Tι συμβαίνει με τις εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία; Το ερώτημα που δεν σταματά να πλανάται πάνω από τη διεθνή κοινότητα. Παρά την πρόοδο, η Ουάσιγκτον επιμένει ότι δεν θα στείλει δικά της στρατεύματα στην Ουκρανία, κάτι που προκαλεί αμφιβολίες για την ανθεκτικότητα των εγγυήσεων. Ο υπουργός Άμυνας της Αμερικής Πιτ Χέγκσεθ και άλλα στελέχη της κυβέρνησης Τραμπ εκφράζουν ανησυχία ότι ακόμη και η παροχή υποστηρικτικών μέσων μπορεί να εμπλέξει τις ΗΠΑ σε μελλοντική σύγκρουση. Ταυτόχρονα, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εμφανίζονται επιφυλακτικές απέναντι στην ιδέα αποστολής χιλιάδων στρατιωτών σε ουκρανικό έδαφος, με το πολιτικό κόστος και τον κίνδυνο αντιδράσεων της κοινής γνώμης να παραμένουν υψηλά. Ο ίδιος ο Τραμπ επιχειρεί να διατηρήσει χαμηλούς τόνους, λέγοντας ότι «δεν έχουμε καν συζητήσει τις λεπτομέρειες» και ότι η αμερικανική εμπλοκή θα είναι «από την πλευρά της υποστήριξης, κυρίως από αέρα».

Ειδικότερα, σύμφωνα με τους Financial Times, οι Ηνωμένες Πολιτείες εμφανίζονται διατεθειμένες να συνεισφέρουν με κρίσιμα στρατηγικά μέσα σε οποιοδήποτε δυτικό σχέδιο ασφάλειας για την Ουκρανία μετά το τέλος του πολέμου, χωρίς ωστόσο να αποστείλουν δικές τους μάχιμες δυνάμεις στο ουκρανικό έδαφος. Σύμφωνα με Ευρωπαίους και Ουκρανούς αξιωματούχους, η Ουάσιγκτον προτίθεται να διαθέσει «στρατηγικούς πολλαπλασιαστές ισχύος», όπως μέσα συλλογής πληροφοριών, επιτήρησης και αναγνώρισης (ISR), δυνατότητες διοίκησης και ελέγχου, καθώς και εναέρια και επίγεια συστήματα αεράμυνας.

Πόλεμος στην Ουκρανία: Ο ρόλος των ΗΠΑ στις εγγυήσεις ασφαλείας 

Αμερικανικά αεροσκάφη, επίγειοι σταθμοί ραντάρ και υποδομές logistics θα μπορούσαν να στηρίξουν μια ευρωπαϊκή δύναμη αποτροπής, η οποία θα αναλάβει την ευθύνη εφαρμογής μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και τη φύλαξη των συνόρων της Ουκρανίας μετά από πιθανή ειρηνευτική συμφωνία.

Η προσφορά αυτή αποτελεί στροφή σε σχέση με την αρχική θέση της κυβέρνησης Τραμπ, που είχε αποκλείσει κάθε εμπλοκή μετά τον πόλεμο.

Ο ρόλος της Ευρώπης

Στον πυρήνα του σχεδίου βρίσκεται μια «συμμαχία των προθύμων», με Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία να ηγούνται και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να συνεισφέρουν συνολικά τέσσερις έως πέντε ταξιαρχίες.

Το προσχέδιο προβλέπει τρία επίπεδα άμυνας:

- Αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη υπό διεθνείς παρατηρητές ή ουδέτερες ειρηνευτικές δυνάμεις.

- Πρώτη γραμμή άμυνας από ουκρανικές δυνάμεις εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες από το ΝΑΤΟ.

- Ευρωπαϊκή δύναμη αποτροπής βαθύτερα στο ουκρανικό έδαφος, με τις ΗΠΑ να προσφέρουν υποστήριξη από τα μετόπισθεν.

Ο Αντρίι Γερμάκ, προσωπάρχης του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, επιβεβαίωσε ότι «η εικόνα θα είναι ένα μίγμα στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής στήριξης», υπογραμμίζοντας πως «οι ΗΠΑ μπορούν να δώσουν τη ραχοκοκαλιά που κάνει όλη την αρχιτεκτονική αποτροπής να λειτουργήσει».

Το αδιέξοδο με τη Ρωσία

Το σχέδιο εξακολουθεί να σκοντάφτει στην αδιαλλαξία της Μόσχας, όπως αναφέρουν οι Financial Times. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν ζητά να συμμετάσχει η Ρωσία στις εγγυήσεις ασφάλειας, κάτι που το Κίεβο απορρίπτει κατηγορηματικά. Οι διαφορές για τα μεταπολεμικά σύνορα και τον έλεγχο περιοχών όπως το Ντονμπάς παραμένουν αγεφύρωτες.

Παρά τις επαφές σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες, η ειρηνευτική ώθηση του Τραμπ δεν έχει αποφέρει χειροπιαστά αποτελέσματα. Ωστόσο, η μετατόπιση της αμερικανικής στάσης στο θέμα των εγγυήσεων έχει προκαλέσει ικανοποίηση σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που επί μήνες πίεζαν τις ΗΠΑ να συμβάλουν περισσότερο.