Η ανθρώπινη ζωή στην παλάντζα τους - Άρθρο του Μανώλη Βασιλάκη
Ας απαντήσουν, ποιος σώζει στη θάλασσα ή στην ξηρά τους μετανάστες των οποίων η ζωή κινδυνεύει, ποιος τους περιθάλπει, παρά ο κρατικός μηχανισμός;
Είναι εύκολο να κατηγορηθείς για ελιτισμό αν γράψεις τη γνώμη σου για την αξία που θεωρείς ότι έχουν οι επί παντός του επιστητού γνώμες αρθρογράφων και σχολιαστών των ελληνικών έντυπων και ηλεκτρονικών Μέσων.
Είναι όμως φορές που οι διακηρύξεις κάποιων είναι αφόρητα ενοχλητικές, αφόρητα κοινότοπες, αφόρητα απάνθρωπες μέσα στον υποκριτικό «ανθρωπισμό» τους. Διαβάζω ένα άρθρο, το οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα: «Το επιχείρημα ότι εμείς ξέρουμε να αποτιμούμε σωστά την αξία της ανθρώπινης ζωής (σε αντίθεση με τους “άλλους”) αντιστρέφεται στο παράδειγμα των νεκρών του Έβρου και της Πύλου. Το όνομα του Αντώνη Καργιώτη το ξέρουμε από χθες, είδαμε τη φωτογραφία του με τα μελαγχολικά μάτια, ξέρουμε πόσα αδέλφια είχε και πού δούλευε. Είδαμε τον βίαιο πνιγμό του. Αγνοούμε όμως όλα τα ονόματα των δεκάδων νεκρών του καλοκαιριού, που είναι “εξωτικά” και δύσκολα μπορούμε να τα προφέρουμε. Δεν μάθαμε τι ήταν. Αν είχαν οικογένειες, γιατί έφυγαν από τα σπίτια τους, πώς πνίγηκαν, πώς κάηκαν.
Η δική τους ζωή, για εμάς, έχει μικρότερη αξία» («Η Καθημερινή», 7/9/2023). Η «ανθρωπίστρια» που υπογράφει αυτό το εξωφρενικά προπαγανδιστικό κείμενο, ζυγίζοντας τις ανθρώπινες ζωές, είναι γνωστή για τη διακίνηση ή/και συγγραφή σεναρίων χρήσιμων στις γνωστές «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ και στον διαβόητο επαγγελματία μηνυτή. Πάει πολύ όμως να κατηγορεί την ελληνική πολιτεία για τους απανθρακωμένους μετανάστες στο δάσος του Έβρου, τα στοιχεία των οποίων είναι πολύ δύσκολο να εξακριβώσουν οι Αρχές και τα οποία διόλου παραδόξως τα γνωρίζουν οι εγκληματίες διακινητές και οι συνεργοί τους με το προσωπείο κάποιων ΜΚΟ. Διαμαρτύρεται ότι μάθαμε το όνομα του άτυχου Αντώνη Καργιώτη αλλά όχι των αγνώστου εθνικότητος απανθρακωμένων μεταναστών. Διότι, όπως σαφώς υπονοεί, η ελληνική κυβέρνηση δήθεν κάνει ρατσιστικές διακρίσεις!
Είναι όμως φορές που οι διακηρύξεις κάποιων είναι αφόρητα ενοχλητικές, αφόρητα κοινότοπες, αφόρητα απάνθρωπες μέσα στον υποκριτικό «ανθρωπισμό» τους. Διαβάζω ένα άρθρο, το οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα: «Το επιχείρημα ότι εμείς ξέρουμε να αποτιμούμε σωστά την αξία της ανθρώπινης ζωής (σε αντίθεση με τους “άλλους”) αντιστρέφεται στο παράδειγμα των νεκρών του Έβρου και της Πύλου. Το όνομα του Αντώνη Καργιώτη το ξέρουμε από χθες, είδαμε τη φωτογραφία του με τα μελαγχολικά μάτια, ξέρουμε πόσα αδέλφια είχε και πού δούλευε. Είδαμε τον βίαιο πνιγμό του. Αγνοούμε όμως όλα τα ονόματα των δεκάδων νεκρών του καλοκαιριού, που είναι “εξωτικά” και δύσκολα μπορούμε να τα προφέρουμε. Δεν μάθαμε τι ήταν. Αν είχαν οικογένειες, γιατί έφυγαν από τα σπίτια τους, πώς πνίγηκαν, πώς κάηκαν.
