Του Θανάση Φουσκίδη, Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία κρύβεται στα θεμέλια του κτιρίου όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για έναν αστικό μύθο, που σίγουρα θα συγκινούσε τους λάτρεις των διηγημάτων περί στοιχειωμένων σπιτιών ή τους φανατικούς σημειολόγους. Μάλιστα, όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία σπεύδουν να διαμηνύσουν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως, αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σκοπεύει στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον να αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας, θα πρέπει να αλλάξει στέγη, αφού θα το κυνηγούν επ’ άπειρον οι «κατάρες» των προηγούμενων ενοίκων και ειδικά εκείνες ενός εξ αυτών. Ο λόγος για τον πρόεδρο της ΔΗΜ.ΑΡ., Φώτη Κουβέλη. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Το όλο θέμα σχετικά με το νυν και προγενέστερο ιδιοκτησιακό καθεστώς της Κουμουνδούρου βγήκε στην επιφάνεια το 2010, με αφορμή τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την αποχώρηση του κ. Κουβέλη και άλλων στελεχών του παλαιού Συνασπισμού (μαζί με τους Ψαριανό, Παπαδόπουλο κ.ά., με τους οποίους σύστησε λίγο αργότερα τη ΔΗΜ.ΑΡ.) από την κεντρική συνιστώσα του σχήματος, του οποίου ηγείται μέχρι και σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας. Oπως έγινε γνωστό τότε, το κτίριο αρχικά ανήκε στον Γ. Δράκο, ιδιοκτήτη της άλλοτε πανίσχυρης εταιρείας ηλεκτρικών ειδών «Ιζόλα».

Αργότερα, όμως, και αφού το brand, που έγινε συνώνυμο των ελληνικών νοικοκυριών για μια ολόκληρη γενιά, άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα, το κτίριο πέρασε από καπιταλιστικά σε... αριστερά χέρια.

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Συγκεκριμένα, τη δεκαετία του ’80 περιήλθε στην ιδιοκτησία του ΚΚΕ Εσωτερικού. Από εκείνο το σημείο και μετά ξεκινά το έντονο πολιτικό παρασκήνιο που εκτυλίχθηκε με φόντο το στρατηγείο της Κουμουνδούρου. Το 1987, το ΚΚΕ Εσ. διασπάστηκε, με τον Λεωνίδα Κύρκο να προχωρά στην ίδρυση της ΕΑΡ (Ελληνική Αριστερά) και μια άλλη μερίδα στελεχών υπό τον Ι. Μπανιά να συγκροτεί το ΚΚΕ Εσ.- Ανανεωτική Αριστερά, που με το πέρασμα των χρόνων μετεξελίχθηκε στη σημερινή ΑΚΟΑ. Τότε, το κτίριο περιήλθε στην ΕΑΡ, η οποία στέγασε εκεί τις υπηρεσίες της κεντρικής της οργάνωσης. Ακολούθησε το 1989 η συμμαχία της Ελληνικής Αριστεράς με το ΚΚΕ, προϊόν της οποίας ήταν η δημιουργία του Συνασπισμού. Δύο χρόνια αργότερα, και μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από το σχήμα, στελέχη του Περισσού προχώρησαν από κοινού με την ΕΑΡ στην ίδρυση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (ΣΥΝ). O νέος σχηματισμός που προέκυψε από τη συνένωση των εν λόγω δυνάμεων εγκαταστάθηκε στα γραφεία της Κουμουνδούρου, τα οποία ήταν ήδη κατάλληλα εξοπλισμένα. Νόμιμοι ιδιοκτήτες του κτιρίου ήταν ο επικεφαλής της Ελληνικής Αριστεράς, Λεωνίδας Κύρκος, και το κορυφαίο στέλεχος (διετέλεσε γραμματέας) Φώτης Κουβέλης. Οπως αντιλαμβάνεται κάποιος, μετά τον θάνατο του πρώτου, το ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά την πολιτική διάσταση του ζητήματος επικεντρώνεται στο πρόσωπο του έως και το προηγούμενο καλοκαίρι κυβερνητικού εταίρου, που, αν είχε διάθεση να ιντριγκάρει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να της προκαλέσει σοβαρούς πονοκεφάλους σε κρίσιμους πολιτικούς καιρούς, θα μπορούσε να ανακινήσει το ιδιοκτησιακό του κτιρίου της Κουμουνδούρου και να ανοίξει μια συζήτηση με απροσδιόριστες συνέπειες.

«Αν θέλει ο Κουβέλης να δημιουργήσει πολιτικό πρόβλημα, θα ήταν σε θέση να το κάνει πολύ εύκολα, ανεξάρτητα από τη νομική κατάληξη», σημειώνει στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» άνθρωπος που γνωρίζει όσο λίγοι το παρασκήνιο της υπόθεσης.

ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ

Παρά το γεγονός ότι οι ακριβείς νομικές διαστάσεις του θέματος δεν έχουν γίνει πλήρως γνωστές, ένα στοιχείο που θα μπορούσε να καθησυχάσει τον κ. Τσίπρα, αν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επανερχόταν στην επιφάνεια η υπόθεση της ιδιοκτησίας της Κουμουνδούρου, είναι η πολιτική συμφωνία προσχώρησης της ΕΑΡ στον ΣΥΝ. Σύμφωνα με τα όσα προέβλεπε, η Ελληνική Αριστερά καθίστατο κομμάτι του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικού φορέα, αλλά και με το σύνολο της υλικής της υποδομής. Ετσι, πρόσωπα που γνωρίζουν το παρελθόν της Κουμουνδούρου και πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν πως, αν και νομότυπα το κτίριο είχε περιέλθει στην κατοχή των Λεωνίδα Κύρκου και Φώτη Κουβέλη, η πολιτική συμφωνία του 1991 δεσμεύει όλες τις πλευρές και γεννά ξεκάθαρα θέματα ηθικής και πολιτικής τάξεως, αλλά και... χρησικτησίας. Ιδιαίτερη σημασία εξάλλου στο νομικό κομμάτι έχει το γεγονός ότι, πέραν των περιουσιακών της στοιχείων, η ΕΑΡ προσχώρησε στον ΣΥΝ φέροντας και τα χρέη που τη βάραιναν εκείνα τα χρόνια. Για την ιστορία, δε, και μόνο, αξίζει να σημειωθεί ότι επί προεδρίας του Νίκου Κωνσταντόπουλου είχε λάβει χώρα και μια οικονομική εκστρατεία για την αποπληρωμή του κτιρίου της Κουμουνδούρου.

Βραχνάς για το μέλλον του κόμματος

Το ζήτημα που αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς του κτιρίου στο οποίο στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιο ότι εξακολουθεί να αποτελεί βραχνά για την κομματική ηγεσία, έστω κι αν μέχρι νεωτέρας έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο. Βλέπετε, ουδείς μπορεί να προβλέψει τι μπορεί να γίνει στο μέλλον, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι το διάστημα που επήλθε η ρήξη στις σχέσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Φώτη Κουβέλη στελέχη της τότε ανανεωτικής πτέρυγας, που ακολούθησαν στην έξοδο τον μετέπειτα πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς, επανέφεραν τεχνηέντως το όλο θέμα, υπενθυμίζοντας ποιος ήταν ο πραγματικός κλειδοκράτορας του κτιρίου. Οι ίδιοι κύκλοι σημείωναν τότε με νόημα πως θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν όλες οι παράμετροι, αν ποτέ ετίθετο θέμα «διαχωρισμού» των περιουσιακών στοιχείων.