Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιά κ. Σεραφείμ μίλησε στα Παραπολιτικά 90,1 και στην εκπομπή «Εκείνη κι εγώ» με τον δημοσιογράφο Θανάση Φουσκίδη.

Μεταξύ άλλων, δήλωσε: «Η Ανάσταση δεν είναι ένα παραμύθι, είναι μια βίωση ζωής, η οποία βέβαια δεν δημιουργεί επάρσεις, αλλά ταπείνωση, στοργή. Δεν είμαστε κριτές των άλλων ανθρώπων αλλά βοηθοί, γι' αυτό και στην εκκλησία είναι δεκτός κάθε άνθρωπος, γιατί η εκκλησία δεν είναι ένα κλαμπ Αγίων ούτε μια ελίτ θρησκευομένων εξυπνάκηδων, είναι χώρος μεταποιουμένων αμαρτωλών».

Ολόκληρη η συνέντευξη του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ στα Παραπολιτικά 90,1

Μητροπολίτης ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Η Μητρόπολη Πειραιώς είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με τον σταθμό σας διότι οφείλουμε πάρα πολλά στον σταθμό των Παραπολιτικών και στον σπουδαίο άνθρωπο τον Γ. Κουρτάκη και στον μακαριστό Π. Τζένο. Πρέπει να υπενθυμίσω για λόγους ευγνωμοσύνης ότι όταν έγινε η πυρκαγιά στον Υμηττό, στις κεραίες, και καταστράφηκε όλη η υποδομή που είχαν πάρα πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταξύ των οποίων και η Μητρόπολη μας, ήταν μια τραγική κατάσταση, στις 12 το βράδυ η Μητρόπολη Πειραιώς είχε τη μεγάλη ευλογία να εκπέμψει και πάλι το σήμα της μέσα από τον Ραδιοσταθμό των Παραπολιτικών. Έτσι λοιπόν συνδεόμαστε άρρηκτα και πρέπει να πω ότι και στο νότιο μέτωπο ακουγόμαστε χάρη πάλι στην ευεργεσία των Παραπολιτικών ,γιατί μας φιλοξενούσε μέχρι πρότινος στη συχνότητα που έχει στην Αίγινα. Συνεπώς είμεθα ταυτισμένοι, ευγνωμόνως πάντοτε και σας ευχαριστούμε και σας συγχαίρουμε για το έργο που κάνετε και για την ενημέρωση του λαού μας.

ΔΗΜ: Στη διάθεσή σας, Σεβασμιότατε, αυτά νομίζω είναι δεδομένα. Το έργο της Μητρόπολης Πειραιά είναι γνωστό και στο ανθρώπινο επίπεδο αλλά και στο πνευματικό.

Μητροπολίτης ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Αυτό είναι το έργο διαχρονικά της Εκκλησίας δεν είναι μιας συγκεκριμένης Μητροπόλεως.

ΔΗΜ: Θα μου επιτρέψετε χάρη εντοπιότητας να κάνω ειδική αναφορά.

Μητροπολίτης ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Εντάξει, ευχαριστούμε πάρα πολύ, άλλωστε έχουμε το μεγάλο προνόμιο στον Πειραιά να υπάρχουν ακόμη διαπροσωπικές σχέσεις, γιατί αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Εγώ που έχω γεννηθεί στην παλιά Αθήνα και είχα ζήσει όλο το μεγαλείο της εποχής της κοινωνίας των ανθρώπων με τα παλιά τα σπίτια, τους κήπους, τις αυλές, τις αλάνες, τα παιδιά, τις οικογένειες μετά στη δεκαετία του ‘70-‘80 που άρχισαν να γίνονται οι πολυκατοικίες με την περίφημη λαγνεία του κέρδους, την αντιπαροχή, άρχισαν με ένα τούβλο να γκρεμίζονται οι ψυχές, δηλαδή να μην υπάρχει καμία κοινωνία ανθρώπων και αυτή η έλλειψη της κοινωνίας δυστυχώς επεξετάθη τώρα με τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Εδώ στον Πειραιά ζούμε ακόμη ευτυχώς σε μια εποχή που ξέρει ο ένας τον άλλο, είναι μια μεγαλούπολη και ταυτόχρονα ένα μεγάλο χωριό και αυτό είναι ακόμη θετικό, για αυτό έχουμε αυτό το προνόμιο να έχουμε την αλληλοκοινωνία γιατί ξέρετε ότι το βασικότερο στοιχείο είναι η προσωπική σχέση. Άλλωστε και με το Θεό προσωπική σχέση πρέπει να έχουμε για να έχουμε ποιότητα και αντίληψη. Εάν, ας πούμε, πιστεύεις ότι είναι μια δύναμη κάπου στο σύμπαν χωμένη και αδιάφορη, τότε τα πράγματα ρυθμίζονται με αυτόν τον τρόπο, εάν όμως έχεις κοινωνία προσωπική, ενότητα, μέθεξη, αλληλοπεριχώρηση, τότε τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Αυτό συμβαίνει παντού, σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις σχέσεις, από τις οικογενειακές μέχρι και τις επαγγελματικές και γενικότερα.

ΔΗΜ: Εσείς έχετε κινητοποιήσει δυνάμεις στον Πειραιά από τον απλό, τον ανώνυμο πολίτη μέχρι τους πλέον αναγνωρίσιμους παράγοντες της πόλης για να συνδράμουν στο έργο σας, οπότε θα ήθελα να μου πείτε δύο λόγια γι' αυτό αφενός και αφετέρου να μας πείτε με ποιον τρόπο μπορούν οι πολίτες να έρθουν, είτε μένουν στον Πειραιά είτε κάπου αλλού, και να ενισχύσουν προ του Πάσχα το φιλανθρωπικό έργο της Μητρόπολης.

Μητροπολίτης ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Τα πρόσωπα τα οποία απαρτίζουν τον χώρο και την ποιότητα της περιοχής εδώ τα τιμούμε και τα σεβόμαστε γιατί αυτό είναι και το μότο μας, σεβασμός σε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από το τι πιστεύει, τι είναι. Εμείς δεν είμαστε κριτές των αδερφών μας, απλώς διάκονοι είμαστε, και ο Χρίστος δεν ήρθε για να διακονηθεί αλλά για να διακονήσει, γι' αυτό και σήμερα θα πλύνει τους πόδας των μαθητών στον Νιπτήρα. Και διδάσκει ότι αν θέλετε να είστε πρώτοι και να είστε μεγάλοι και να είστε σπουδαίοι δεν θα πρέπει να εξαγγέλλετε μεγάλες και σπουδαίες εντολές ή να καίνε μπροστά σας ψεύτικα θυμιάματα κολακείας ή να κάθεστε σε μεγάλες καρέκλες και πολυθρόνες αλλά να σκύβετε ταπεινά και να διακονείτε τον συνάνθρωπο, να μιμείσθε την ταπείνωση και την αγάπη. Αυτό προσπαθούμε να το υλοποιήσουμε καθημερινά και υπάρχουν ευτυχώς ακόμα πρόσωπα στον Πειραιά όπως είναι ο πρόεδρος ο κ. Μαρινάκης, όπως είναι ο κ. Κορκίδης, όπως είναι ο δήμαρχος ο κ. Μώραλης και τόσοι άλλοι άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά είναι πρόσωπα αξιοπρεπή και δυναμικά και που έχουν πολλή αγάπη και ενσυναίσθηση. Αυτό που είναι το μυστικό μας είναι ότι δεν ζητούμε χρήματα, θέλουμε το έργο και αυτό είναι το σπουδαίο, γιατί όταν ζητείς χρήματα ο άλλος μπορεί να υπονοεί οτιδήποτε και να έχει και δίκιο όπως είναι τώρα και τα πράγματα τόσο σκληρά και τόσο βάναυσα. Ζητάμε λοιπόν το έργο και αυτό είναι το σπουδαίο, θέλουμε έργο δεν θέλουμε να μας δώσει κανείς κάτι, να έρθει να προσφέρει. Να προσφέρει ένα γεύμα, να μαγειρέψει έτσι έχουμε κινητοποιήσει γύρω στους 500 εθελοντές και εθελόντριες οι οποίοι δωρεάν από την καρδιά τους κάνουν αυτή την προσφορά και έτσι βγαίνουν τα συσσίτια γιατί η Μητρόπολη όπως και όλες οι Μητροπόλεις του Λεκανοπεδίου δεν έχει οικονομική οντότητα, περιουσιακή εννοώ, απλώς τα παγκάρια των ναών. Τα παγκάρια των ναών πλέον έχουν στερέψει και τα έξοδα είναι πολύ περισσότερα από τα έσοδα. Για παράδειγμα η Αγία Τριάδα Πειραιώς, ο οποίος είναι ένας ναός με καθημερινή λατρεία που σημαίνει ότι υπάρχει προσωπικό, είναι οι ευπρεπιστές, οι ιεροψάλτες, είναι άνθρωποι οι οποίοι πρέπει να πληρωθούν, να υπάρχει ασφαλιστική κάλυψη όλα αυτά τα νόμιμα δικαιώματα που έχουν οι εργαζόμενοι, το παγκάρι της φτάνει γύρω στις 6,5-7 χιλιάδες το μήνα, τα έξοδα είναι 15 χιλιάδες πως θα βγουν αυτά, από πού; Είναι λοιπόν θέματα τα οποία τα καλύπτει η αγάπη των ανθρώπων, η εμπιστοσύνη γιατί είναι βασικό θέμα να υπάρχει εμπιστοσύνη. Είδατε τι μεγάλη ζημιά έγινε με τις δομές αυτές τις ιδιωτικές στις οποίες ακούστηκε ότι έγινε το ένα ή το άλλο, αν και υπάρχει πάντοτε το τεκμήριο της αθωότητας ωστόσο όταν υπάρχει μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα όλα απομειώνονται. Είναι λογικό αυτό, φυσιολογικό, ανθρώπινο. Για αυτό λοιπόν χρειάζεται εμπιστοσύνη, πιστότητα και βέβαια να έχουμε ταυτότητα λόγου και πράξεων γιατί το πιο χυδαίο πράγμα στη ζωή είναι η υποκρισία. Αυτό είναι που στηλιτεύει και ο Χριστός. Ο Χριστός για κανέναν δεν είπε «ουαί υμίν» για πόρνες, για τελώνες, για ληστές, για πρόσωπα πολύ περιθωριακά, κακούργους δηλαδή δεν είπε ποτέ «ουαί υμίν» γιατί ανέμενε πάντα την μετάνοια του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δια της μετανοίας μπορεί να γίνει ακόμη πιο καθαρός και από το χιόνι όμως η υποκρισία δεν σε αφήνει. Υποκρισία δεν πρέπει να έχουμε στη ζωή μας δηλαδή άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε, άλλα να σκεπτόμαστε και άλλα να εκφράζουμε. Είναι βασικό θέμα αυτό για να υπάρχει αυτή η δυνατότητα και έτσι είμαι ευγνώμων ειλικρινώς. Στο ερώτημα που μπορούν να απευθυνθούν. Στις εκκλησιές, στη Μητρόπολη, είμαστε ανοιχτοί κάθε μέρα να πολλαπλασιάσουμε τους εθελοντές μας και να ξέρουν πάντοτε ότι δεν ζητούμε τα χρήματά τους, ζητούμε την καρδιά τους και το έργο τους. Έχουνε γίνει πάρα πολλά πράγματα στη Μητρόπολη με τη χάρη του Θεού, χωρίς κρατικές επιχορηγήσεις και μεγαλειώδεις διακηρύξεις από την ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία όμως ενεργεί μόνη της. Δηλαδή έρχονται «τι θέλετε;», «θέλουμε να μας φτιάξετε αυτό» και έτσι έγινε. Πρόσφατα παραδείγματος χάριν ο ευπατρίδης και πρόεδρος του Ομίλου Alter Ego, Ολυμπιακού κλπ ο κ.Μαρινάκης εξ ιδίας πρωτοβουλίας μας διαρρύθμισε και μας πλούτισε και μας εκόσμησε τα νέα γραφεία της Μητροπόλεως πίσω από την Αγία Τριάδα. Ένα μεγάλο ποσό έδωσε ο άνθρωπος και πρέπει να πω ότι είναι και ένας οικογενειάρχης, δεν είναι ένας άκληρος, μουστερής γέρος που δεν ξέρει που να πάει τα λεφτά του. Έχει τέσσερα παιδιά, έχει οικογένεια, έχει τεράστια επιχειρηματική δράση παγκοσμίως, με εταιρείες εισηγμένες στη Νέα Υόρκη και λοιπά και όμως ο άνθρωπος έδωσε πάρα πολλά χρήματα και μας έκανε αυτό το έργο. Το ίδιο έγινε και με τους ναούς οι οποίοι ήταν ερειπωμένοι. Ο κ.Καρακώστας ο οποίος εξ ιδίων πάλι, με δικές του εταιρείες κλπ. Αυτό είναι λοιπόν το μυστικό το οποίο το αποκαλύπτω και το λεω με αγάπη μήπως παρακινηθεί και κανένας άλλος να ξέρει ότι θα το κάνει μόνος του ότι θέλει.

