Πάνω από πέντε δεκαετίες ο γνωστός αρχαιολόγος, Δημήτρης Λαζαρίδης, πίστευε και ασχολήθηκε με τη σημαντικότητα του λόφου Καστά.

Νεαρός ακόμη αρχαιολόγος αφοσιώθηκε στις ανασκαφές στην περιοχή και μετά τις εξελίξεις με την ανασκαφή στην περιοχή και το ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, ένας από τους στενούς του συνεργάτες μίλησε στο "Χρονόμετρο" σχετικά με τις εικασίες που έκανε ο αείμνηστος αρχαιολόγος και τις οποίες δεν πρόλαβε να επιβεβαιώσει με το ανασκαφικό του έργο.

Το έργο του Δημήτρη Λαζαρίδη στην Αμφίπολη

Ο Δημήτρης Λαζαρίδης, που ξεκίνησε τις ανασκαφές στον λόφο Καστά το 1964 πίστευε λοιπόν πως αυτή η τούμπα μπορεί να κρύβει όχι μόνο τέσσερις ταφικούς θαλάμους που απασχολούν σήμερα την ανασκαφική ομάδα της Κατερίνας Περιστέρη, αλλά συνολικά ότι υπήρχαν πιθανότητες να φτάνουν τους οκτώ! Ήταν μάλιστα ο πρώτος που μίλησε για πολυεπίπεδο ταφικό μνημείο, παρόλο που πολλά από αυτά τα στοιχεία του δεν πρόλαβε να τα μεταφέρει με τη γραφίδα του στις πολλές σημειώσεις που κρατούσε.

Μάλιστα, ο μεγάλος δάσκαλος της αρχαιολογίας είκαζε ότι υπήρχε και δεύτερη είσοδος στο μνημείο στην κορυφή του Τύμβου και ότι αυτή είχε διανοιχτεί από τον Δεινοκράτη πριν από 2300 χρόνια, και μάλιστα πίστευε ότι «σφραγίστηκε» από το Λιοντάρι της Αμφίπολης, το οποίο όπως έχει επισημανθεί και επιβεβαιώνεται από την αρχαιολογική κοινότητα βρισκόταν στην κορυφή του τύμβου.

’λλωστε, γι' αυτό και ο Δ. Λαζαρίδης ξεκίνησε το ανασκαφικό του έργο από το πάνω μέρος του λόφου στην περιοχή Καστά, για να βρει την μυστική πύλη, ωστόσο έμεινε μόνο με τα ευρήματα αρχαϊκών τάφων, με τα εκθέματα να είναι σήμερα σε κοινή θέα στο Μουσείο της Αμφιπόλεως.

Όπως, λοιπόν, αποκάλυψε στον συνεργάτη του ο Λαζαρίδης, κάτω από τη μαρμάρινη βάση του Λέοντα της Αμφιπόλεως κρυβόταν η μυστική είσοδος, ενώ η αναφορά της Κ. Περιστέρη στην πρόσφατη συνέντευξη ότι «καθαρίζει τα χώματα από την ανασκαφή του Λαζαρίδη» ίσως είναι η μισή αλήθεια, μια και σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία από άνθρωπο που εργάστηκε στο πλευρό του μεγάλου αρχαιολόγου, η τεχνοτροπία για τη σφράγιση της δεύτερης εισόδου ήταν τέτοια, κατά την οποία ενδεχόμενη βίαιη προσπάθεια παραβίασης της, θα είχε ως συνέπεια την σφράγισή της, από άμμο, στο εσωτερικό του μνημείου.