Ο Ντόναλντ Τραμπ μοιάζει να είναι σε πολύ ισχυρή θέση στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, δίνοντας το τέμπο και ταράζοντας τα λιμνάζοντα ύδατα, με στόχο την αναδιαμόρφωση της ισορροπίας δυνάμεων. Η Σύνοδος της Αλάσκας άλλαξε τη δυναμική στο Ουκρανικό, οδηγώντας άμεσα στην αντίστοιχη της Ουάσινγκτον, με τον Αμερικανό πρόεδρο να «υποδέχεται» στον Λευκό Οίκο τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, καθώς και τους Ευρωπαίους ηγέτες (περιλαμβανομένων και των Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και Μαρκ Ρούτε), μολονότι οι «7» δεν είχαν πρόσκληση, τουλάχιστον επίσημα.

Διαβάστε: Προβληματισμός στην κυβέρνηση για τις εξελίξεις στο μέτωπο της Ουκρανίας που μπορεί να ανοίξει την όρεξη της Τουρκίας για νέες διεκδικήσεις

«Νομίζω πως σε δύο εβδομάδες είχαμε μεγαλύτερη πρόοδο στον τερματισμό του πολέμου σε σχέση με τα προηγούμενα 3,5 χρόνια», επεσήμανε ο πρόεδρος της Φινλανδίας, Αλεξάντερ Στουμπ, ένας εκ των πιο «αγαπημένων» Ευρωπαίων ηγετών για τον Τραμπ, με το γκολφ να αποτελεί συνεκτικό δεσμό. Και έτσι φαίνεται πως είναι, με τις διεργασίες να «τρέχουν» για μια συνθήκη ειρήνης (και όχι για εκεχειρία), ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος αιφνιδίασε τους πάντες ως προς τα επόμενα βήματα: προετοιμασία διμερούς συνάντησης μεταξύ Πούτιν και Ζελένσκι και μετά τριμερής, με τη συμμετοχή του Ντόναλντ Τραμπ.

Ακόμα και εδώ, αν γίνεται κάτι αντιληπτό, είναι ότι η Ευρώπη δεν έχει πλέον το ειδικό βάρος για να καθίσει στο τραπέζι, μολονότι οι ηγέτες που συνόδεψαν τον Ζελένσκι στις ΗΠΑ, όπως έγραψε το BBC, «έκλεισαν βιαστικά το ταξίδι, προκειμένου να κάνουν… σάντουιτς τον Πούτιν και να περιορίσουν την επίδρασή του στον Τραμπ»: ο Αμερικανός πρόεδρος ολοκληρώνοντας τη διευρυμένη Σύνοδο της Ουάσινγκτον (στην οποία οι δηλώσεις έγιναν πριν και όχι μετά τις συζητήσεις μεταξύ των ηγετών) δεν την περιέλαβε σε αυτό. Αυτό, δε, αν και δεδομένα καλείται να παίξει ρόλο στη μεταπολεμική Ουκρανία, καθώς η «Συμμαχία των Προθύμων» αναμένεται να είναι παρούσα στην παροχή εγγυήσεων ασφαλείας στο Κίεβο (εφόσον βέβαια καμφθούν οι ρωσικές αντιστάσεις και ενδεχομένως και το «μέγεθος» ηγετών όπως ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Κιρ Στάρμερ, σύμφωνα με δήλωση Ευρωπαίου διπλωμάτη στο Politico).


Ο "διαμεσολαβητής" Ντόναλντ Τραμπ

Σε κάθε περίπτωση, η Σύνοδος της Ουάσινγκτον, που δεν είχε καμία σχέση με το «τραυματικό» για το πρεστίζ του Βολοντίμιρ Ζελένσκι «μπρα ντε φερ» του Φεβρουαρίου, φαίνεται πως έβαλε συγκεκριμένα δεδομένα: εγγυήσεις ασφαλείας με συγκεκριμένη αμερικανική παρουσία (πιθανότατα από αέρος) και διαπραγμάτευση για το εδαφικό, μετά και τις συζητήσεις στην Αλάσκα.