ΔΗΜ: Σωστά και είναι πολύ σημαντικό αυτό που θέσατε, ο παράγων της πίστης σε αυτό που κάνει η εκκλησία, της πίστης στο πνευματικό και φιλανθρωπικό της έργο μέσα σε όλα αυτά που βιώνουμε και ακούμε καθημερινά. Θα ήθελα να μιλήσουμε και για ένα άλλο θέμα, το φετινό Πάσχα θα γιορταστεί στον απόηχο της τραγωδίας των Τεμπών, μια εθνική τραγωδία η οποία μας βύθισε όλους στη θλίψη. Υπό αυτές τις συνθήκες βιώνουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα και θα γιορτάσουμε το Άγιο Πάσχα θα ήθελα να σας ρωτήσω τις σκέψεις σας, τι θα θέλατε να πείτε.

Μητροπολίτης ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Είναι πραγματικά τραγικό, είναι πάρα πολύ τραγικό ο γονιός να κηδεύει το παιδί του. Δεν υπάρχουν λόγοι παρηγοριάς, μόνο η πίστη στον αναστημένο Χριστό αλλά και αυτό είναι μια μεταφυσική πραγματικότητα όντως. Όταν κανείς γυρίσει στο σπίτι και δεν βλέπει το παιδί του μέσα, δεν βλέπει τη χαρά της ζωής του, το όραμά του, τη συνέχειά του είναι τραγικό. Χρειάζεται πάρα πολύ δύναμη ψυχής για να το υπομείνει κανείς αυτό, όντως είναι πραγματικά δύσκολο και γενικότερα όταν φεύγουν ανθρωποι με αυτό το βίαιο και φριχτό τρόπο που δυστυχώς όπως είδατε ευθύνεται η κακοδαιμονία της πολιτείας μας, οι αδυναμίες να επιλυθούν προβλήματα παρότι δεν είναι τόσο δυσεπίλυτα. Υπάρχει μια γραφειοκρατία, μια αδιαφορία στο γενικότερο δημόσιο τομέα αλλά δεν δικαιολογείται κανείς με αυτά, το θέμα είναι ότι τόσοι νέοι άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή αδόκητα και άφησαν πόνο και οδύνη στους γονείς τους, τους οικείους τους, τους αγαπημένους τους. Είπε ο Μακαριότατος μια σοφή κουβέντα, είπε ότι η Μεγάλη Παρασκευή ήρθε πολύ πιο σύντομα από την ημέρα που την τιμούμε, πράγματι έγινε αυτό. Όλο το λαό τον υπέβαλε σε αυτή τη δοκιμασία και του πάθους, άσχετα αν είχαμε οικείους εκεί ή όχι όλοι αισθανθήκαμε τα παιδιά αυτά δικά μας παιδιά αλλά η πίστη μας είναι που υπερβαίνει το θάνατο. Αυτό γιορτάζουμε την Ανάσταση, δεν γιορτάζουμε μια φυσιοκρατική γιορτή, δεν γιορτάζουμε ένα έθιμο, γιορτάζουμε μια βεβαιότητα ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να αλλάξει τον κόσμο. Τον περίμεναν σαν βασιλιά, σαν άρχοντα, ακόμα οι φίλοι μας οι Εβραίοι αυτό περιμένουν έναν Μεσσία, βασιλιά, παγκόσμιο κυβερνήτη αλλά ο Χριστός ο αληθινός Μεσσίας ήρθε ταπεινά. Γεννήθηκε σε μια σπηλιά από μια πτωχική κοπέλα 15 ετών, μπορεί να είχε βασιλική γενιά η Παναγία εκ του οίκου του Δαβίδ αλλά ήταν ένας φτωχός άνθρωπος. Μεγάλωσε πτωχικά σε ένα σπίτι ενός μαραγκού, που ήταν ο φύλακας προστάτης της οικογένειας, έφτασε να πει ο ίδιος ότι οι αλεπούδες και τα πουλιά έχουν κάπου να μείνουν το βράδυ εκείνος δεν έχει που να μείνει, δηλαδή τόσο πτωχός απέριττος ο αιώνιος δημιουργός και μετά παρεδόθη στην ανθρώπινη κακία για να πεθάνει για τους ανθρώπους, για να δείξει πως νικιέται ο θάνατος, και νίκησε το θάνατο με τον θάνατο του και ανέστη εκ των νεκρών. Η Ανάσταση δεν είναι ένα παραμύθι, μια ωραία κουβέντα που ακούγεται την έχουν πολλοί αμφισβητήσει κατά καιρούς αλλά τη διαβεβαίωσαν οι Απόστολοι με το αίμα τους και κανείς ποτέ δεν λεει ψέματα για κάτι που πρόκειται να πεθάνει. Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί, οι απλοί αυτοί αλιείς ξεκίνησαν να αντιμετωπίσουν μια αυτοκρατορία, τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και να πεθάνουν σε σταυρούς, σε ικριώματα, σε φωτιές. Γιατί να το κάνουν ήταν παλαβοί, τρελοί, για ένα ψέμα; Έζησαν την Ανάσταση, τη βίωσαν και την εξήγγειλαν και ταυτόχρονα χαριτώνονται οι άνθρωποι από αυτό το γεγονός. Δεν είναι ένα παραμύθι. Η πίστη μας δεν είναι μια θρησκεία είναι αποκάλυψη για αυτό το λόγο μπορεί να το διαπιστώσει κανείς εύκολα, απόλυτα εύκολα με τα σκηνώματα των Αγίων τα αδιαλώβητα. Πως υπερνικάται η σήψη; Εάν γκουγκλαρετε Αλέξανδρος Σβία θα δείτε ένα σώμα 500 χρόνια πεθαμένο να είναι καλύτερα από το δικό μας, πως διατηρείται αυτό το σώμα έτσι; Ένας ρώσος μοναχός ο οποίος συνάντησε το Θεό να συνομίλησε μαζί του και πήρε τη χάρη αυτή να είναι αδιαλώβητος. Τόσα θαύματα! Να πω ότι η πόλη του Πειραιά είναι Παναγιοσκέπαστη, να πω για το θαύμα της Παναγίας το Ρόδον το Αμάραντο στην ευλογιά, την μεγάλη επιδημία του 1895. Να πω για την εύρεση της εικόνας της Παναγίας της Τήνου, τρεις μήνες σκάβανε για να τη βρούνε για να σηματοδοτήσει την έναρξη, την ευλογία της επαναστάσεως του 1821, τα θαύματα είναι άπειρα και ο καθένας γνωρίζει προσωπικά θαύματα. Η Ανάσταση λοιπόν δεν είναι ένα παραμύθι είναι μια βίωση ζωής η οποία βέβαια δεν δημιουργεί επάρσεις αλλά ταπείνωση, στοργή. Δεν είμαστε κριτές των άλλων ανθρώπων αλλά βοηθοί για αυτό και στην εκκλησία είναι δεκτός κάθε άνθρωπος γιατί η εκκλησία δεν είναι ένα κλαμπ Αγίων ούτε μια ελίτ θρησκευομένων εξυπνάκηδων όχι, είναι χώρος μεταποιουμένων αμαρτωλών. Για αυτό εχθές ο Χριστός ανύψωσε μια πόρνη η οποία ζούσε στις συνθήκες της πορνείας της εποχής εκείνης και όμως αυτή τη γυναίκα που έσκυψε στα πόδια του και με τα δάκρυά της έπλυνε τα πόδια Του και με τα μαλλιά της τα σκούπιζε την ανύψωσε σε Αγία γιατί ο άνθρωπος δια της μετανοίας γίνεται Άγιος. Αυτή την ανατροπή η εκκλησία φέρνει και η Ανάσταση στη ζωή μας, μια μεταβολή ουσιαστική που πλέον μας εγείρει και το θέμα της ελευθερίας. Εάν είσαι ελεύθερος είσαι και υπεύθυνος, δεν γίνεται να μην είσαι υπεύθυνος αφού είσαι ελεύθερος. Η ευθύνη υπάρχει γιατί ο Θεός είναι και δίκαιος και υπάρχει και η μεταφυσική των πράξεων δηλαδή ότι κάνω εγώ τώρα, αύριο, εχθές αυτές οι πράξεις δεν θα μείνουν στο χρονοχρόνο του τώρα και σβήσανε, δεν παραγράφονται, με παρακολουθούν στην αιωνιότητα, είναι ο πλούτος μου ή θησαυρός της ζωής μου ή ο κριτής μου. Ο Απόστολος Παύλος πριν γίνει Απόστολος ήταν διώκτης του Χριστού μέγας. Ήταν εκείνος που κρατούσε στα χέρια του τα ρούχα αυτών που λιθοβόλησαν τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, μέχρι να πεθάνει ο οποίος πέθανε μαρτυρικά ο μέγας Απόστολος, μέχρι να πεθάνει δεν ξεχνούσε ποτέ ότι ήταν εκείνος που κράταγε στα χέρια του τα ρούχα εκείνων που δολοφόνησαν τον πρωτομάρτυρα Στέφανο. Δεν σημαίνει ότι δεν συγχωρούμεθα, συγχωρούμεθα αλλά οι πράξεις μας παραμένουν για αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε αυτό και να συντονίσουμε τη ζωή μας με αυτές τις πράξεις. Και έρχομαι τώρα στο θέμα των Τεμπών, πως σκέφτονται όλοι αυτοί που πέρασαν κατά καιρούς από τις διοικήσεις, από τα σχετικά υπουργεία με ένα τέτοιο τραγικό γεγονός; Πως μπορούν να το αισθανθούν όχι εξ απόψεως ποινικού δικαίου ή ποινικής επιβολής αλλά εξ απόψεως του ηθικού νόμου, πως θα το ανεχθούν αυτό το πράγμα; Για αυτό νομίζω ότι χωρίς να έχουμε βέβαια και φόβο για την κάθε στιγμή γιατί και αυτό δεν είναι υγιές, την ίδια στιγμή πρέπει να έχουμε μια ευθύνη και μια ελευθερία διαχειρίσεως της ευθύνης μας.

