Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis

Στο πρόσωπο του Ματέο Ρέντσι, οι Ιταλοί αλλά και συνολικά ο ταλαιπωρημένος από τη λιτότητα Ευρωπαϊκός Νότος, είδαν τον… Ομπάμα της από εδώ πλευράς του Ατλαντικού.
Ο νεαρός πολιτικός άλλωστε, φωτογενής και χαρισματικός, με τη βαριά πολιτική ταυτότητα του Δημάρχου της πόλης της Αναγέννησης (Φλωρεντία) και τη θηριώδη δυναμική αναγνωρισιμότητας που κέρδισε μέσω του Twitter, έμοιαζε ως ο πλέον ελπιδοφόρος εκπρόσωπος της γενιάς που… δεν περιμένει πλέον τον καιρό της.

Ο Ματέο Ρέντσι βιαζόταν, και δεν το έκρυβε. Κατάφερε να “εκτελέσει” τον μετριπαθή Ενρίκο Λέττα, κυριάρχησε στην παροδοσιακά καταμερματισμένη Κεντροαριστερά, και εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η Κεντροδεξιά δυσκολευόταν να ξεπεράσει τις νηπιακές ασθένειες της μετά Μπερλουσκόνι εποχής, κέρδισε στο ρελαντί κάθε μάχη την οποία κλήθηκε ή προκάλεσε ο ίδιος να δώσει.

Η φωνή του στα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, παραμένει διαφορετική. Η Ιταλία άλλωστε είναι η μοναδική οικονομία της Ευρώπης που μοιάζει με… κλώνο της γερμανικής, παράγοντας τα πάντα, αλλά φυσικά σε πολύ μικρότερη κλίμακα.

Τι πέτυχε μέχρι σήμερα ο “διαφορετικός” Ρέντσι; Σχεδόν τίποτα το ουσιαστικό. Και αυτό το τσαλάκωμα των προσδοκιών που τον συνόδευαν, έχει παρενέργειες στη σχέση του με την ελληνική κοινωνία. Κάτι που φάνηκε και από τα αποτελέσματα των χθεσινών περιφερειακών εκλογών. Η Κεντροαριστερά του Ρέντσι δεν έχασε, αλλά είδε δυνάμεις όπως τον γραφικό Μπέπε Γκρίλο να δυναμώνουν.

Οι Ιταλοί του έστειλαν μήνυμα. Και πάλι μέσω της ενίσχυσης του ακραίου Κινήματος των Πέντε Αστέρων. Το ίδιο είχαν κάνει και με τον Μπερλουσκόνι, τον Μόντι, με όσους ήθελαν να… πικάρουν. Και όταν διαπίστωναν ότι ο αποδέκτης του μηνύματος το υποτιμούσε ή, πολύ χειρότερα, το αγνοούσε, αναζητούσαν τον επόμενο.