«Η ελληνική κυβέρνηση διατράνωσε την πρόθεσή της να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ, αλλά μένει να αποδειχθεί ότι μπορεί να συμβαδίσει με τη δύσκολη ατζέντα της Ευρωζώνης» σημειώνει η εφημερίδα Wall Street Journal, η οποία σε νέο δημοσίευμά της προειδοποιεί ότι το επόμενο στοίχημα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις.

Σημειώνει χαρακτηριστικά η εφημερίδα ότι: «η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα των άλλων μικρών κρατών που επιθυμούν να έχουν ισάξια πρόσβαση στις αγορές με τις χώρες του «πυρήνα» της Ευρωζώνης».

Υπάρχει μια πολιτική αλλά και εξόχως οικονομική λογική που διέπει την Ευρωζώνη από την αρχή της δημιουργίας της. Ο Σάιμον Νίξον γράφει στη WS Journal για το επόμενο μεγάλο τεστ το οποίο θα κληθεί να περάσει ο Αλέξης Τσίπρας: τις ιδιωτικοποιήσεις.

Το ευρώ, αναφέρει ο Αμερικανός δημοσιογράφος, δημιουργήθηκε για να ενισχύει τις μικρότερες χώρες να έχουν πρόσβαση σε ένα μεγαλύτερο και βαθύτερο κομμάτι της κεφαλαιαγοράς, έτσι ώστε να απαλλαγούν από τις πολυετείς κρίσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών και από τον κίνδυνο να σταματήσει αιφνίδια η χρηματοδότησή τους. Κάτι που θα τις επιβάρυνε με υψηλότερο κόστος δανεισμού και θα έκανε ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν την ενιαία αγορά.

Αυτή η βασική οικονομική λογική εξηγεί την καρδιά του ελληνικού προβλήματος. Με την Ελλάδα να βλέπει τις πόρτες των αγορών κλειστές, τα όποια πλεονεκτήματα έλαβε από την ένταξή της στο κοινό νόμισμα εξανεμίστηκαν.

Ο Νίξον αναφέρει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο όταν κάνει λόγο για «νεοφιλελεύθερο σχέδιο». Ναι, αυτό είναι και σε αυτό θα πρέπει να λειτουργήσει, αν θέλει να διατηρηθεί στην Ευρωζώνη. Άρα, θα πρέπει να δράσει με καπιταλιστικούς όρους και να δώσει τη δυνατότητα στο δραστήριο ιδιωτικό τομέα να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και έσοδα τα οποία η κυβέρνηση θα μπορεί να χρησιμοποιήσει για την κοινωνική ατζέντα του. Μόνο που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει το άρθρο, είναι ιδεολογικά δεσμευμένη από μαρξιστές που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην αποκατάσταση του καπιταλισμού με ένα μοντέλο που βασίζεται στην ισονομία και τον έλεγχο του κράτους. Μόνο που αυτές οι ιδέες δεν θα συμβαδίζουν με τα πακέτα στήριξης που δίδονται στη χώρα.