Συνέχεια στο μαζικό κύμα αναγνωρίσεων της Παλαιστίνης από τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ δόθηκε το βράδυ της Δευτέρας. Η Διάσκεψη του ΟΗΕ που συνδιοργανώθηκε από Γαλλία και Σαουδική Αραβία έφερε αφενός την επισημοποίηση της αναγνώρισης από το Παρίσι (ακολούθησε Βρετανία, Καναδά, Αυστραλία και Πορτογαλία, που έπραξαν το αυτό την Κυριακή, με Λονδίνο και Οτάβα να αποτελούν τα πρώτα μέλη των G7 που έκαναν τη σχετική κίνηση), αφετέρου επανέφερε στο προσκήνιο τη λύση των δύο κρατών. Μετά τη Γαλλία, άλλωστε, ακολούθησε το Βέλγιο, αλλά και άλλες χώρες, πρωτίστως μικρά σε έκταση ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Μάλτα, το Λουξεμβούργο, αλλά και «μικρο-κράτη», όπως το Μονακό, το Σαν Μαρίνο και η Ανδόρα. 

Διαβάστε: Γαλλία: Ο Μακρόν αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης -"Ήρθε η ώρα για ειρήνη", είπε από το βήμα του ΟΗΕ

Παλαιστίνη: Τι απαιτείται για να γίνει κράτος-μέλος του ΟΗΕ

Σημειώνεται ότι οι προσπάθειες των Παλαιστινίων για αναγνώριση από τον ΟΗΕ ως πλήρες κράτος-μέλος ξεκίνησαν το 2011. Επί του παρόντος, η Παλαιστίνη έχει καθεστώς παρατηρητή, το οποίο τους απονεμήθηκε τον Νοέμβριο του 2012. Ωστόσο, για να γίνουν κράτος-μέλος του Οργανισμού, όπως υπενθυμίζει το CNN, απαιτείται τουλάχιστον εννέα από τα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να ψηφίσουν υπέρ και κανένα από τα πέντε μόνιμα μέλη του –ΗΠΑ, Γαλλία, Κίνα, Βρετανία και Ρωσία– να μην ασκήσει βέτο. Οι ΗΠΑ έχουν συχνά ασκήσει το δικαίωμα βέτο τους σύμφωνα με την εξωτερική πολιτική του Ισραήλ, εμποδίζοντας πέρυσι την υιοθέτηση ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας που θα αναγνώριζε το παλαιστινιακό κράτος.


Ισραήλ και ΗΠΑ σταθερά ενάντια στην αναγνώριση της Παλαιστίνης - «Ανταμοιβή στη Χαμάς» - Στο προσκήνιο για τον Τραμπ η μεταπολεμική Γάζα

Πλέον, πάνω από τα 3/4 των μελών της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ αναγνωρίζουν παλαιστινιακό κράτος, ενώ σε ανάλογη κίνηση έχουν πλέον προβεί τα 4 από τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού. Σε κάθε περίπτωση, παρά την εντατικοποίηση της διπλωματικής πίεσης, οι εικόνες από την τραγωδία στη Γάζα και τα καραβάνια των προσφύγων παραμένουν αμετάβλητες, την ώρα που το Ισραήλ αλλά και οι ΗΠΑ δεν δείχνουν να αφίστανται ούτε εκατοστό από το σταθερό «όχι» στην προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε πως Τελ Αβίβ και Ουάσινγκτον δεν συμμετείχαν στη χθεσινή διάσκεψη, με τον πρεσβευτή του Ισραήλ στον ΟΗΕ, Ντάνι Ντάνον, να τη χαρακτηρίζει «τσίρκο», ενώ η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Καρολάιν Λέβιτ, σημείωνε σε ενημέρωση συντακτών χθες, Δευτέρα, πως η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους είναι μια «ανταμοιβή στη Χαμάς» (κινούμενη στο ίδιο μήκος κύματος με την πάγια θέση του Τελ Αβίβ και το τελευταίο μήνυμα του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπενιαμίν Νετανιάχου).

Άλλωστε, οι Ηνωμένες Πολιτείες φαίνεται πως έχουν ρίξει μεγαλύτερο βάρος στην κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, με το Axios να αναφέρει πως ο Ντόναλντ Τραμπ αναμένεται να παρουσιάσει σήμερα σε ηγέτες αραβικών και μουσουλμανικών χωρών την αμερικανική πρόταση για τον τερματισμό του πολέμου και τη μεταπολεμική διακυβέρνηση του θύλακα. Στη συνάντηση θα συμμετάσχουν αξιωματούχοι από τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Τουρκία, την Ινδονησία και το Πακιστάν, σύμφωνα με το Axios.

