Σεργκέι Λαβρόφ και Μάρκο Ρούμπιο έχουν αναλάβει, λόγω της θέσης τους ως επικεφαλής της ρωσικής και της αμερικανικής διπλωματίας, αντίστοιχα, ένα έργο που μοιάζει πιο δύσκολο από αυτό τού να λιώσουν οι πάγοι στην… Αλάσκα: να προετοιμάσουν μια νέα συνάντηση μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν, με πιθανότερο προορισμό -ως γνωστόν- τη Βουδαπέστη, που επιδιώκει να λειτουργήσει ως «γέφυρα» μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας. Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι και έπειτα από ένα τηλεφώνημα που φέρονται να έκαναν και στο οποίο διαφάνηκε η άκαμπτη στάση της Μόσχας (βάσει αναφορών στα διεθνή ΜΜΕ, που ξεκίνησαν από το ρεπορτάζ των «Financial Times»), ο Τραμπ «έβαλε πάγο» στις διεργασίες και επέβαλε για πρώτη φορά κυρώσεις σε ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες.

Εκτοτε, εφόσον μιλάμε με… χρηματιστηριακούς όρους, η «μετοχή» του Λαβρόφ βρίσκεται σε limit down, με τη φημολογία να «οργιάζει» ως προς το αν θα ακολουθήσει τη μοίρα του πρώην υπουργού Αμυνας της Ρωσίας (συνονόματού του) Σεργκέι Σοϊγκού, ενώ του Ρούμπιο σε limit up, με τον Αμερικανό ΥΠ.ΕΞ. να κρατά σταθερά διττό ρόλο: πέραν του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έχει και το αξίωμα του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, αντικαθιστώντας τον Μάικ Γουόλτς στον απόηχο του Signalgate (σ.σ.: είχε συμπεριληφθεί σε μία άκρως απόρρητη συζήτηση κορυφαίων υπουργών της αμερικανικής κυβέρνησης στην πλατφόρμα Signal ο αρχισυντάκτης τού The Atlantic, Τζέφρι Γκόλντμπεργκ).

Η φημολογία για τον Λαβρόφ και η παρουσία του στον θώκο του ρωσικού ΥΠΕΞ από το 2004

Σε σχέση με τον Λαβρόφ, ο «καπνός» άναψε για τα καλά μετά την απουσία του από το Συμβούλιο Ασφαλείας στο Κρεμλίνο την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου, αν και ο Ρώσος ΥΠ.ΕΞ. αποτελεί μόνιμο μέλος. Εκεί, ο Πούτιν ζήτησε από τους ανώτερους αξιωματούχους του να συντάξουν προτάσεις για μια πιθανή δοκιμή πυρηνικών όπλων, με την απουσία Λαβρόφ να σχολιάζεται από τη -θεωρούμενη έγκυρη στα της ρωσικής πολιτικής σκηνής- οικονομική εφημερίδα «Kommersant» ως «συμφωνημένη εκ των προτέρων». Τη φημολογία, δε, αναζωπύρωσε και η απουσία του από την αντιπροσωπεία στην G20, που θα συνεδριάσει στο Γιοχάνεσμπουργκ το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, με τη Μόσχα να εκπροσωπείται από τον αναπληρωτή επικεφαλής της προεδρικής διοίκησης της Ρωσίας, Μαξίμ Ορέσκιν. Ο ίδιος ο Λαβρόφ, βέβαια, έδωσε «στίγμα» με τις δικές του απαντήσεις ως προς το «πού βρίσκεται». Την προηγούμενη Κυριακή δόθηκε στη δημοσιότητα συνέντευξή του στο RIA Novosti, όπου είπε πως είναι έτοιμος να συναντηθεί με τον Αμερικανό ομόλογό του, ωστόσο οι ρωσικές θέσεις θα πρέπει να γίνουν σεβαστές. Ταυτόχρονα μίλησε για «ορισμένες δυσκολίες» που ανέκυψαν μετά την Αλάσκα, στρέφοντας τα πυρά του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αναφορικά με την απόπειρά τους να «πείσουν την Ουάσινγκτον να εμπλακεί σε πρωτοβουλίες άσκησης στρατιωτικής πίεσης στη Ρωσία».