Ο Ντόναλντ Τραμπ δείχνει σαφή διάθεση να «τρέξουν» τα πράγματα, λειτουργώντας ως διαμεσολαβητής για μια (κατά το δυνατόν) αμοιβαία αποδεκτή λύση, ενώ επιζητεί να τερματίσει τον «7ο» ή ακόμα και τον «8ο» πόλεμο επί των ημερών του, είτε γίνεται λόγος για την πρώτη είτε για τη δεύτερη θητεία. Σαφή στόχο του αποτελεί η διαμόρφωση της διεθνούς τάξης, αφού τίθεται τέρμα στην απόλυτη μεταψυχροπολεμική αμερικανική ηγεμονία. Εδώ και μήνες οι αναλύσεις αφθονούν, άλλωστε, σε σχέση με τον νέο ρόλο που επιφυλάσσει ο Αμερικανός πρόεδρος για την Ουάσινγκτον, κάτι που έχει αποτυπωθεί ήδη και σε επίπεδο συμβολισμών: ο Ντόναλντ Τραμπ φρόντισε να δείξει στους Μακρόν και Ζελένσκι τη συλλογή που έχει με καπέλα MAGA, τα οποία εκθέτει σε δύο ράφια κάτω από έναν κρυστάλλινο πολυέλαιο στον Λευκό Οίκο, υπενθυμίζοντας έμμεσα και την απόσταση που χωρίζει τις ΗΠΑ από τη γραμμή του μετώπου (περί τα 7.000 χλμ., όσα συμπτωματικά διένυσε και η ρωσική αποστολή, με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Πούτιν, για το ιστορικό τετ-α-τετ στην Αλάσκα). Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, ο Αμερικανός πρόεδρος αφενός τηρεί την υπόσχεσή του στους εκλογείς του, ενώ παράλληλα «βγάζει» τον Ρώσο ομόλογό του από τη διπλωματική απομόνωση. Στο επίκεντρο, δε, δεδομένα βρίσκονται οι αμερικανορωσικές σχέσεις και για τις δύο πλευρές.

Σύμφωνα, άλλωστε, με λίστα που έχει δημοσιεύσει το Yale, πάνω από 1.000 πολυεθνικές έχουν περιορίσει την παρουσία τους στη Ρωσία, συνεπεία του πολέμου, ενώ και οι εμπορικές σχέσεις Ουάσινγκτον - Μόσχας είναι σε ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο (πτώση 25,8% το 2024 σε σχέση με το 2023, φτάνοντας μόλις στα 5,2 δισ. δολάρια). Υπάρχουν «εξαιρετικές» ευκαιρίες και για τις δύο χώρες, έλεγε άλλωστε χαρακτηριστικά ο Μάρκο Ρούμπιο τον Φεβρουάριο, μετά τη σημαντική Σύνοδο του Ριάντ, παρουσία του Σεργκέι Λαβρόφ, ενώ σίγουρα δεν είναι τυχαίο και το εξής: πως στο πιο πρόσφατο ταξίδι του ειδικού απεσταλμένου του Τραμπ στη Μόσχα, του Στίβεν Γουίτκοφ, το οποίο και οδήγησε στη Σύνοδο της Αλάσκας, τελικά, υπήρξε ο «περίπατος» στο πάρκο Zaryadye, μια ανάσα από το Κρεμλίνο, μαζί με τον Κίριλ Ντμίτριεφ.

Πρόκειται για τον εκπρόσωπο της ρωσικής προεδρίας για τις επενδύσεις και την οικονομική συνεργασία, έναν εκ των πιο δυτικόστροφων συμβούλων στο περιβάλλον του Πούτιν, όπως είναι γνωστό από το ίδιο του το υπόβαθρο.


Το μεγάλο διακύβευμα

Το μεγάλο διακύβευμα εν προκειμένω είναι η Αρκτική: Ανάλυση του Foreign Policy σημειώνει εύστοχα πως απομόνωση της Μόσχας (που έχει το 53% των ακτογραμμών στην Αρκτική) οδηγεί σε διεύρυνση της σινορωσικής συνεργασίας, θέτοντας εν αμφιβόλω την αμερικανική παρουσία. Δεν ήταν λοιπόν τυχαία η Αλάσκα ως σημείο συνάντησης ούτε και υπό αυτό το πρίσμα. Για να προχωρήσει όμως οποιοδήποτε αμοιβαίο επωφελές πλάνο, που μπορεί να «μεγαλώσει την πίτα» για τις δύο χώρες και τις επιχειρηματικές τους ελίτ, υπάρχει ένα προαπαιτούμενο: να διευθετηθεί το Ουκρανικό. Και αυτό τελικά μπορεί να περνά από ελβετικό έδαφος (αν, για παράδειγμα, διεξαχθεί στη Γενεύη ενδεχόμενη συνάντηση μεταξύ Πούτιν και Ζελένσκι, με τη Βέρνη να ετοιμάζεται επίσης για κάτι τέτοιο), εκεί όπου εδράζεται και η διαχειρίστρια εταιρεία του Nord Stream 2, πεδίο ενδιαφέροντος του Αμερικανού επενδυτή και χορηγού της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, Stephen P. Lynch.

Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά