Συνεχίζουν να συγκλονίζουν οι μαρτυρίες των επιζώντων επιβατών της μοιραίας αμαξοστοιχίας στα Τέμπη, ιδίως των τραυματιών που μεταφέρθηκαν άμεσα στα νοσοκομεία.

Μία εκ των επιβατών του μοιραίου Intercity ήταν η φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Κατάφερε να βγει ζωντανή από το 2ο βαγόνι και, χθες, πέρασε την πόρτα των επειγόντων του «Αχιλλοπούλειου», καθώς ένιωσε πόνο στο στήθος και ανησύχησε. Η γιατρός Αντωνέλλα Δημητριάδη που την εξέτασε, δεν διαπίστωσε σοβαρό πρόβλημα υγείας, αλλά ψυχικά τραύματα που θα αργήσουν να επουλωθούν, όπως έγραψε σε ανάρτησή της.

Η κυρία Δημητριάδη μίλησε στα gegonota.news για τη συνάντησή της με τη φοιτήτρια, η οποία κατάγεται από τη Λάρισα και σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στον Βόλο. Στο νοσοκομείο μετέβη συνοδευόμενη από μία φίλη της, με την οποία ταξίδευαν μαζί εκείνο το βράδυ.

«Από αυτό το βαγόνι δέκα άτομα γλιτώσαμε, γιατί, όπως έγινε η σύγκρουση, εμείς ήμασταν στα μεσαία κουπέ. Εάν δεν με βοηθούσαν τα αλλά παιδιά να βγω, θα πέθαινα. Μπορεί να υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι μέσα. Εγώ είδα ένα ζευγάρι Άγγλων ηλικιωμένων, που δεν έχω δει να τους έχει αναζητήσει κανείς. Δεν ξέρω αν κατέβηκαν, πού κατέβηκαν ή αν έμειναν μέσα…», είπε στη γιατρό Αντωνέλλα Δημητριάδη η νεαρή φοιτήτρια.

Η ανάρτηση της κυρίας Δημητριάδη

«Σήμερα 9/3/23 ήρθε στο ΤΕΠ το πανέμορφο κορίτσι της φωτογραφίας, που είναι ένα από τα δέκα παιδιά που βγήκαν από το BB δεύτερο βαγόνι. Είναι φοιτήτρια του παιδαγωγικού τμήματος και προσήλθε στα επείγοντα γιατί ανησύχησε για το συνεχιζόμενο άλγος στο (δε) ημιθωράκιο, μετά τον τραυματισμό της στο μοιραίο δυστύχημα. Είχε την τύχη να βρίσκεται στις μεσαίες καμπίνες του 2ου βαγονιού γι’ αυτό και γλίτωσε! Λόγω του πόνου και του σοκ, όπως ήταν πεσμένη στο πάτωμα, χωρίς τη βοήθεια των φίλων της δεν θα τα κατάφερνε. Οι πίσω καμπίνες είχαν πιάσει φωτιά και οι μπροστινές είχαν κολλήσει από τη σύγκρουση. Αυτό που κατάλαβα από τη σεμνή και με αίσθημα διήγησή της, είναι ότι τα σωματικά τραύματα ήταν ασήμαντα γι' αυτή και για την παρέα της αλλά τα ψυχικά είναι αυτά που θα κουβαλάνε για πάντα! Της έκανα μια σφιχτή αγκαλιά και ήταν σαν να αγκάλιασα όλα αυτά τα παιδιά που σώθηκαν, αλλά και αυτά που έφυγαν. Ένα ρίγος με διαπέρασε και μόλις που κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην ουρλιάξει… Δεν ήταν ΔΥΣΤΎΧΗΜΑ, ΉΤΑΝ ΈΓΚΛΗΜΑ».