Παλαιστίνη: Κατά πόσο έχει πρακτικό αποτέλεσμα η μαζική αναγνώρισή της;

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η αναγνώριση της Παλαιστίνης είναι ιδιαιτέρως αμφίβολο ότι θα παραγάγει πραγματικά αποτελέσματα επί του πεδίου, πέραν του ότι αποτελεί πρωτίστως ένα βήμα με πολιτικό και ηθικό περιεχόμενο. Σε ανάλυσή τους, οι «New York Times» επισημαίνουν άλλωστε πως «είτε με αναγνώριση είτε χωρίς, το κράτος της Παλαιστίνης είναι πιο απόμακρο από ποτέ». «Δεν θα υπάρξει παλαιστινιακό κράτος δυτικά του ποταμού Ιορδάνη», δήλωσε ο Μπενιαμίν Νετανιάχου την Κυριακή. «Εδώ και χρόνια, έχω αποτρέψει τη δημιουργία αυτού του τρομοκρατικού κράτους, αντιμετωπίζοντας τεράστιες πιέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό», σημείωσε. Την ίδια ώρα, η Γάζα αποτελεί έναν κατεστραμμένο θύλακα, με πάνω από 400.000 κατοίκους να εκτιμάται πως έχουν φύγει από την πόλη της Γάζας, συνεπεία των εντατικοποιημένων χερσαίων και εναέριων επιχειρήσεων του Ισραήλ, ενώ παράλληλα προχωρά το ισραηλινό σχέδιο εποικισμού της Δυτικής Όχθης, με 500.000 Ισραηλινούς να εκτιμάται πως ζουν στην περιοχή όπου διαβιούν 3 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Μάλιστα, η ισραηλινή κυβέρνηση προώθησε σχέδια για την κατασκευή περισσότερων από 20.000 νέων κατοικιών στους δημιουργηθέντες οικισμούς μόνο για το 2025, σύμφωνα με την οργάνωση Peace Now, η οποία παρακολουθεί τις κινήσεις στη Δυτική Όχθη.

Άλλωστε, προκειμένου να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος, θεωρείται δεδομένο πως πρέπει να υπάρξει διαπραγμάτευση και σε αυτήν προΐστανται ο Μπενιαμίν Νετανιάχου (με την εκπεφρασμένη ανωτέρω θέση) και ο επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, που απευθύνθηκε στη χθεσινή Διάσκεψη του ΟΗΕ μέσω τηλεδιάσκεψης. Από το εν λόγω δεδομένο γίνεται αντιληπτό κατά πόσο θα μπορούσαν να αλλάξουν τα δεδομένα.

Τα ερωτήματα σε μια δεύτερη ανάγνωση είναι σαφή, όπως αναφέρει και ανάλυση του Sky News: «Πού ακριβώς βρίσκεται το κράτος, ποια είναι τα σύνορά του, θα λογοδοτήσει τώρα για τους εξτρεμιστές του, ποια ακριβώς είναι η κυβέρνησή του;».

Το Ισραήλ απομονώνεται σε μια αφιλόξενη γειτονιά

Την ίδια ώρα, όμως, η εν λόγω ανάλυση του βρετανικού Μέσου επισημαίνει και μια πραγματικότητα, την οποία το Ισραήλ δεν πρέπει να παραγνωρίζει. Το γεγονός ότι η αύξηση των αναγνωρίσεων ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους σηματοδοτεί την παράλληλη διπλωματική απομόνωση του Ισραήλ, κάτι που δεν είναι ποτέ θετικό: «Ο εξοστρακισμός αφήνει μια μικρή χώρα μόνη σε μια εχθρική γειτονιά και αυτό δεν είναι καλό, όσο ισχυρή και αν είναι στρατιωτικά». Άλλωστε, το Τελ Αβίβ διακινδύνευσε τους ανοιχτούς διαύλους που διατηρούσε με αρκετές από τις χώρες του Κόλπου, πρωτίστως το Κατάρ, μετά το πλήγμα στην Ντόχα, που δημιούργησε μια ιδιαίτερα αρνητική δυναμική στις προοπτικές επίτευξης συμφωνίας εκεχειρίας για τον πόλεμο στη Γάζα.

Σωτήρης Ντάλης στα «Παραπολιτικά» 90,1 για αναγνώριση Παλαιστίνης: Συντονισμένη κίνηση - Ο Τραμπ έχει απέναντί του όλο τον αγγλοσαξονικό κόσμο

Πέραν βέβαια του Ισραήλ και των κινδύνων που δυνητικά υπάρχουν από την αύξηση της ριζοσπαστικοποίησης στον μουσουλμανικό κόσμο εναντίον του, ο Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται πως απομονώνεται παράλληλα, και δη από τον αγγλοσαξονικό κόσμο, με φόντο την αναγνώριση της Παλαιστίνης. Ο Σωτήρης Ντάλης, καθηγητής και πρόεδρος στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου μίλησε για τις χθεσινές εξελίξεις στα «Παραπολιτικά» 90,1 και την εκπομπή «Πρώτο πλάνο» με τον Αλέξανδρο Κλώσσα.