Εμφανίστηκε επίσης ενώπιον των ρωσικών ΜΜΕ σε συνέντευξη Τύπου την Τρίτη (11/11), όπου διέψευσε το δημοσίευμα των «FT» για το τηλεφώνημα με τον Ρούμπιο (χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα παραποίησης και το πρόσφατο συμβάν με το BBC και τον Τραμπ), στέλνοντας το μήνυμα πως η Μόσχα θα διενεργήσει πυρηνικές δοκιμές, αν το κάνουν άλλες δυνάμεις.

Γεννηθείς στην Τιφλίδα, ο 75χρονος Λαβρόφ υπενθυμίζεται πως είναι στο πόστο του εδώ και 21 χρόνια, από το 2004, αποτελώντας έναν από τους πιο μακροχρόνιους εν ενεργεία διπλωμάτες στον κόσμο, αφού εντάχθηκε στη σοβιετική διπλωματική υπηρεσία από το 1972. Γνωρίζει άπταιστα τέσσερις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, αλλά και την επίσημη γλώσσα της Σρι Λάνκα και των Μαλδίβων, ως απότοκο και της διπλωματικής του πορείας). Ο επιδέξιος διπλωμάτης υπηρέτησε για 10 χρόνια (1994-2004) ως ο μόνιμος αντιπρόσωπος της χώρας στον ΟΗΕ.

Η αντίθετη πορεία του Μάρκο Ρούμπιο

Αντίθετη φαίνεται πως είναι η πορεία του Μάρκο Ρούμπιο: παιδί Κουβανών μεταναστών, γεννήθηκε στο Μαϊάμι το 1971 (έναν χρόνο πριν από την ένταξη του Λαβρόφ στη σοβιετική διπλωματική υπηρεσία) και ενώ άλλοτε αποκαλείτο ειρωνικά «little Marco» από τον Τραμπ στις εσωκομματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών το 2016, πλέον φαίνεται να διαδραματίζει τον δικό του ρόλο και να επηρεάζει τη χάραξη της πολιτικής της Ουάσινγκτον. Το Bloomberg, κόντρα στην αναφορά της κυβέρνησης των ΗΠΑ για «ηγετικό ρόλο» του Τραμπ και για μια «ενωμένη ομάδα» που εκτελεί τις αποφάσεις, βλέπει εκείνον ως την αιτία για την πρόσφατη σκλήρυνση της στάσης έναντι της Ρωσίας, σε αντίθεση με την προσέγγιση του Γουίτκοφ, ενώ αντίστοιχη, σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, είναι η επιρροή του και για την πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Βενεζουέλας. Η παρουσία του στον Λευκό Οίκο, έχοντας (ο πρώτος μετά τον Κίσινγκερ) και τον ρόλο του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, του δίνει «πόντους», παρουσιάζοντας βέβαια την απαιτούμενη ευελιξία για την ομαλή συνεργασία του με τον Τραμπ και την υπόλοιπη ηγετική του ομάδα, μπροστά και πίσω από τη… σκηνή.

Σε κάθε περίπτωση, οι αντίθετοι βίοι ενώνονται πλέον σε κοινό στόχο: στην προεργασία μιας συνάντησης για το Ουκρανικό, που θα μπορούσε να γίνει εντός Δεκεμβρίου, με στόχο τη διευθέτηση του ζητήματος (με τετελεσμένα στο τραπέζι, καθώς η Ρωσία πλησιάζει στην κατάληψη της πόλης-κλειδιού για όλο το Ντονέτσκ, του Ποκρόφσκ), την ώρα που δεν αποκλείονται εξελίξεις σε σχέση με το μέλλον του Ζελένσκι στην ηγεσία του Κιέβου.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά το Σάββατο 15 Νοεμβρίου