Η ιταλοτουρκική συνεργασία, όπως αποδείχθηκε στην πρόσφατη τριμερή συνάντηση με τη Λιβύη στην Κωνσταντινούπολη, φαίνεται να ολοκληρώνει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς για την ενίσχυση της Τουρκίας ως ηγεμονικής δύναμης στη Μεσόγειο. Αυτή η επιδίωξη δεν αποτελεί καρπό ενός φαντασιακού τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας και μεθοδικής στρατηγικής που χτίστηκε από την Άγκυρα, με γεωπολιτικό βάθος και χρονική προοπτική, ξεκινώντας από την Ιβηρική χερσόνησο και τη Μαδρίτη. Σήμερα, η Τουρκία φαίνεται να επιτυγχάνει αυτή τη στόχευση, με τη δημιουργία ενός στρατηγικού τόξου επιρροής, το οποίο εκτείνεται από το Γιβραλτάρ μέχρι τη Συρία, αποτελώντας κεντρικό σημείο γεωπολιτικής σημασίας.

Διαβάστε: "Θανατική ποινή για τους ομήρους η κατάληψη της Γάζας" - Εξαντλημένος ενόψει της επιχείρησης ο ισραηλινός στρατός

Οι σχέσεις Τουρκίας – Ισπανίας έχουν αναπτυχθεί σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα στον τομέα της στρατιωτικής συνεργασίας και των εμπορικών συμφωνιών. Πρόσφατα, η Μαδρίτη και η Άγκυρα ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο τους δεσμούς τους, καθώς υιοθέτησαν (ίσως όχι τυχαία) μια ισχυρή αντιισραηλινή ρητορική, με αφορμή τις εξελίξεις στη Γάζα, ενώ η ισπανική διπλωματία προχώρησε στην αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης.

Η Τουρκία μέσω των συμμαχιών με Ιταλία και Ισπανία είναι ξεκάθαρο πως επιχειρεί να πλήξει την τριμερή Ελλάδας – Γαλλίας – Ισραήλ με τη συμμετοχή της Κύπρου στη ΝΑ Μεσόγειο, αποκαλύπτοντας εντέλει όλο το μεγαλεπήβολο όραμά της, στο πλαίσιο, φυσικά, της «Γαλάζιας Πατρίδας», να κυριαρχήσει συνολικά στο Μεσόγειο, με δεδομένη την τεράστια γεωπολιτική διάσταση που έχει η mare nostrum ως σταυροδρόμι Ευρώπης, Αφρικής και Ασίας.

Διαβάστε τη συνέχεια στο iapogevmatini.gr