Η δική τους ζωή, για εμάς, έχει μικρότερη αξία» («Η Καθημερινή», 7/9/2023). Η «ανθρωπίστρια» που υπογράφει αυτό το εξωφρενικά προπαγανδιστικό κείμενο, ζυγίζοντας τις ανθρώπινες ζωές, είναι γνωστή για τη διακίνηση ή/και συγγραφή σεναρίων χρήσιμων στις γνωστές «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ και στον διαβόητο επαγγελματία μηνυτή. Πάει πολύ όμως να κατηγορεί την ελληνική πολιτεία για τους απανθρακωμένους μετανάστες στο δάσος του Έβρου, τα στοιχεία των οποίων είναι πολύ δύσκολο να εξακριβώσουν οι Αρχές και τα οποία διόλου παραδόξως τα γνωρίζουν οι εγκληματίες διακινητές και οι συνεργοί τους με το προσωπείο κάποιων ΜΚΟ. Διαμαρτύρεται ότι μάθαμε το όνομα του άτυχου Αντώνη Καργιώτη αλλά όχι των αγνώστου εθνικότητος απανθρακωμένων μεταναστών. Διότι, όπως σαφώς υπονοεί, η ελληνική κυβέρνηση δήθεν κάνει ρατσιστικές διακρίσεις!
Η περί ης ο λόγος ανθρωπίστρια συνεχίζει το εξίσου ανθρωπιστικό έργο άλλου αρθρογράφου της ίδιας εφημερίδας, την «έξυπνη» πένα του οποίου κάποτε πολλοί εθαύμαζαν. Που τώρα όμως, παρά τις εμφανώς αγχωμένες προσπάθειές του, ελάχιστοι τον διαβάζουν και ακόμη λιγότεροι σχολιάζουν τα βαρετά, προβλέψιμα και συνήθως αυτοαναφορικά γραφήματά του («όπως γράφαμε πέρυσι…» - ο πληθυντικός, μεγαλοπρεπείας ασφαλώς!). Πασχίζει κάθιδρος να τον προσέξουν, στήνει ακόμη και δημόσιους καβγάδες με τον σημαντικότερο ίσως αρθρογράφο της ίδιας εφημερίδας, όπως έκανε η αλήστου μνήμης και ψευδεπίγραφη «Ελευθεροτυπία», αλλά τον αναπαράγουν μόνο ο εθνικός μηνυτής και οι απάνθρωπες ΜΚΟ. Πρόσφατα το άτομο έγραφε:
«Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι κλίμα οδύνης και οργής θα επικρατούσε στη χώρα εάν οι 26 απανθρακωμένοι του Έβρου ήταν Έλληνες. […] Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι και στην Ελλάδα όλες οι ζωές δεν μετράνε το ίδιο. Χειρότερα, όμως, είναι όσα άφησε να εννοηθούν ο πρωθυπουργός μιλώντας στη Βουλή για τις φωτιές στον Έβρο. “Είναι βέβαιο”, είπε, “ότι η αιτία ήταν ανθρωπογενής. Και είναι επίσης περίπου βέβαιο ότι η φωτιά αυτή άναψε πάνω σε διαδρομές που συχνά χρησιμοποιούν παράνομοι μετανάστες οι οποίοι έχουν μπει στην πατρίδα μας” (31/8/2023). Τι κι αν οι απανθρακωμένοι μετανάστες βρέθηκαν χιλιόμετρα μακριά από εκεί όπου ξεκίνησε η φωτιά; Ποιος ξέρει; Ίσως οι “διαδρομές” είναι πολλές και σκόρπιες».
