Μία μόνο παρηγοριά... Μία μόνο σκέψη μπορεί να απαλύνει τον πόνο για το χαμό ενός τρίχρονου παιδιού. Δεν είναι μόνος... Η ψυχή του βρίσκεται κοντά σε εκείνη της μητέρας του και του μεγαλύτερου αδερφού του. 

Και πίσω ένας πατέρας με ένα "γιατί" να αναρωτιέται πώς μέσα σε λίγα λεπτά ξεκληρίστηκε ολόκληρη η οικογένεια του.

Ήθελε να πάνε στον Καναδά αλλά εκεί δεν τους ήθελαν...

Ένας πατέρας να πονάει και να σκέφτεται πώς φέρνει ένα παιδί στον κόσμο, χαίρεται, γελάει, τον μαθαίνει να μιλάει και να περπατάει και ξάφνου, έτσι, χωρίς μία κουβέντα, χωρίς μία λέξη για κατευόδιο, χωρίς να πει ένα τελευταίο αντίο να χρειάζεται να αποχαιρετήσει την οικογένεια του. Τη γυναίκα του, την μάνα των παιδιών του... Τα παιδιά του...

Δεν φόραγαν σωσίβιο. Δεν υπήρχαν άλλα στη βάρκα...

Θλίψη και δάκρυ μαζί...

Έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό...

Μόνο πόνος για τα παιδιά που χάθηκαν, χάνονται και θα χαθούν.

Να μας συγχωρέσει μόνο. Αυτό ζητάμε. Γι αυτά που δεν κάναμε και δεν θα κάνουμε γιατί είμαστε λίγοι, μικροί και βολεμένοι...

Θλίψη και δάκρυ μαζί...

Αντίο μικρέ μας ήρωα. Να προσέχεις τη μητέρα σου και τον αδερφό σου...