Ποιος δεν έχει περπατήσει στο ιστορικό κέντρο τη δεκαετία του 1980 ή και νωρίτερα και δεν έχει «τρακάρει» τον Ανδρέα Νομικό; Δεν σας λέει κάτι το όνομα; Η τσιριχτή φωνή με την τρομερή ατάκα, όμως, σίγουρα θα σας λέει…

«Φτερούουου, φτεράαα, καλέ φτεράαα»! Όσοι έπιναν ήρεμοι το μεσημεριανό, ανοιξιάτικο καφέ τους στο Μοναστηράκι ξαφνικά μέσα στην ησυχία άκουγαν αυτή την τσιριχτή φωνή, του πάντα γελαστού και έτοιμου για πλάκα Ανδρέα.

Ο Ανδρέας Νομικός, γνωστός ως «Φτερού», ίσως η πιο cult μορφή της Αθήνας στις δεκαετίες που πέρασαν, έφυγε από τη ζωή το περασμένο Σάββατο σε ιδιωτική κλινική, έχοντας δίπλα του μέλη της οικογένειάς του, που στάθηκαν στο πλευρό του μέχρι το τέλος της περιπέτειάς του, καθώς τους τελευταίους μήνες αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Αν και πολλά πράγματα για την προσωπική του ζωή δεν ήταν γνωστά, ήταν 84 ετών και έσβησε στα χέρια της ανιψιάς του, της κόρης του αδελφού του.

Η εμφάνισή του με τα κοντά σορτσάκια, τις κρέμες σε όλο το σώμα, τις σαγιονάρες, τις see through μπλούζες και τα κολιέ στο λαιμό παρέπεμπε σε ομοφυλόφιλο, αλλά για όσους τον γνώριζαν καλά αυτό δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα για να τραβάει τα βλέμματα, να συγκεντρώνει δίπλα του πολλούς ανθρώπους κι έτσι να πουλάει πιο εύκολα τα φτερά του.

Μπορεί ο Ανδρέας να «σάρωνε» σχεδόν όλο το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, ωστόσο, η «έδρα» του ήταν συνήθως ένα παγκάκι στον πεζόδρομο της Αιόλου, κοντά στη συμβολή της με την Ευριπίδου.

Εκεί τον πρωτογνώρισαν οι Αθηναίοι στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και εκεί τον έβρισκαν οι παραγωγοί ελληνικών ταινιών για να του κάνουν προτάσεις, ώστε να έχει μικρούς ρόλους στις ταινίες που ετοίμαζαν. Μάλιστα, έχει εμφανιστεί σε περίπου 51 ταινίες. Οι ρόλοι που είχε ήταν ο εαυτός του.

Σύμφωνα με το mixanitouxronou.gr, ο Ανδρέας Νομικός ήταν από τις πιο γνωστές, cult και αγαπητές φυσιογνωμίες του κέντρου της Αθήνας. Πωλούσε φτερά για ξεσκόνισμα και φώναζε με ψιλή φωνή, για να διαφημίσει την πραμάτεια του, «φτερά και πούπουλα».

Το 1973, βλέποντας τα τανκς που κυκλοφορούσαν στους δρόμους, η «Φτερού» δεν δίστασε να πάει να πουλήσει φτερά στους φαντάρους των τεθωρακισμένων. «Καλέ παιδιά, τι παίζετε εδώ; τον Άγνωστο Πόλεμο;» ήταν το φαρμακερό σχόλιό του. Αγαπημένη του στάση ήταν πάντα στην πλατεία Κουμουνδούρου, όπου οι ναύτες περίμεναν στην αφετηρία το λεωφορείο για να πάνε στον Σκαραμαγκά.

«Πάρε με, ναύτη, πάρε με και βάλε με στην πλώρη», τους έλεγε ξεσκονίζοντας τους ώμους τους με φτερά ή τραγουδώντας με δικά του λόγια το άσμα του Λυκούργου Μαρκέα, «άσπρα ναυτάκια με λευκές κολαρίνες».

Κι όταν ήθελε να πειράξει κάποιον, δεν δίσταζε να επιστρατεύει το φαρμακερό του χιούμορ. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η απάντηση που έδωσε σε έναν… καθωσπρέπει κύριο που ενοχλήθηκε από την παρουσία του. Ο Ανδρέας Νομικός τον πλησίασε, πάντα με το χαμόγελο, και όταν βεβαιώθηκε πως το ακροατήριο περίμενε από εκείνον την ατάκα που θα σκόρπιζε το γέλιο, είπε στον κύριο: «Καλέ, τι ωραίο καρό σακάκι φοράτε. Έχω ακριβώς το ίδιο σε τραπεζομάντιλο στο σπίτι μου»!

Ο πρώην αντιδήμαρχος Αθηναίων και δημοσιογράφος Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς διαψεύδει τις πληροφορίες ότι ο Ανδρέας Νομικός ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά.

«Ο καλός γείτονας, ο νοικοκύρης που αγάπησε τη μάνα του όσο τίποτε άλλο στον κόσμο και τη φρόντισε μέχρι που έκλεισε τα μάτια της, δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Υπήρξε περσόνα της πρωτεύουσας, ένας άνθρωπος μπροστά από την εποχή του. Αφηγείτο ότι κάποτε περπατούσε στο κέντρο και τον είδε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Τον ρώτησε λοιπόν: “Ανδρέα, τι λέει ο κόσμος για μένα;” “Ό,τι και για μένα κύριε Πρόεδρε, του απάντησε ο ευφυέστατος πωλητής φτερών. Δημιούργησε το δικό του μύθο. Γράφονται πολλά και ακούγονται ακόμα περισσότερα ανυπόστατα, περί γάμου, περί παιδιών και τα τοιαύτα. Δεν έχει όμως ανάγκη από τέτοια η μνήμη του Ανδρέα. Καταγόταν από τη Λήμνο, είχε έναν αδελφό, κατοικούσε σε ιδιόκτητο διαμέρισμα στην οδό Ηρακλειδών (Γέφυρα Πουλόπουλου) και μέχρι τέλους τον πρόσεξε μια ανιψιά του.

Με την εργασία του, πουλώντας φτερά από παιδί, από τα τέλη της δεκαετίας 1940, έζησε αξιοπρεπέστατα και ρούφηξε τη ζωή, την απόλαυσε μέχρι την τελευταία σταγόνα. Δεινός χιουμορίστας, με συμμετοχή σε 51 ταινίες, πρωινό στέκι την οδό Αιόλου και νυχτερινό στέκι την οδό Ερμού. Εκεί, καθημερινά, χρόνια ολόκληρα, με το διχτυωτό μπλουζάκι, τους καβγάδες με τη Βασίλω, την αποθήκη στην οδό Ήβης και το μαχαίρωμα του 1985... Μια μονογραφία που του οφείλουμε».