοχή του. Όχι απλώς αυτή που έβλεπε ο κόσμος μέσα από προσεκτικά επιλεγμένο φακό. Μοιραζόμασταν έναν ήσυχο, ιερό δεσμό, που μπορούσε να γίνει αντιληπτός και να τον νιώσει όποιος μας έβλεπε μαζί. Όταν έφυγε από αυτή τη γη, ένιωσα πως ένα κομμάτι της ψυχής μου έφυγε μαζί του. Το αισθάνθηκα πριν καν μάθω την είδηση», τόνισε.

Στη συνέχεα έγραψε:  «Μου έλεγε συχνά "όλα αυτά είναι προσωρινά και πάντα θα βρίσκω τον δρόμο για να σε ξαναβρώ". Το πιστεύω αληθινά – θα βρίσκουμε ο ένας τον άλλο σε κάθε ζωή. Ξέρω ότι τώρα αναπαύεται, μακριά από τον πόνο, και σε έναν τόπο τόσο όμορφο όσο τον είχε φανταστεί. Μιλούσε γι' αυτή τη στιγμή με τόση κατάνυξη και ελπίδα. Σαν να ήταν η συνάντηση με τον Θεό το μεγαλύτερο "πρωτάθλημα" που θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει».

 «Θα θυμάμαι πάντα όταν μου έφτιαχνε τα σπίτια για τις Μπάρμπι μου, τις βόλτες μας με το τζετ σκι, το γέλιο μας μέχρι δακρύων όταν κανείς άλλος δεν καταλάβαινε το αστείο, τον τρόπο που μου δίδαξε την αγάπη και τον σεβασμό για τον ωκεανό, την παραλία, τα ηλιοβασιλέματα και την ομορφιά που ο Θεός ζωγράφισε σ' αυτή τη ζωή. Οι αγκαλιές του ήταν το σπίτι μου. Το να τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το τεράστιο σώμα του με έκανε πάντα να νιώθω σαν το μικρό του κορίτσι, ακόμα κι όταν μεγάλωνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μυρωδιά του. Ορκίζομαι πως όταν κρατώ στην αγκαλιά μου την αγαπημένη μου Μόλι Τζιν, που πήρε το όνομά του, μυρίζει μερικές φορές σαν αυτόν. Νιώθω την παρουσία του μέσα από τα παιδιά μου. Ζει μέσα από μένα και μέσα από εκείνα. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να δώσει ένας πατέρας – μια αγάπη που συνεχίζεται... πολύ μετά τον θάνατο. Όμως ο κόσμος που άφησε πίσω του είναι διαφορετικός απ’ αυτόν που είχαμε φανταστεί», έγραψε σε άλλο σημείο για τον εκλιπόντα πατέρα της.

Δείτε την ανάρτησή της


Λίγο αργότερα ξεκαθάρισε για την επικοινωνία τους: «Τα μέσα ενημέρωσης έχουν παραποιήσει την αφήγηση και αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα. Ποτέ δεν είχαμε έναν μεγάλο καβγά. Ο πατέρας μου κι εγώ δεν μαλώσαμε. Ήταν μια σειρά από ιδιωτικά τηλεφωνήματα που κανείς δεν θα ακούσει ποτέ, δεν θα μάθει, ούτε θα καταλάβει. Ο πατέρας μου μου εκμυστηρευόταν πράγματα που τον βάραιναν – προσωπικά και επαγγελματικά. Του προσφέρθηκα να είμαι σωσίβιο, όπως και αν με χρειαζόταν. Του είπα ότι είχε την υποστήριξή μου. Τον παρακάλεσα να ξεκουραστεί, να φροντίσει τον εαυτό του. Δεν είχε τίποτα άλλο να αποδείξει σε κανέναν. Ο σύζυγός μου κι εγώ μετακομίσαμε στη Φλόριντα για να είμαστε κοντά του. Μεγάλωνε. Ήθελα να είμαι δίπλα του όσο περισσότερο γινόταν. Περάσαμε σχεδόν 25 χειρουργικές επεμβάσεις μαζί και μετά... ξαφνικά δεν ήθελε να με βλέπει στις επεμβάσεις. Όλα άρχισαν να καλύπτονται από ένα παχύ πέπλο. Ήταν σαν να υπήρχε ένα ενεργειακό πεδίο γύρω του που δεν μπορούσα να διαπεράσω».