ΔΗΜ: Σεβασμιότατε επειδή αναφερθήκατε στην αρχή της τοποθέτησής σας για το θέμα αυτό στις διαχρονικές ασθένειες του ελληνικού κράτους θα ήθελα να σας ρωτήσω και να κλείσουμε με αυτό γιατι οσονούπω έχουμε και εθνικές εκλογές να μας πείτε με ποιον τρόπο πέρα από του πνευματικού της ρόλου, του παραδοσιακού, μπορεί η εκκλησία να είναι παρούσα στην βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων αυτών, στη βελτίωση και της ίδιας της λειτουργίας του κράτους με τον διακριτό της βεβαίως ρόλο.

Μητροπολίτης ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Η εκκλησία είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου όπως είναι βέβαια οι ισραηλίτικες κοινότητες και οι μουσουλμανικές μουφτείες. Θεσμικά λοιπόν υπάρχει στο κράτος η εκκλησία και είναι βέβαια ένας πυλώνας του πολιτισμού μας και της κουλτούρας μας και της ιδιοπροσωπίας μας, εμείς ποτέ δεν υπήρξαμε φοβικοί ως προς του ξένους ανθρώπους. Δεν υπήρξαμε ποτέ αποικιοκράτες, ποτέ δεν κάναμε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ποτέ δεν κάναμε πράξεις δουλείας και καταδολιεύσεως των ανθρώπων γιατί αυτό μας το επιβάλλει η πίστη μας, μας το επιβάλλει η ταυτότητά μας. Ο Ηρόδοτος, ο πολύ μεγάλος αυτός σοφός ιστορικός, μας είπε ότι τα τέσσερα συστατικά του έθνους είναι τα εξής ομόθρησκο, όμαιμο, ομόγλωσσο, ομότροπο λοιπόν στοιχείο της ταυτότητας και της κουλτούρας μας είναι και η πίστη μας και για αυτό το λόγο η εκκλησία καλείται να κάνει ένα έργο πνευματικής αναγέννησης αλλά αυτό χρειάζεται κόπο και είναι και θέμα προσωπικής ελευθερίας. Δηλαδή εγώ πάρα πολύ πικραίνομαι βλέποντας νέα παιδιά, δροσερά παιδιά 13-14-15 ετών να πέφτουν στην παραβατικότητα, να μην έχουν την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση να μην πειράξουν το συμμαθητή τους γιατί είναι λίγο πιο παχύς, είναι λίγο πιο κοντός οτιδήποτε και να βλέπετε να είναι πρόσωπα που να ρέπουν στην εγκληματικότητα για αυτο ποιος ευθύνεται; Ευθύνεται το σχολειό, ευθύνεται η οικογένεια και ευθύνεται και η εκκλησία, ευθυνόμαστε και εμείς. Και όταν λέμε εκκλησία δεν εννοούμε το Επισκοπάτο, εκκλησία είμαστε όλοι πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη όλοι μας. Όταν ήμουν στην Αυστραλία διάκονος του Πατριαρχείου στα πανεπιστήμια, στα σχολειά, παντού