Τα «αν» δεν υπάρχουν στην Ιστορία, τη Διπλωματία και την Πολιτική, παρά μόνο ενέργειες ή παραλήψεις, επί των οποίων αργότερα πραγματοποιούνται αναλύσεις, προς εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων.
Αυτή τη στιγμή η Τουρκία απέχει παρασάγγας από του να θεωρείται (και να είναι) μία σταθερή χώρα, σε μία σταθερή περιοχή. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι μία ασταθής χώρα, ίσως η πιο ασταθής την παρούσα χρονική συγκυρία, στην πλέον ασταθή περιοχή του πλανήτη μας. 

Επιπροσθέτως είναι και η πλέον ασταθής και αναξιόπιστη χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ως συνδεδεμένου κράτους με αυτήν με προενταξιακό καθεστώς. Με τις άλλοτε πανίσχυρες Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις πλήρως καταρρακωμένες και χωρίς ηθικό, με συλλήψεις χιλιάδων στελεχών τους και με δεκάδες νεκρούς και κατεστραμμένα ελικόπτερα και άλλα μέσα.

Εξ αιτίας της προαναφερθείσας καταστάσεως το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν αναγκαστεί να διακόψουν τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Ισλαμοφασιστών του ISIS στη Συρία.
Στην Πολιτική, στη Διπλωματία, όπως άλλωστε και στη Ζωή, δεν υπάρχει κενό.

Όπου δημιουργείται, η Φύση φροντίζει αυτό να πληρωθεί αμέσως.

Έτσι και εδώ, στην περίπτωση της Τουρκίας.   

Το «κενό ασφαλείας» της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ πρέπει να καλυφθεί. 

Πιστεύουμε ότι η κάλυψη του κενού αυτού είναι μία πρώτης τάξεως ΕΥΚΑΙΡΙΑ για τον Ελληνισμό (Ελλάδα και Κύπρο), αυτήν ακριβώς τη στιγμή να παίξουν ακόμα πιο έντονα και ουσιαστικά το χαρτί της σταθερότητος στην περιοχή.
  Και όχι μόνο της πολιτικής σταθερότητος, που είναι κάτι ορατό και αδιαμφισβήτητο αλλά και της πιο... «ουσιαστικής».
 Για παράδειγμα. Τι θέλουν αυτή τη στιγμή οι Αμερικανοί στην περιοχή; Μία αεροπορική βάση για να ξεπεράσουν τον σκόπελο του κλεισίματος της μεγάλης, στρατηγικής, σημασίας βάσεως του Ιντσιρλίκ.
Τι θα γινόταν δηλαδή αν για παράδειγμα η Κύπρος έκανε την επαναστατική κίνηση να «προσφέρει», είτε φανερώς, είτε παρασκηνιακώς τη μεγάλη αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» της Πάφου στους Αμερικανούς; 

Πιθανόν οι Αμερικανοί δεν θα δεχόντουσαν για πολλούς και διαφόρους λόγους, κυρίως επιχειρησιακούς και πρακτικούς (έχουν μεγάλες εγκαταστάσεις στο Ιντσιρλίκ που δεν μεταφέρονται από την μία στιγμή στην άλλη). Όμως η πρόταση θα είχε τεθεί και ασφαλώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καταλλήλως μελλοντικώς. Και βεβαίως μην υποστηρίξει κάποιος ότι η Κύπρος δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, γιατί η σχετική πρόταση θα γινόταν προς τις ΗΠΑ και όχι προς το ΝΑΤΟ, του οποίου μέλος είναι η Τουρκία.
Αυτό ασφαλώς είναι ένα παράδειγμα. Κενοφανές ίσως, αλλά ένα παράδειγμα. Οι ειδικοί και οι αρμόδιοι σε Ελλάδα και Κύπρο, ασφαλώς γνωρίζουν καλύτερα ημών τι να κάνουν και πως. Με μία μόνο προϋπόθεση. Να υπάρχει η σχετική πολιτική βούληση από τις κυβερνήσεις των δύο χωρών. Να υπάρχει η επιθυμία αναλήψεως πρωτοβουλιών, για να λάβει επιτέλους ο Ελληνισμός μία πρωτοβουλία, που θα αναγκάσει τους Τούρκουςε – επιτέλους –να ακολουθούν και όχι να έρχεται πάντα εκ των υστέρων και να ακολουθεί τα γεγονότα που έχει ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ με την πολιτική της η Άγκυρα, διαχειριζόμενη απλώς μία έτσι και αλλιώς δυσμενή σε βάρος μας κατάσταση.