Η Αντίλ Αλ Γκερμπάουι ήταν επτά μηνών έγκυος όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γάζα τον Οκτώβριο του 2023. Η 26χρονη ζούσε στην ανατολική πλευρά της πόλης, κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ, και μέχρι τότε είχε οργανώσει με κάθε λεπτομέρεια τη γέννηση του γιου της.

Διαβάστε: ΟΗΕ: "Νέα κλιμάκωση αντιποίνων από τις ΗΠΑ κατά των διεθνών θεσμών" - Για τις κυρώσεις σε δύο δικαστές

Η εγκυμοσύνη της θεωρούνταν υψηλού κινδύνου, με τακτικές επισκέψεις στον γιατρό δύο φορές τον μήνα, υπερηχογραφήματα και λήψη βιταμινών. Γνωρίζοντας όμως ότι η εγκυμοσύνη θα δυσκόλευε οποιαδήποτε γρήγορη μετακίνηση, αποφάσισε από την πρώτη ημέρα του πολέμου να καταφύγει στο σπίτι των γονιών της, στη δυτική Γάζα. «Νόμιζα πως θα ήταν μόνο για λίγες ημέρες», θυμάται, αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Από τότε, η οικογένειά της εκτοπίστηκε 13 φορές και το σπίτι που μοιραζόταν με τον σύζυγό της καταστράφηκε.

Στα τέλη Οκτωβρίου, περίπου πέντε εβδομάδες πριν γεννήσει, βρέθηκε κοντά σε ισραηλινό βομβαρδισμό πολυκατοικίας. «Έμοιαζε με σεισμό», λέει. Κατέφυγε στο νοσοκομείο Αλ-Σίφα, όπου χιλιάδες εκτοπισμένοι είχαν κατακλύσει κάθε διαθέσιμο χώρο. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόμο εκείνης της νύχτας. Υπήρχαν χώροι για σορούς που δεν είχαν αναγνωριστεί και δοχεία με ανθρώπινα μέλη. Η μυρωδιά ήταν αφόρητη. Ήμουν έγκυος, ένιωθα ναυτία», εξομολογείται, περιγράφοντας με τραγικότητα την εμπειρία της μέσα στο πλαίσιο του πολέμου.


Γάζα: "Δεν θα ξεχάσω το πώς είναι να φέρνεις ζωή μέσα στον πόλεμο"

Φοβούμενοι για την ασφάλεια της γέννας, αποφάσισαν να μετακινηθούν νοτιότερα. Στα κέντρα φιλοξενίας, ακόμη και η χρήση της τουαλέτας ήταν εφιάλτης. Φοβισμένη μήπως γεννήσει χωρίς δυνατότητα μεταφοράς, ζήτησε από τους γιατρούς στο νοσοκομείο Νάσερ, στη Χαν Γιουνίς, να της προκαλέσουν τοκετό.

Κατά τη διάρκεια της γέννας, κοντινό κτίριο χτυπήθηκε από αεροπορική επιδρομή. Φοβήθηκε το χάος και ζήτησε από τη μητέρα της να μείνει συνεχώς δίπλα της. «Ήταν φόβος αβάσταχτος», λέει.

Μετά τη γέννηση του Τζαουάντ, βρέθηκε να κοιμάται σε ένα δωμάτιο μαζί με 30 ανθρώπους. Δεν έβρισκε παυσίπονα και υπέμενε σιωπηλά τον πόνο τη νύχτα. Πιστεύει πως πέρασε και επιλόχειο κατάθλιψη. «Ήμουν χλωμή, εξαντλημένη, μου έπεφταν τα μαλλιά», συνεχίζει.

Λίγους μήνες αργότερα, μετακόμισαν σε σκηνή. Η αγωνία για το μωρό της ήταν διαρκής καθώς φοβόταν τα έντομα, το κρύο, ακόμη και μήπως παγώσει τη νύχτα. Κοιμόταν αγκαλιάζοντάς το, ξυπνώντας συνεχώς για να ελέγχει αν αναπνέει. Όταν ο Τζαουάντ ήταν εννέα μηνών, ανακάλυψε ότι ήταν ξανά έγκυος. «Σοκαρίστηκα. Πώς να φέρω άλλο παιδί στον κόσμο, ζώντας σε σκηνή;», συμπληρώνει.


Η πρόσκαιρη ελπίδα της εκεχειρίας

Η εκεχειρία του Ιανουαρίου της έδωσε πρόσκαιρη ελπίδα. Παρά την εγκυμοσύνη, περπάτησε πίσω στο κατεστραμμένο της σπίτι στη βόρεια Γάζα. Έμειναν εκεί έξι εβδομάδες, μέχρι που οι βομβαρδισμοί ξεκίνησαν ξανά και αναγκάστηκαν να φύγουν καθώς το σπίτι τους καταστράφηκε οριστικά. Η δεύτερη εγκυμοσύνη αποδείχθηκε ακόμη πιο σκληρή. «Η πείνα ήταν το χειρότερο απ’ όλα», λέει. Υπήρχαν ημέρες που το μόνο που έτρωγε ήταν ένα αγγούρι. Έδινε το φαγητό της στον γιο της, βλέποντάς τον να κλαίει ζητώντας «νάννα», τη λέξη του για το φαγητό.

Όταν ξεκίνησαν οι συσπάσεις, κατέβηκε με τα πόδια πέντε ορόφους καθώς δεν υπήρχε ρεύμα για το ασανσέρ και γέννησε το δεύτερο αγόρι της, τον Φάρες, μέσα σε ασθενοφόρο. Το μωρό ζύγιζε μόλις δύο κιλά και στο νοσοκομείο δεν υπήρχε αναισθησία για τα ράμματα.

Λίγες ώρες μετά τον τοκετό, εξαντλημένη, περπάτησε ξανά πέντε ορόφους για να φτάσει στο σπίτι των γονιών της. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη διαδρομή. Ούτε τον τρόμο. Ούτε την πείνα. Ούτε το πώς είναι να φέρνεις ζωή μέσα στον πόλεμο», κατέληξε.