υπήρχαν πνευματικοί σύμβουλοι για να μπορούν τα παιδιά να έχουν μια άποψη. Σκεφτείτε ότι όταν μετείχα στο Head of churches της τοπικής περιοχής είχε γίνει αίτημα από το πανεπιστήμιο της Αδελαΐδος να επιτραπεί... Γνωρίζετε ότι οι παλαιοί κάτοικοι, οι αυτόχθονες ήταν ανιμιστές δηλαδή ειδωλολάτρες και ζητούσαν έναν θρησκευτικό σύμβουλο ο οποίος να είναι ανιμιστής και έγινε δεκτό. Το πανεπιστήμιο δέχτηκε έναν άνθρωπο από αυτή την αντίληψη ως πνευματικό σύμβουλο. Οι θεσμοί λοιπόν αυτοί υπάρχουν στις χώρες αυτές που θεωρούνται και κάπως προηγμένες, εμείς λοιπόν τους διώξαμε τους πνευματικούς από τα σχολεία, δεν τους θέλουμε. Εμένα δεν μου επιτρέπεται να πάω στα σχολεία της Μητροπόλεώς μου γιατί πρέπει να συνέλθει ο Σύλλογος καθηγητών να το υποβάλει στο υπουργείο, να γίνει ολόκληρη διαδικασία για να πάω στο σχολείο να πω δύο λόγια στα παιδιά αν θέλουν να με ακούσουν. Υπάρχουν κακοδαιμονίες που πρέπει να τις ξαναδούμε νομίζω αλλά κυρίως το μεγαλύτερο γεγονός είναι ένα, το παράδειγμά μας στα παιδιά. Τα λόγια μας δεν τα πολυακούνε πια οι άνθρωποι, το παράδειγμά μας. Ρώτησα μια φορά έναν καθηγητή Ψυχιατρικής πολύ σπουδαίο στην Αυστραλία που ήμουν, πιο είναι το μεγαλύτερο δώρο που κάνει ένας γονιός στο παιδί του. Περίμενα να μου πει να σπουδάσει στο κολέγιο, να πάρει ένα αυτοκίνητο, ξέρετε τι μου είπε; Να βλέπει τον μπαμπά και τη μαμά του να είναι συνεχώς κι αδιακόπως ερωτευμένοι. Αυτό, μου λεει, είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας γονιός στο παιδί του να βλέπει τους γονείς του ερωτευμένους, όσα χρόνια και να έχουν περάσει γάμου γιατί έτσι αισθάνεται ασφάλεια, ηρεμία και συνειδητότητα ειρήνης. Σήμερα αισθάνομαι βαθειά πληγή που ως επίσκοπός αναγκάζομαι και υπογράφω κατά χρόνο 200-300 διαζύγια γιατί γκρεμίζονται οικογένειες. Οι οικογένειες δεν έχουν πια την ηρεμία, την στοργή. Όταν παντρεύεσαι δεν παντρεύεσαι ένα «χρυσό μήλο» παντρεύεσαι έναν άνθρωπο. Πρέπει να οπλιστείς με θάρρος, με υπομονή, με καρτερία. Είναι πάρα πολλά που πρέπει να τα ξαναδούμε με πιστότητα και κυρίως να έχουμε ταυτότητα λόγου και πράξεων, το παράδειγμα εμπνέει όχι τα λόγια μας. Καλή Ανάσταση. Πάσχα σημαίνει πέρασμα από τη φθορά και το θάνατο στη ζωή και το φως, εύχομαι αυτό το φως να λάμψει στις ψυχές όλων μας.