Πολλοί είναι οι παράγοντες που κάνουν τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο της Νέας Υόρκης Ζοχράν Μαμντάνι να ξεχωρίζει, καθώς θα γίνει ο νεότερος δήμαρχος της πόλης από το 1892, ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος αλλά και ο πρώτος δήμαρχος που γεννήθηκε στην Αφρική. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ο 34χρονος μπήκε στον εκλογικό αγώνα πέρυσι χωρίς να είναι γνωστός, με λίγα χρήματα και χωρίς την υποστήριξη κανενός πολιτικού κόμματος. Όλα αυτά κάνουν τη νίκη του επί του πρώην κυβερνήτη Άντριου Κουόμο και του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων, Κέρτις Σλίβα ιστορική. Περισσότερο, όμως, ο Μαμντάνι αντιπροσωπεύει τον τύπο πολιτικού που η αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών αναζητά εδώ και χρόνια: νέος, χαρισματικός και με φυσική άνεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Διαβάστε: Το εξώφυλλο του New Yorker με τον Ζοχράν Μαμντάνι: Στο μετρό μαζί με πολίτες - "Το νέο κεφάλαιο ξεκινά"

Μάλιστα, η εθνικότητά του καθρεφτίζει την πολυμορφία της βάσης του κόμματος. Δεν έχει αποφύγει τις πολιτικές διαμάχες και έχει υποστηρίξει με υπερηφάνεια αριστερές υποθέσεις, όπως η δωρεάν παιδική φροντίδα, η επέκταση των δημόσιων μεταφορών και η κυβερνητική παρέμβαση στα συστήματα της ελεύθερης αγοράς. Επιπλέον, ο Μαμντάνι έχει δείξει μια μοναδική ικανότητα να χειρίζεται τα βασικά οικονομικά ζητήματα που αποτελούν προτεραιότητα για τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης που έχουν απομακρυνθεί πρόσφατα από το Δημοκρατικό Κόμμα, χωρίς όμως να αποκηρύξει τις πολιτιστικές αρχές της αριστεράς.

Παρόλα αυτά, οι επικριτές έχουν προειδοποιήσει ότι ένας τέτοιος υποψήφιος είναι μη εκλέξιμος σε μεγάλες περιοχές της Αμερικής – και οι Ρεπουμπλικανοί έχουν με χαρά αναδείξει τον αυτοαποκαλούμενο δημοκρατικό σοσιαλιστή ως το ακροαριστερό πρόσωπο του Δημοκρατικού Κόμματος. Παρ’ όλα αυτά, την Τρίτη το βράδυ στη Νέα Υόρκη, ήταν ο νικητής.

Η σαρωτική του νίκη παίρνει άλλη διάσταση, καθώς κατόρθωσε να νικήσει το εδραιωμένο δημοκρατικό κατεστημένο, το οποίο πολλοί στην αριστερά θεωρούν ότι έχει χάσει εντελώς την επαφή με το κόμμα τους και τον λαό τους αντιμετωπίζοντας και νικώντας τον Κουόμο, πρώην κυβερνήτη της Νέας Υόρκης και γιο κυβερνήτη.

Έτσι, η εκστρατεία του Μαμντάνι για τη δημαρχία έχει προσελκύσει τεράστια προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης, ίσως περισσότερο από ό,τι αξίζει μια δημοτική εκλογή, ακόμη και για την μεγαλύτερη πόλη της Αμερικής.


Ζοχράν Μαμντάνι: Οι προκλήσεις που τον περιμένουν

Ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο οι επιτυχίες του αλλά και οι αποτυχίες του θα εξεταστούν με μεγάλη προσοχή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από δώδεκα χρόνια, ο Δημοκρατικός Μπιλ ντε Μπλάζιο κέρδισε τις εκλογές για δήμαρχος με την υπόσχεση να αντιμετωπίσει τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες της Νέας Υόρκης. Όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του Μαμντάνι, οι Αμερικανοί της αριστεράς είχαν μεγάλες ελπίδες ότι η διοίκησή του θα αποτελέσει εθνικό παράδειγμα αποτελεσματικής φιλελεύθερης διακυβέρνησης.