Και αποφαινόταν με πρωτοφανή μοχθηρία: «Η ομιλία του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή αφήνει μία ακόμη πληγή στη Δημοκρατία και στο κράτος δικαίου· ίσως την τρίτη χειρότερη της Μεταπολίτευσης, μετά το δημοψήφισμα του 2015 και τις υποκλοπές του 2022» («Η Καθημερινή», 3/9/2023). Πάλι καλά που δεν τον κατήγγειλε ότι τους αποκάλεσε «παράνομους» και όχι «παράτυπους», όπως επιβάλλει η πολιτική ορθότητα της αστυνομίας σκέψης και λόγου υπόδικων για κακουργήματα επικεφαλής «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ.Θα ήταν ανάξια λόγου όλα αυτά τα πονήματα, αν δεν δημοσιεύονταν σε κλεινόν φύλλο του ελεεινού άστεως. Και οι δυο δεν βρίσκουν λέξη επικριτική για τους εγκληματίες διακινητές. Ούτε αυτοί ούτε οι ομοϊδεάτες τους βρίσκουν μια λέξη επαινετική όταν οι λιμενικοί, κινδυνεύοντας πολλές φορές οι ίδιοι, σώζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες χιλιάδες μετανάστες κάθε χρόνο. Αλίμονο αν συμβεί ένα έγκλημα των διακινητών με νεκρούς.
Και αποφαινόταν με πρωτοφανή μοχθηρία: «Η ομιλία του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή αφήνει μία ακόμη πληγή στη Δημοκρατία και στο κράτος δικαίου· ίσως την τρίτη χειρότερη της Μεταπολίτευσης, μετά το δημοψήφισμα του 2015 και τις υποκλοπές του 2022» («Η Καθημερινή», 3/9/2023). Πάλι καλά που δεν τον κατήγγειλε ότι τους αποκάλεσε «παράνομους» και όχι «παράτυπους», όπως επιβάλλει η πολιτική ορθότητα της αστυνομίας σκέψης και λόγου υπόδικων για κακουργήματα επικεφαλής «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ.Θα ήταν ανάξια λόγου όλα αυτά τα πονήματα, αν δεν δημοσιεύονταν σε κλεινόν φύλλο του ελεεινού άστεως. Και οι δυο δεν βρίσκουν λέξη επικριτική για τους εγκληματίες διακινητές. Ούτε αυτοί ούτε οι ομοϊδεάτες τους βρίσκουν μια λέξη επαινετική όταν οι λιμενικοί, κινδυνεύοντας πολλές φορές οι ίδιοι, σώζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες χιλιάδες μετανάστες κάθε χρόνο. Αλίμονο αν συμβεί ένα έγκλημα των διακινητών με νεκρούς.
Είναι έτοιμοι να ξιφουλκήσουν, ενώ οι εκ του ασφαλούς συνεργοί των διακινητών «ανθρωπιστές» των ΜΚΟ πάντα καταγγέλλουν τις «δολοφονίες» τις οποίες διέπραξε το… ελληνικό κράτος. Στις δύο περιπτώσεις των φρικτών θανάτων, στα ανοιχτά της Πύλου και στον Έβρο, σε επαφή με τους μετανάστες και πιθανότατα και τους διακινητές βρισκόταν η σεσημασμένη «ανθρωπίστρια» Nawal Soufi, κάνοντας βέβαια τις συνήθεις καταγγελίες. Οι εν λόγω «ανθρωπιστές» αρθρογράφοι όλα αυτά τα βρίσκουν φαίνεται φυσιολογικά.