Περιγράφοντας την περίοδο που ψυχράνθηκαν οι σχέσεις του, ανέφερε: «Μου έλεγε όλα αυτά, τόσο ευάλωτος, και άκουγε τις εκκλήσεις μου – και ξαφνικά κάτι άλλαξε. Διάλεξε να ακολουθήσει ένα μονοπάτι που προφανώς τον βασάνιζε ψυχικά. Ένιωσα αποσύνδεση. Ακολούθησαν διαφωνίες, αλλά με συναισθηματικό κόστος για μένα. Πρέπει να φανταστείτε, μαζί με όλα αυτά, πως ο καθένας άρχισε να εκφράζει τη γνώμη του, χωρίς να ξέρει την αλήθεια ή να έχει περπατήσει στα δικά μας παπούτσια. Λίγο αργότερα έμεινα έγκυος στα δίδυμα και είχα μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη καισαρική, με δύσκολη ανάρρωση. Πραγματικά πιστεύω ότι ήταν το αίμα του πατέρα μου που με κράτησε στη ζωή.

Πριν από αυτό, ήμουν δίπλα στον πατέρα μου σχεδόν σε κάθε επέμβαση. Ήξερα το ιατρικό του ιστορικό απ’ έξω. Όταν άκουσα για την εγχείρηση βαλβίδας, σε μια συζήτηση στην οποία ήμουν παρούσα πριν μερικά χρόνια, ζήτησα από τον σύζυγό μου να στείλει αναλυτικά τις σημειώσεις από τις προηγούμενες νοσηλείες του. Ήξερα βαθιά μέσα μου τι σήμαινε εκείνη η επέμβαση — ήταν μια ύστατη λύση, κάτι που θα μπορούσε να του δώσει λίγο χρόνο, αλλά όχι πολύ περισσότερο».

Κλείνοντας τη μακροσκελή ανάρτησή της, τόνισε για τα δύο τελευταία χρόνια και την επιλογή της να απομακρυνθεί από τον πατέρα της: «Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο χρόνων, χρειάστηκε να απομακρυνθώ για να προστατεύσω την καρδιά μου. Ο σύζυγός μου παρέμεινε ανοιχτός, προσπαθώντας διακριτικά να προσεγγίσει τον πατέρα μου χωρίς να το ξέρω, αναζητώντας έναν τρόπο για να επιστρέψω στη ζωή του. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, διάβασα εκείνα τα μηνύματα – κάποια απαντήθηκαν, κάποια αγνοήθηκαν – αλλά όλα μου ράγισαν την καρδιά. Στο τέλος, παρέμεινε για πολλούς ένα παράδειγμα οικονομικής επιτυχίας. Αυτό ήταν το τελευταίο που ήθελα για εκείνον – δούλευε ασταμάτητα και κατέστρεφε το σώμα του μια ζωή. Ξέρω μέσα μου ότι έκανα ό,τι μπορούσα. Ήξερε ότι θα έμπαινα σε φλεγόμενο κτίριο για να τον σώσω. Και σε πολλές στιγμές, στη διαδρομή της ζωής, το έκανα. Ήξερε πόσο βαθιά, πόσο δυνατά και πόσο αγνά τον αγαπούσα. Είμαι ήρεμη γνωρίζοντας αυτό. Το μόνο που ήθελα πραγματικά από τον πατέρα μου ήταν η αγάπη, η ειλικρίνεια και μια βαθιά σύνδεση. Και για μερικά πολύτιμα χρόνια, τα είχα — με αναμνήσεις που θα κρατήσουν μια ζωή. Ο κόσμος μου άλλαξε για πάντα. Αλλά νιώθω ευλογημένη που έχω έναν στοργικό σύζυγο και δύο υπέροχα παιδιά που μου θυμίζουν κάθε μέρα τα μεγαλύτερα δώρα της ζωής. Είμαι βαθιά ευγνώμων για την αγάπη, τις τιμές και τα αφιερώματα από τους θαυμαστές και τους φίλους του. Η ζωή του ήταν άξια γιορτής — και πάντα θα είναι».