Το ακόλουθο άρθρο, δεν απευθύνεται σε «άγουρους αγκιτάτορες». Η περίπτωσή τους είναι προδιαγεγραμμένη. Την βλέπουμε καθημερινά. Βλέπουμε πόσο αποδίδει η «αριστεροφροσύνη» και ο ψευδεπίγραφος «δικαιωματισμός», καθώς κανείς δεν πήγε χαμένος/η. Εδώ και τρεις δεκαετίες τουλάχιστον, όλοι οι πρωταγωνιστές των «κινημάτων» βρήκαν τρόπο να βολευτούν. Άλλος σε κόμμα, άλλος σε δημόσια Υπηρεσία, άλλος στην Βουλή, πολλοί στην Κυβέρνηση.

Το άρθρο αυτό απευθύνεται σε όλα τους μαθητές και τις μαθήτριες που έχουν πλανηθεί, όχι απλώς ως προς τις καταλήψεις, αλλά γενικώς για το πώς λειτουργεί η πραγματικότητα. Και επιτρέψατέ μου να σας απευθυνθώ, όπως θα απευθυνόμουν στο δικό μου παιδί. Όχι με αγάπη ή στοργή ή κατανόηση μόνον. Ούτως ή άλλως οι έννοιες αυτές έχουν τεντωθεί τόσο πολύ, χάνοντας πια το πραγματικό νόημά τους, ώστε να υποκρύπτουν την έλλειψη μέτρου και ορίων, με αποτέλεσμα την απόλυτη ασυλία. Δεν την έχετε όπως και δεν πρέπει, για το δικό σας καλό, να την έχετε.

Θα σας μιλήσω με ειλικρίνεια. Διότι αυτό έχει ανάγκη κάθε παιδί. Την γλώσσα της αλήθειας, η οποία δεν είναι ευχάριστη. Ίσως για αυτό πολλοί επιλέγουν να σας χαϊδεύουν τα αυτιά, και να δείχνουν κατανόηση στα «αιτήματά» σας. Σας κοροϊδεύουν στα μούτρα σας, φίλοι και φίλες. Δεν το κάνουν επειδή νοιάζονται, αλλά γιατί σας θεωρούν μπόσικους να σας εντάξουν στο εκάστοτε κομματικό-ιδεολογικό μαντρί τους. Σας πωλούν αλληλεγγύη για να αγοράσουν τον ξεσηκωμό σας. Σας πωλούν στήριξη για να πάρουν την πνευματική στασιμότητά σας. Διότι οι ιδεοληψίες, και κάθε είδους ανοησία, προαπαιτούν για την αποδοχή τους, απουσία κρίσης, και ανθρώπους με κλειστά μυαλά. Αυτούς τους ανθρώπους τους παράγουν τα κλειστά σχολεία.

Κατανοώ, αφού υπήρξα μαθητής και εγώ, ότι το μπάχαλο και η αναμπουμπούλα έχουν μία γοητεία. Είναι ευκαιρία για χαβαλέ, για αστεία, για έρωτες, για παρέα. Άλλα ένα χαρακτηριστικό του χάους αγαπητοί φίλοι και φίλες, είναι ότι δεν έχει κανόνες. Άπαξ και επέλθει, επηρεάζει ακόμη και αυτούς που το προκαλούν. Και εκεί ασυλία δεν υπάρχει.

Δουλεύω από τα 18. Το ίδιο φαντάζομαι και οι γονείς σας. Και πληρώνω φόρους, όπως και οι γονείς σας. Πληρώνω, και μάλιστα αδρά, για να λειτουργεί με τις όποιες παθογένειες του αυτό το Κράτος. Τα θρανία που σπάτε και καταστρέφετε τα έχουμε πληρώσει εγώ και οι γονείς σας, και οι υπόλοιποι Έλληνες Πολίτες. Πώς θα σας φαινόταν εάν εμείς που έχουμε πληρώσει αυτά που καταστρέφετε, μαζευόμασταν να καταστρέψουμε τα κινητά σας τηλέφωνα, γιατί έτσι. Θα αντιδρούσατε; Γιατί λοιπόν απαιτείτε από εμένα και τους υπολοίπους να μην αντιδρούμε στους βανδαλισμούς;

Πολλοί εκ των εκπροσώπων σας, ισχυρίζονται ότι είναι δικαίωμά σας η κατάληψη. Για να ξεκαθαριζόμαστε παιδιά, στο δικό μας Πολίτευμα, πολιτικού τύπου δικαιώματα έχουν οι φορείς πολιτικών υποχρεώσεων. Εσείς τέτοιες υποχρεώσεις, δεν έχετε ακόμη. Είναι πολύ βολικό να έχεις άποψη για ένα ζήτημα, όταν δεν έχεις κληθεί να προσφέρεις στην διαμόρφωσή του. Έχετε δικαίωμα στα όνειρα, στην ασφάλεια σας. Δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, έχετε δικαίωμα στην μόρφωση και είναι υποχρέωση της Πολιτείας να σας την παρέχει. Μόνο που το τελευταίο το υπονομεύετε εσείς μόνοι σας.