«Θεωρώ ότι πρόκειται για μια ιστορική πρωτοβουλία αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες στη Νέα Υόρκη, στη Γενική Συνέλευση, δουλειά με μεγάλη σημασία, γιατί είναι μια ιστορική πρωτοβουλία, που ανανεώνει το όραμα του Σιμόν Πέρες και του Αραφάτ για λύση δύο κρατών. Μας φέρνει πίσω στην αισιόδοξη περίοδο του Όσλο το 1993 και των πρωτοβουλιών των δύο ηγετών του ’91 και του ’92 με αμοιβαία αναγνώριση των δύο πλευρών», είπε αρχικά και πρόσθεσε:

«Είναι μια συντονισμένη κίνηση, η οποία εκφράζει την αποδοκιμασία της από όλες αυτές τις χώρες, της τεράστιας σημασίας χώρες, προς το Ισραήλ και προς τις ΗΠΑ. Εδώ πρέπει να συγκρατήσουμε πως ο Τραμπ αυτή τη στιγμή έχει απέναντί του όλο τον υπόλοιπο αγγλοσαξονικό κόσμο. Αγγλία, Καναδάς, Αυστραλία πήραν θέση καθαρά υπέρ της Παλαιστίνης και έχουν διαφοροποιηθεί στις περισσότερες πολιτικές, αν όχι όλες, που ο πρόεδρος Τραμπ προσπαθεί να εφαρμόσει το διάστημα αυτό που ασκεί διακυβέρνηση της ΗΠΑ.

Πέραν της ηθικής πλευράς που έχει η συγκεκριμένη παρέμβαση, πολιτική βαρύτητα έχει η απόφαση των κρατών-μελών να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη. Έχει και πολιτική βαρύτητα, γιατί δίνει τη δυνατότητα σε αυτές τις χώρες να αναπτύξουν άλλες μορφές συνεργασίας με την Παλαιστίνη. Αλλά νομίζω ότι η μεγάλη πολιτική βαρύτητα είναι ότι ασκεί μια τεράστια πίεση προς το σύστημα διακυβέρνησης του Νετανιάχου. Και κυρίως υπογραμμίζει αυτό που είπε χθες ο πρόεδρος Μακρόν, ''πρέπει επιτέλους να ανοίξουμε τον δρόμο για την ειρήνη''. Και αυτή η πρώτη μορφή αναγνώρισης, έστω και πολιτικής, όπως την είπατε, του κράτους της Παλαιστίνης δείχνει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο να καταγράφουμε αποτυχίες στην οικοδόμηση μιας διαρκούς ειρήνης στην περιοχή. Γιατί εδώ έχουμε διαρκείς αποτυχίες της Δύσης και του ΟΗΕ να οικοδομήσουμε διαρκή ειρήνη τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στο μέτωπο της Ουκρανίας.

Επομένως εδώ έχουμε και μια τεράστια προσπάθεια που γίνεται να ανακτήσει και αναβαθμίσει το κύρος του οργανισμού του ΟΗΕ, πράγμα που είναι πάρα πολύ σημαντικό και για χώρες όπως η Ελλάδα ή η Κύπρος. Υπάρχει εδώ και πολύ καιρό μια συζήτηση για το αν οι ηγεσίες αυτού του πλανήτη αυτή την περίοδο είναι τέτοιες που μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και αν αυτή η αδυναμία που δείχνουν κάποιοι ηγέτες οδηγεί και στην απαξίωση των θεσμών και των οργάνων. Δηλαδή αν απλά ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί μόνος του να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να τον ελέγχει κανένας ή να συζητάει με κάποιον άλλον. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Να έχει βαρύτητα η απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, για παράδειγμα», κατέληξε.




Γεραπετρίτης για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από την Ελλάδα

Ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, μιλώντας στη ΕΡΤ, αναφέρθηκε και στο ζήτημα της αναγνώρισης της Παλαιστίνης, όπου και τόνισε ότι «η Ελλάδα θεωρεί ότι αυτή είναι η λύση: η ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους στα όρια πρo του 1967. Το ζήτημα είναι ο χρονισμός. Θεωρούμε ότι θα πρέπει η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους να έρθει στο τέλος της πολιτικής διαδικασίας και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ».

Ειδικότερα, ανέφερε τα εξής: «Συμμετείχαμε στη διάσκεψη για τη λύση των δύο κρατών την οποία συγκάλεσε ο Γάλλος πρόεδρος και η Σαουδική Αραβία. Πρόκειται για μια διάσκεψη η οποία ασχολήθηκε με το Παλαιστινιακό. Η Ελλάδα έχει μια εκπεφρασμένη θέση για το ζήτημα αυτό. Η πάγια θέση της είναι ότι είναι μια πρωτοπόρος και επισπεύδουσα χώρα σε ό,τι αφορά τα ανθρωπιστικά. Ήδη έχει παράσχει σημαντική ανθρωπιστική βοήθεια, έχει περιθάλψει παιδιά από τη Γάζα, ενισχύει την Παλαιστινιακή Αρχή.

Σε ό,τι αφορά την αναγνώριση της Παλαιστίνης, η Ελλάδα θεωρεί ότι αυτή είναι η λύση: η ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους στα όρια πρo του 1967. Το ζήτημα είναι ο χρονισμός. Θεωρούμε ότι θα πρέπει η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους να έρθει στο τέλος της πολιτικής διαδικασίας και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ».