Τα χαμόγελα και η άνεση του Εμανουέλ Μακρόν στο ηλιόλουστο και καλοκαιρινό Μπουένος Άιρες στην G20 έσβησαν πολύ γρήγορα, όταν έφτασαν τα νέα για τα εκτεταμένα επεισόδια στο Παρίσι, στο περιθώριο της διαδήλωσης των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων».

Ο ίδιος ο πρόεδρος πήγε σχεδόν κατευθείαν από το αεροδρόμιο του Παρισιού στη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων και στην Αψίδα του Θριάμβου για δει από κοντά τις ζημιές. Σίγουρα το μάτι του θα έπεσε και στο σύνθημα «παραιτήσου» που είχαν γράψει άγνωστοι με σπρέι στο μνημείο.

Αυτό δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η γαλλική κυβέρνηση αγνόησε (αν δεν περιφρόνησε) ένα κίνημα διαμαρτυρίας που εμφανίστηκε αυθόρμητα στην περιφέρεια της χώρας με σκοπό να διαμαρτυρηθεί για τις αυξήσεις στα καύσιμα. Δρόμοι έκλεισαν και πολύς κόσμος ταλαιπωρήθηκε.

Και όμως: σε δημοσκόπηση της Figarο, το 77% των πολιτών δηλώνει ότι οι κινητοποιήσεις είχαν νόημα. Μια 31χρονη από την νότια Γαλλία δήλωσε στον Guardian: «Ο κόσμος έχει εξοργιστεί. Οι φόροι αυξάνουν, αλλά όχι και οι μισθοί. Όταν δουλεύεις σκληρά, αυτό είναι άδικο. Οι γονείς μου είναι συνταξιούχοι και αναγκάζονται να μοιράζουν φυλλάδια για να ζήσουν. Η κυβέρνηση δεν ακούει. Για μένα, ο Μακρόν είναι πρόεδρος των πλούσιων, αγνοοώντας τους υπόλοιπους. Οι πολιτικοί έχουν αποκοπεί από τη ζωή μας.»

Και όλα αυτά έρχονται ως απάντηση στον 40χρονο Μακρόν που ήρθε με το δικό του κόμμα να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές -σπάνιο στη Γαλλία να γίνεσαι πρόεδρος χωρίς τη στήριξη ενός από τα παραδοσιακά κόμματα. Υποσχέθηκε να αλλάξει το «μοντέλο» που κρατούσε -κατά την άποψή του- στάσιμη την χώρα. 

Ξέχασε όμως ότι περίπου 10 εκατομμύρια Γάλλοι ψήφισαν την Μαρίν Λεπέν, που δεν θέλει ούτε να ακούει για το ευρώ, που κατακεραυνώνει την ελίτ της πατρίδας της και των Βρυξελλών, που τα βάζει με τους μετανάστες και την ανοικτή κοινωνία που δημιούργησε η παγκοσμιοποίηση. Αυτοί οι άνθρωποι (και πολλοί άλλοι) δεν χάθηκαν μετά τις εκλογές.

Προφανώς η πολιτική κρίση δεν αφορά μόνο τη Γαλλία, τα ίδια συμβαίνουν και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Συνέβη πρόσφατα ακόμα και στην Βραζιλία. Μόλις πριν λίγες ώρες, η ακροδεξιά επέστρεψε στην Ισπανία.

Το πολιτικό σύστημα έχει χάσει την επαφή με τους πολίτες, με την «περιφέρεια», όπως γράφει ο συγγραφέας Κριστόφ Γκιλί. Με αυτό που στην Αμερική ονομάζεται Peripheral America και έβγαλε τον Τραμπ. Τον Τραμπ που δηλώνει ότι εκπροσωπεί τους «poorly educated» συμπατριώτες του. Ή αυτό που στην Ιταλία αποκαλείται mezzogiorno και έφερε στην εξουσία τον Σαλβίνι και τα Πέντε Αστέρια.

Η ελίτ χανει την επαφή με την περιφέρεια, γιατί δεν την βλέπει. Και επειδή δεν τη βλέπει, την ξεχνάει. Μόνο που οι πολίτες, δεν ξεχνούν τις πολιτικές λιτότητας, τη μανία με την δημοσιονομική πειθαρχία, ζουν καθημερινά την εργασιακή ανασφάλεια.

Και οι απαντήσεις του Μακρόν, μάλλον δεν ικανοποίησαν. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι υποσχέθηκε στους Γάλλους να τους ακούει προσεκτικά. Τόσο προσεκτικά που μάλωσε έναν νεαρό που του μίλησε στον ενικό και δεν τον σεβάστηκε, που την «είπε» σε έναν άνεργο με τη γνωστή φράση «αν περάσω στον απέναντι δρόμο, θα σου βρω πέντε δουλειές». 

Τώρα, τρέχει να τους ακούσει. Όπως έγινε γνωστό, ο Μακρόν ζήτησε από τον πρωθυπουργό του να δεχθεί «τους αρχηγούς των κομμάτων που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο καθώς και εκπροσώπους των διαδηλωτών».

Η πρωτοβουλία αυτή ανταποκρίνεται στο «συνεχές ενδιαφέρον (της κυβέρνησης) για διάλογο», σύμφωνα με την γαλλική προεδρία. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης κρίσης στο Ελιζέ, ο αρχηγός του κράτους είπε επίσης «ότι θα ήθελε να μελετήσει ο υπουργός Εσωτερικών την ανάπτυξη της δύναμης διατήρησης της τάξης το προσεχές διάστημα». 

Ο χρόνος για τις επόμενες προεδρικές εκλογές είναι υπερ-αρκετός για τον Μακρόν. Αν ακούει.