Παρά τις προσδοκίες ο Ντε Μπλάζιο αποχώρησε από το αξίωμα οκτώ χρόνια αργότερα, ευρέως αντιδημοφιλής και με ανάμεικτα αποτελέσματα, καθώς αγωνιζόταν με τους περιορισμούς της εξουσίας του ως δήμαρχος για την εφαρμογή νέων πολιτικών.

Όπως συνέβη στην περίπτωση του Ντε Μπλάζιο, ο Μαμντάνι θα πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπος με τους ίδιους περιορισμούς αλλά και τις ίδιες προσδοκίες. Σε άρθρο του, το BBC παρουσιάζει κάποιους από τους περιορισμούς και τις προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει.

Η κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, Κάθι Χότσουλ, επίσης Δημοκρατική, έχει ήδη δηλώσει για παράδειγμα, ότι αντιτίθεται στην αύξηση των φόρων που είναι απαραίτητοι για τη χρηματοδότηση του φιλόδοξου προγράμματος του Μαμντάνι.

Ακόμη και με επαρκή χρηματοδότηση, ο Μαμντάνι δεν θα είναι σε θέση να εφαρμόσει μονομερώς τα προγράμματα.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, επέκρινε σφοδρά την ελίτ των επιχειρήσεων και των επιχειρηματιών που έχουν την έδρα τους στη Νέα Υόρκη και έχουν καταστήσει το Μανχάταν την οικονομική πρωτεύουσα του κόσμου αλλά για να κυβερνήσει αποτελεσματικά ο Μαμντάνι, θα πρέπει πιθανώς να συμβιβαστεί με αυτά τα συμφέροντα, μια διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει τις τελευταίες εβδομάδες.

Επιπλέον, καταδίκασε τη συμπεριφορά του Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα και δεσμεύτηκε να συλλάβει τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου ως εγκληματία πολέμου αν πατήσει το πόδι του στη Νέα Υόρκη, μια υπόσχεση που θα μπορούσε να δοκιμαστεί σε κάποιο σημείο της θητείας του.


"Αυτό που μας ενώνει όλους είναι ποιον παλεύουμε να υπηρετήσουμε"

Όμως όλα τα παραπάνω είναι προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει μεταγενέστερα. Μέχρι στιγμής, ο Μαμντάνι θα πρέπει να αναλάβει το έργο να καθορίσει τη θέση του στη δημόσια σκηνή – πριν το κάνουν οι αντίπαλοί του.

Αν και η εκστρατεία του έχει προσελκύσει την προσοχή σε εθνικό επίπεδο, εξακολουθεί να είναι άγνωστος για μεγάλο μέρος της Αμερικής.

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του CBS έδειξε ότι το 46% του αμερικανικού κοινού δεν παρακολούθησε «καθόλου στενά» τις δημαρχιακές εκλογές της Νέας Υόρκης. Αυτό αποτελεί τόσο ευκαιρία όσο και πρόκληση για τον Μαμντάνι και την αμερικανική αριστερά.

Οι συντηρητικοί, με επικεφαλής τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν τον νεοεκλεγμένο δήμαρχο ως σοσιαλιστική απειλή, του οποίου οι πολιτικές και οι προτεραιότητες θα οδηγήσουν στην καταστροφή της μεγαλύτερης πόλης της Αμερικής, θα αποτελέσουν κίνδυνο αν υιοθετηθούν από το σύνολο της χώρας, θα μεγεθύνουν κάθε παραπάτημα και θα τονίζουν κάθε αρνητικό οικονομικό δείκτη ή στατιστικό στοιχείο για την εγκληματικότητα.

Από την πλευρά του ο Αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος έχει προσωπική σχέση με τη Νέα Υόρκη, δεν θα διστάσει να έρθει σε πολιτική διαμάχη με τον Μαμντάνι και διαθέτει πληθώρα τρόπων για να δυσκολέψει τη ζωή του νέου δημάρχου.

Επίσης, ο Μαμντάνι θα δυσκολευτεί να κερδίσει την υποστήριξη ηγετών των Δημοκρατικών, όπως ο γερουσιαστής της Νέας Υόρκης και ηγέτης της μειοψηφίας στη Γερουσία, Τσακ Σούμερ, ο οποίος δεν υποστήριξε ποτέ την εκστρατεία του.

