Η συνεπής Ελλάδα στις υποχρεώσεις της απέναντι στο ΝΑΤΟ έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ως «απατημένη σύζυγος». Μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας από το 1952 σε μία περίοδο που ο χωρισμός του κόσμου σε δύο ιδεολογικά στρατόπεδα καθιστούσε απαραίτητη την ύπαρξη ενός δυτικού αναχώματος, η χώρα μας έχει κάθε λόγο να διατυπώνει παράπονα για την ανισορροπία στις σχέσεις της με την Συμμαχία. Δίνει περισσότερα ως συμβολή καθώς η οικονομική της συνεισφορά σε ποσοστό του ΑΕΠ ισοδυναμεί αναλογικώς με πολύ μεγαλύτερα ποσά από εκείνα που καταβάλουν άλλες χώρες, ισχυρότερες, όπως λ.χ. η Γερμανία. Κάτι που είχε επισημάνει και ο Πρόεδρος Τραμπ, για δικούς του λόγους αλλά που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Επί σειράν ετών υπήρχε και μία ακόμη μεγαλύτερη συμβολή της Ελλάδας στην Συμμαχία που αφορούσε την επιχειρησιακή ετοιμότητα των μελών της. Ελέγετο –ειδικώς στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ότι το ΝΑΤΟ δεν παρενέβαινε αποφασιστικά στο να συνετίσει την Τουρκία ώστε αυτή να σταματήσει τις προκλησεις της για ένα βασικό λόγο: Ότι η αναγκαστική επιχειρησιακή αποτροπή από την Ελλάδα των τουρκικών παραβάσεων και παραβιάσεων, ειδικώς του εναερίου χώρου, αποτελούσε μία εξαιρετική προπόνηση για την ετοιμότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων!

Το τελικό συμπέρασμα. Υπήρξε ετεροβαρής η σχέση μας με την Ατλαντική Συμμαχία που αποδείχθηκε ο σύγχρονος «επιτήδειος ουδέτερος» στα διογκωμένα εξ αιτίας της Τουρκίας, ελληνοτουρκικά προβλήματα. Μία ένδειξη, έστω και μακρυνή, του ότι η Ελλάδα αντιλαμβανόταν την ετεροβαρή μορφή των σχέσεων, ήταν η απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αποσύρει την χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, τον Αύγουστο του 1974, επειδή η Συμμαχία δεν είχε αποτρέψει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Την «επιτήδεια ουδετερότητα» τήρησε και προσφάτως η Συμμαχία απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία. Και η ηγεσία του ΝΑΤΟ θα πρέπει να ξέρει –αν πράγματι ενδιαφέρεται για την επιβίωση του Οργανισμού- την σημερινή δυσοίωνη πραγματικότητα για την Συμμαχία:

-Την δυσπιστία Τραμπ προς την σκοπιμότητα πλέον της Συμμαχίας

-Την αξιολόγηση του ΝΑΤΟ από τον Πρόεδρο Μακρόν ως «εγκεφαλικά νεκρού»

-Την δημιουργία –στην περίπτωση του Ανατολικού Αιγαίου- μία αμυντικής συμμαχίας μεταξύ δύο χωρων, της Γαλλίας και της Ελλάδας που υπερφαλαγγίζει το αδρανές ΝΑΤΟ

-Την δημιουργία προηγούμενου –με αφορμή την συμφωνία Γαλλίας και Ελλάδας- που αναδεικνύει την αποτελεσματικότερη δομή των διακρατικών αμυντικών συμφωνιών.

-Την εύλογη δυσαρέσκεια χωρών, όπως λ.χ. η Ελλάδα, για τον ρόλο του ΝΑΤΟ, όταν μάλιστα έχει εκλείψει ο βασικός σκοπός για τον οποίον είχε συσταθεί. (Κάτι που επισήμανε άλλωστε και υψηλόβαθμος Τουρκος αξιωματούχος).