Οι εποχές που πέρασαν άφησαν ανεξίτηλα εμποτισμένο και νωπό το στίγμα κάποιων ανθρώπων. Όπως θα έλεγε κανείς άφησαν εποχή. Τι ήταν αυτό που τους έκανε ξεχωριστούς; Μήπως τάχα αυτοί δεν έζησαν με εμάς; Μήπως είχαν κάποιες μαγικές δεξιότητες; Ή μήπως θα έλεγε κανείς ήρθαν από άλλο πλανήτη; Όχι απλά η διαφορά είναι ότι σκέφτηκαν τον τόπο, την ιστορία και τα ιδανικά μας! Μπορεί όταν γράφω να με πιάνει μία θλίψη και μελαγχολία καθώς έχουν εκλείψει σπουδαία μυαλά, σπουδαίες προσωπικότητες, πρόσωπα που είχαν βαρύ βιογραφικό αλλά και άνθρωποι που παράλληλα με το βιογραφικό τους έδωσαν χώρο στην νεότητα.

Σε αυτό θα αναφερθώ στο παρόν άρθρο. Η νεότητα και η εκκλησία. Θα μας πει κάποιος – σιγά το πράγμα!- θα διαφωνήσω μαζί του καθώς λησμονεί εκείνος, ότι ναι μεν σεβόμεθα την τρίτη ηλικία καθώς κάποια στιγμή θα πάμε και εμείς στη θέση τους, όμως χωρίς νέους που η ελπίδα; η ζωή πηγάζει από το νέο! Η κάθε νέα και ο κάθε νέος έχουν οράματα, ιδέες. Φτιάχνουν σενάρια που επιθυμούν να πραγματωθούν και οι μεγαλύτεροι να το πούμε και αυτό μπαίνουν εμπόδιο πολλές φορές.

Όμως οι άνθρωποι αυτοί οι χαρισματικοί όπως τους αποκαλώ βλέπουν τις ανησυχίες και θέλουν να δώσουν βήμα και χώρο και έχουν και διάθεση συνεργασίας. Στην ουσία έχουν όραμα αυτοί οι άνθρωποι. Θυμάμαι έλεγε ο πατέρας μου και η μάνα μου να βλέπεις μπροστά. Ναι! Αυτό κάνουν αυτοί! Βλέπουν μπροστά! Οι αναχρονιστικές αντιλήψεις δεν έχουν χώρο στην εκκλησία. Συντασσόμεθα με τον Θεό και μετά με την εκκλησία. Η προσωπικότητα που θα κάνω μικρή αναφορά είναι αυτή του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου ο οποίος άγγιξε τον παλμό της νεολαίας, συντάχθηκε με τα όνειρα της και τα προβλήματα της, δεν την υποβίβασε, δεν την παραμέρισε μάλιστα έκανε στην άκρη τα δικά του και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή με τους νέους περιοδεύοντας σε πολλά σχολεία. Επιθυμούμε συζητήσεις με νέους και με φοιτητές.

Πραγματικά κάθε λόγος του προς τους νέους ήταν καθηλωτικός χωρίς τα γνωστά ο Χριστός είπε κλπ. Δεν υπάρχει κάποια άρνησης στον λόγο του Θεού αλλά οι ραγδαίες αλλαγές καθιστούν αναγκαία την αλλαγή της σκέψης της εκκλησίας. Ο λόγος του δεν ήτο ξύλινος. Άραγε υπάρχει κάποιος που να νοιάζετε για τους νέους όπως εκείνος; κάποια στιγμή η μεγάλη ησυχία προκαλεί ανησυχία. Τα πάνω κάτω έρχονται αν αντιληφθούμε τα θέματα στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνία, τα θέματα βιοηθικής, τα θέματα ανισοτήτων, φτώχειας, καταπίεσης, εγκληματικότητας. Η φωνή της εκκλησίας που πήγε;