Σε μία αποκάλυψη προχώρησε ο πρίγκιπας Χάρι στα απομνημονεύματά του, μιλώντας αναλυτικά για την ημέρα της κηδείας της πριγκίπισσας Νταϊάνα και περιγράφοντας το πως τη βίωσε εκείνος, ως ένα παιδί 12 χρονών. Η πριγκίπισσα Νταϊάνα έχασε τη ζωή της στις 31 Αυγούστου του 1997, σε τροχαίο δυστύχημα στο Παρίσι και η κηδεία της πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα αργότερα, στις 6 Σεπτεμβρίου. Ο πρίγκιπας Χάρι και ο αδελφός του, πρίγκιπας Ουίλιαμ, 15, περπάτησαν πίσω από το φέρετρο της μητέρας τους στην επίσημη νεκρική πομπή, μια εικόνα που έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη εκατομμυρίων θεατών.

Διαβάστε: Πώς θα ήταν η πριγκίπισσα Νταϊάνα στα 64 της αν ζούσε σήμερα (Βίντεο)

Στο βιβλίο του «Spare», ο πρίγκιπας Χάρι γράφει ότι παραλίγο να δακρύσει όταν ο Έλτον Τζον ερμήνευσε τη συγκινητική εκδοχή του τραγουδιού «Candle in the Wind», κατά την τελετή στον καθεδρικό ναό του Γουέστμινστερ. «Δεν είμαι σίγουρος αν οι νότες που ακούω στο μυαλό μου είναι από εκείνη τη στιγμή ή από αποσπάσματα που είδα αργότερα. Ίσως, να είναι κατάλοιπα από επαναλαμβανόμενους εφιάλτες. Αλλά έχω μία καθαρή ανάμνηση: το τραγούδι κορυφώθηκε, τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν και τα δάκρυα παραλίγο να κυλήσουν», θυμάται. Ωστόσο, δεν έκλαψε εκείνη τη στιγμή. Τα δάκρυα ήρθαν αργότερα, όταν η μητέρα του ετάφη στους κήπους Άλθορπ, στο οικογενειακό τους κτήμα στο Γουέστ Νορθάμπτονσαϊρ της Αγγλίας.

«Όταν φτάσαμε στο Άλθορπ, το φέρετρο μεταφέρθηκε πάνω από τη λίμνη μέσω μίας γέφυρας. Το φέρετρο οδηγήθηκε σ’ ένα μικρό νησί, όπου τοποθετήθηκε σε μια πλατφόρμα. Ο Ουίλιαμ και εγώ περάσαμε την ίδια γέφυρα για να πάμε στο νησί», γράφει χαρακτηριστικά.

Πρίγκιπας Χάρι: Το σώμα μου άρχισε να τρέμει, το σαγόνι μου έπεσε και άρχισα να κλαίω με λυγμούς

«Αναφέρθηκε ότι τα χέρια της μαμάς ήταν διπλωμένα στο στήθος της και ανάμεσά τους είχε τοποθετηθεί μια φωτογραφία δική μου και του αδελφού μου - ίσως οι μοναδικοί δύο άντρες που την αγάπησαν πραγματικά. Σίγουρα, οι δύο που την αγάπησαν περισσότερο. Για όλη την αιωνιότητα θα της χαμογελούσαμε μέσα στο σκοτάδι», συνέχισε, εξηγώντας ότι η σκέψη αυτή, τη στιγμή που αφαιρούνταν η σημαία από το φέρετρο και αυτό κατέβαινε στο χώμα, ήταν αυτό που τον λύγισε πραγματικά.

«Το σώμα μου άρχισε να τρέμει, το σαγόνι μου έπεσε και άρχισα να κλαίω με λυγμούς μέσα στα χέρια μου. Ένιωσα ντροπή που παραβίαζα τη "συμπεριφορά" της οικογένειας, αλλά δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο μέσα μου», καταλήγει.