Όπως έγινε γνωστό το νέο θύμα των εκτελέσεων στο Ιράν ήταν ο 32χρονος ποιητής και ενεργό στέλεχος  σε κινήματα ειρήνης  και ανθρωπίνων δικαιωμάτων (μια ενασχόληση που ισοδυναμεί με θάνατο στο Ιράν)  Χασέμ Σαμπανί.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο των μουλάδων του Ιράν ο Σαμπανί θεωρήθηκε «εχθρός του Θεού» και κρίθηκε ότι αποτελούσε «απειλή για την ασφάλεια της χώρας».

Ο Σαμπανί μαζί με έναν φίλο του που ονομαζόταν Χαντί Ρασεντί απαγχονίστηκαν σε άγνωστη φυλακή, προ ημερών.

Ο 32χρονος ποιητής είχε μπει στο στόχαστρο των τοπικών αρχών όταν «ομολόγησε» σε τηλεοπτική εκπομπή ότι ανήκε σε τρομοκρατική οργάνωση.

Παρόλα αυτά, αργότερα αποκάλυψε πως είχε πέσει θύμα βίας και απειλών για να προχωρήσει σε αυτή τη δήλωση.

Σε επιστολή του από τη φυλακή είχε γράψει: «Πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι εγώ και οι φίλοι μου δεν έχουμε εμπλοκή σε στρατιωτική δραστηριότητα. Αυτό που προσπάθησα να κάνω είναι να επιτύχω ειρηνικά όσα ήθελα, μέσω ειρηνικών και πολιτιστικών δράσεων προς όφελος των καταπιεσμένων συμπολιτών μου».

Μάλιστα, στην επιστολή του είχε πραγματοποιήσει έκκληση σε ανθρωπιστικές οργανώσεις ώστε να επιδιώξουν μία δίκαιη δίκη για τον ίδιο και το φίλο του, ωστόσο όποιες και αν ήταν οι προσπάθειες απέτυχαν.

Όλα αυτά την ώρα που ο νέος πρόεδρος του Ιράν Χασάν Ροχανί (Hassan Rouhani) θέλει να παρουσιάζεται ως ο μετριοπαθής πολιτικός ο οποίος θα φέρει μια «ανάσα» δημοκρατίας στο Ιράν, αλλά και περιθώρια συνδιαλλαγής με τη Δύση.

Αν και ο Ροχανί δεν πρέπει να θεωρηθεί  ένας «φυσιολογικός» διάδοχος του Αχμαντινετζάντ, ο οποίος ήταν ένας κλασικός «Φρουρός της Επανάστασης», εντούτοις ο νέος ηγέτης του Ιράν έχει ήδη μιλήσει για το σεβασμό προς τον ισλαμικό ενδυματολογικό κώδικα, «…που θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, τα λύκεια, τα πανεπιστήμια και τα τεμένη».

Αν πάμε πίσω στα χρόνια, θα βρούμε τον Ροχανί το 1978 στη διάρκεια της Ισλαμικής Επανάστασης, δίπλα στο πλευρό του Χομεϊνί. Μετά την ανατροπή του Σάχη, τον Φεβρουάριο του 1979, ανέλαβε κεντρικές θέσεις ευθύνης στο νέο σύστημα ισλαμικής εξουσίας των μουλάδων.

Επέβλεψε μάλιστα και τον εξισλαμισμό των τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 1999, κατά τη διάρκεια φοιτητικών διαδηλώσεων, ο Ροχανί είχε υιοθετήσει την πλέον σκληρή στάση υποστηρίζοντας ότι «…οι συλληφθέντες για καταστροφή της κρατικής περιουσίας πρέπει να αντιμετωπίσουν την θανατική ποινή».

Αυτό που πολλοί τείνουν να αντιληφθούν είναι πως ο Ραχανί εμφανίζει δύο πρόσωπα: Ένα στο εσωτερικό της χώρας όπου η συμπεριφορά του είναι αυτή του συντηρητικού κληρικού και ένα προς το εξωτερικό όπου προσπαθεί να «γοητεύσει» τα διεθνή ΜΜΕ παρουσιαζόμενος ως ένας μετριοπαθής και πάνω από όλα πραγματιστής πολιτικός.

Για παράδειγμα επί ημερών του καταγγέλλεται πως οι Χριστιανοί του Ιράν διώκονται γιατί στη τελετή της Θείας κοινωνίας χρησιμοποιούν κρασί, οι ομοφυλόφιλοι διώκονται και μάλιστα κατατάσσονται στη λατρεία του διαβόλου, διώξεις αναφέρονται επίσης εναντίον των ακολούθων  της Πίστης Μπαχάι (μια θρησκεία που δημιουργήθηκε το 19ο αιώνα  από τον Πέρση ευγενή, γνωστό σήμερα ως Μπαχάολλα) ενώ οι εκτελέσεις έχουν σημειώσει μικρή, αλλά αύξηση.

Τον Οκτώβριο του 2013 (ο Ροχανί ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 3 Αυγούστου του 2013) τέσσερις Χριστιανοί καταδικάστηκαν σε 80 ραβδισμούς όταν πιάστηκαν να πίνουν Θεία κοινωνία που περιείχε κρασί, κατά τη διάρκεια θρησκευτικής τελετής, ενώ αλλά ύστερα προστέθηκε και η κατηγορία της κατοχής δορυφορικής κεραίας.

Μάλιστα αν και οι ΗΠΑ έχουν ακολουθήσει μια πολιτική προσέγγισης εντούτοις δεν παύουν να κατακρίνουν και τη σημερινή ιρανική ηγεσία για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Η Bernadette Meehan εκπρόσωπος του συμβουλίου εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ είχε δηλώσει πριν από μερικούς μήνες:

«Τα μέλη των θρησκευτικών μειονοτήτων συχνά υπόκειται σε κακοποιήσεις, φυλακίσεις χωρίς κατηγορία ακόμη και θάνατο. Καλούμε για άλλη μια φορά την ιρανική κυβέρνηση να προσχωρήσει σε απελευθέρωση των όλων των κρατουμένων συνείδησης που βρίσκονται στις φυλακές εξαιτίας των θρησκευτικών τους αντιλήψεων».

Τελικά όχι μόνο δεν απελευθερώνονται αλλά αντίθετα εκτελούνται.