Άρα όσο σκληρό και να ακουστεί, με συγχωρείτε, αλλά έναντι του Ελληνικού Κράτους, απαιτήσεις μπορούν να εγείρουν μόνον οι γονείς και κηδεμόνες σας, στο μέτρο που προσέφεραν και προσφέρουν καθημερινά. Εσείς όχι.

Δεν έχετε πληρώσει ακόμη φόρους, δεν έχετε υπηρετήσει θητεία, δεν έχετε ακόμη στηρίξει αυτό το οποίο, διά της στάσης σας, εγκαλείτε. Έχετε μόνον προσδοκίες, και δικαιώματα γενικής φύσεως. Αφήστε λοιπόν την πολιτική κατά μέρους.

Εξάλλου, για την Πολιτεία για την οποίαν εσείς σήμερα διαμαρτύρεστε, υπεύθυνες είναι οι γενιές πριν από εσάς, οι οποίες σε κάθε προσπάθεια μεταρρυθμίσεως, σε κάθε κρίσιμη στιγμή για τον τόπο, έκαναν καταλήψεις, με μόνο αποτέλεσμα την στασιμότητα, την οπισθοδρόμηση, και το δικό τους, εν τέλει βόλεμα.
Επίσης, αγαπητά παιδιά σε αυτήν την Πολιτεία, υπάρχουν νόμοι. Οι νόμοι δε, και κυρίως η αντικειμενική εφαρμογή τους, είναι τα χαρακτηριστικά οι οποίοι διαχωρίζουν τις κοινωνίες των ανθρώπων από την επικράτεια του χάους. Οι πράξεις μας, περιγράφονται και ελέγχονται από τον Νόμο. Ακόμη και οι δικές σας. Μην το ξεχνάτε αυτό.

Εάν όντως κάτι θέλετε να αλλάξει, που προσωπικά αμφιβάλλω, φροντίστε να αλλάξετε πρώτα οι ίδιοι. Φροντίστε να συμβάλλετε θετικά, και όχι εκβιαστικά στην βελτίωση αυτής της Χώρας. Εάν θέλετε να έχετε ένα καλύτερο μέλλον, φροντίστε πρώτα από όλα να γίνετε εσείς καλύτεροι. Φροντίστε να έχετε άποψη, και όχι να άγεστε και να φέρεστε από την προπαγάνδα, την μόδα, το στερεότυπο «το έκαναν οι άλλοι το κάνουμε και εμείς».

Φροντίστε να είστε άνθρωποι με αξίες και αρχές. Που σέβονται τον συμμαθητή, τον καθηγητή, τον γονιό, τον μεγαλύτερο. Έτσι μόνον θα εισακουσθείτε. Διότι παιδιά μου, ακόμη και όσοι σας χαϊδεύουν τα αυτιά πίσω από την πλάτη σας, απλώς βαριούνται να ασχοληθούν μαζί σας. Δεν σας παίρνουν στα σοβαρά.

Κυρίως όμως, κατανοήστε ότι αποτελείτε μειοψηφία. Και σεβαστείτε την συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που αγωνίζονται, που διαβάζουν, που οι γονείς τους στερούνται για να τους προσφέρουν το πολυτιμότερο αγαθό όλων. Την μόρφωση. Όλα αυτά τα παιδιά, που εάν τα σχολεία ήταν ανοικτά, ενδεχομένως να τα κοροϊδεύατε γιατί αφιερώνουν τον εαυτό τους στην προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Και που αύριο θα γυρίσουν την πλάτη τους στην Ελλάδα, αηδιασμένα από τον φασισμό των μειοψηφιών, που κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει καλά.

Μην πέφτετε θύματα παιδιά. Μην κάνετε το λάθος. Αξίζετε κάτι καλύτερο από αυτό. Κερδίστε το.
*Ο Αντώνης Μαμμής είναι δικηγόρος Αθηνών