Πάντως, το "καθαρό" πρόσωπο του Μαμντάνι και το γεγονός ότι δεν βαρύνεται από το παρελθόν του είναι και η μεγαλή ευκαιρία του, αν και οι πολιτικοί του αντίπαλοι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να χρησιμοποιήσουν εναντίον του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας.

Θα έχει την ευκαιρία να χτίσει την πολιτική του φήμη από το μηδέν, όταν αναλάβει τα καθήκοντά του τον Ιανουάριο. Ακόμη και αν ο Τραμπ τον αντιπαθήσει, θα προσφέρει στον Μαμντάνι απλώς μια μεγαλύτερη πλατφόρμα για να δράσει.

Αδιαμφισβήτητα το πολιτικό του ταλέντο και οι ικανότητές του τον έχουν φέρει μέχρι εδώ, κάτι που δεν είναι λίγο προς το παρόν. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τις δοκιμασίες που τον περιμένουν τα επόμενα χρόνια.

Οι Νεοϋορκέζοι αρέσκονται να πιστεύουν ότι η πόλη τους είναι το κέντρο του σύμπαντος, αλλά η κούρσα για τη δημαρχία δεν ήταν η μόνη εκλογική αναμέτρηση που έλαβε χώρα την Τρίτη. Στην πραγματικότητα, κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν καν η καλύτερη ένδειξη της τρέχουσας εκλογικής διάθεσης.

Τόσο το Νιου Τζέρσεϊ όσο και η Βιρτζίνια – πολιτείες στις οποίες η Δημοκρατική Κάμαλα Χάρις κέρδισε με μικρή διαφορά τον Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του περασμένου έτους – πραγματοποίησαν εκλογές για κυβερνήτη. Και στις δύο περιπτώσεις, οι Δημοκρατικοί κέρδισαν με πιο άνετη διαφορά.

Πιο ισορροπημένη από τις δύο ήταν η αναμέτρηση στο Νιου Τζέρσεϊ. Παρόλα αυτά, τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι η πρόοδος που σημείωσε ο Τραμπ στην πολιτεία πέρυσι μεταξύ των εργαζομένων και των μειονοτικών ψηφοφόρων δεν άντεξε χωρίς το όνομα του προέδρου στο ψηφοδέλτιο.

Σε αντίθεση με τον Μαμντάνι, οι Δημοκρατικοί, Μίκι Σέριλ και Αμπιγκέιλ Σπάνμπεργκερ, διεξήγαγαν εκστρατείες με την υποστήριξη του κατεστημένου, με πιο μετριοπαθείς πολιτικές προτάσεις. Και οι τρεις, ωστόσο, επικεντρώθηκαν σε θέματα οικονομικής προσιτότητας και κόστους διαβίωσης. Οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η οικονομία ήταν, για άλλη μια φορά, το θέμα που ενδιέφερε περισσότερο τους ψηφοφόρους.

Με τους Δημοκρατικούς της αριστεράς και του κέντρου να κερδίζουν την Τρίτη, μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο για όσους επιθυμούν να αντλήσουν κάποιες πληροφορίες σχετικά με το είδος των πολιτικών και των υποψηφίων που πρέπει να προωθήσουν οι Δημοκρατικοί για να εξασφαλίσουν μελλοντική εκλογική επιτυχία.

Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι την περασμένη εβδομάδα, ο Μαμντάνι επέμεινε ότι υπάρχει αρκετός χώρος στο κόμμα για όλα τα είδη απόψεων.
«Νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι ένα κόμμα που επιτρέπει στους Αμερικανούς να βλέπουν τον εαυτό τους σε αυτό και να μην είναι απλώς μια αντανάκλαση λίγων ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική», δήλωσε χαρακτηριστικά.

«Αυτό που μας ενώνει όλους είναι ποιον παλεύουμε να υπηρετήσουμε — και αυτός είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος», συμπλήρωσε ο ίδιος. 

Αυτή η άποψη θα δοκιμαστεί το επόμενο έτος, καθώς οι Δημοκρατικοί σε όλη τη χώρα οδεύουν ξανά στις κάλπες για τις ενδιάμεσες εκλογές του Κογκρέσου. Οι εντάσεις αναμένεται να αυξηθούν και οι παλιές διαχωριστικές γραμμές να επαναφανιστούν.

Για ένα βράδυ, ωστόσο, οι Δημοκρατικοί είναι ένα μεγάλο, χαρούμενο κόμμα.