Αφού λοιπόν θέλουν να πληροφορηθούμε τα ονόματα των δύσμοιρων μεταναστών που έχασαν τη ζωή τους, ας τα ζητήσουν από τις «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ και ας τα γνωστοποιήσουν αυτοί από την εφημερίδα τους. Ας απαντήσουν οι «ανθρωπιστές» δημοσιογράφοι, γιατί οι παράνομοι μετανάστες όταν κινδυνεύουν δεν καλούν το πασίγνωστο «112» αλλά συγκεκριμένες ΜΚΟ; Και πώς αυτές οι ΜΚΟ διαθέτουν πολλές φορές ακόμη και λίστα με τα ονόματα και τις ηλικίες τους, όπως συνέβη πρόσφατα στον Έβρο; Στη διάρκεια της πυρκαγιάς είχαν την πολυτέλεια του χρόνου να καταγράφουν ονόματα και ηλικίες ή τα είχαν εκ των προτέρων; Ας απαντήσουν, τέλος, ποιος σώζει στη θάλασσα ή στην ξηρά τους μετανάστες των οποίων η ζωή κινδυνεύει, ποιος τους περιθάλπει, παρά ο κρατικός μηχανισμός;
Οι αντιλήψεις αυτές των αρθρογράφων τέτοιας στάθμης διαποτίζουν την ελληνική δημοσιογραφία, έως το σημείο της ασυναρτησίας και αμετροέπειας που εξέφρασε κάποια συνάδελφός τους: «Στην Ιερουσαλήμ, στη δίκη του Άντολφ Άιχμαν παρουσιάστηκαν χιλιάδες ώρες οπτικών ντοκουμέντων, έγγραφα και μαρτυρίες από το Ολοκαύτωμα και ο κόσμος αναγκάστηκε για πρώτη φορά να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια. Και αυτό που η Χάνα Άρεντ αποκάλεσε “κοινοτοπία του κακού”. Δεν χρειάζεται να είσαι κανένα τέρας, είπε η Άρεντ, για να διαπράξεις φρικαλέα εγκλήματα. Μπορεί να είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος· ένας εργάτης σε εργοστάσιο που βλέπει ένα Ρομά κοριτσάκι να συνθλίβεται από μια πόρτα και δεν κάνει τίποτε. Ένας κοσμηματοπώλης που δέρνει μέχρι θανάτου έναν τύπο τον οποίον θεωρεί περιθωριακό. Ένας ναυτικός που πετάει έναν άνθρωπο στη θάλασσα και γυρίζει την πλάτη του αδιάφορα όσο εκείνος πνίγεται» (Protagon, 6/9/2023).
Οι αντιλήψεις αυτές των αρθρογράφων τέτοιας στάθμης διαποτίζουν την ελληνική δημοσιογραφία, έως το σημείο της ασυναρτησίας και αμετροέπειας που εξέφρασε κάποια συνάδελφός τους: «Στην Ιερουσαλήμ, στη δίκη του Άντολφ Άιχμαν παρουσιάστηκαν χιλιάδες ώρες οπτικών ντοκουμέντων, έγγραφα και μαρτυρίες από το Ολοκαύτωμα και ο κόσμος αναγκάστηκε για πρώτη φορά να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια. Και αυτό που η Χάνα Άρεντ αποκάλεσε “κοινοτοπία του κακού”. Δεν χρειάζεται να είσαι κανένα τέρας, είπε η Άρεντ, για να διαπράξεις φρικαλέα εγκλήματα. Μπορεί να είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος· ένας εργάτης σε εργοστάσιο που βλέπει ένα Ρομά κοριτσάκι να συνθλίβεται από μια πόρτα και δεν κάνει τίποτε. Ένας κοσμηματοπώλης που δέρνει μέχρι θανάτου έναν τύπο τον οποίον θεωρεί περιθωριακό. Ένας ναυτικός που πετάει έναν άνθρωπο στη θάλασσα και γυρίζει την πλάτη του αδιάφορα όσο εκείνος πνίγεται» (Protagon, 6/9/2023).
Είναι λοιπόν αφόρητη η κοινοτοπία του «ανθρωπισμού» τους. Και πιο αφόρητη η κοινοτοπία της ελαφρότητας. Μια αχαρακτήριστη φράση της Άρεντ, ερωτικής συντρόφου του ναζιστή Χάιντεγκερ, για τον Αλπινιστή του Κακού (Άιχμαν), έγινε στην εποχή της η καραμέλα κάθε αντισημίτη που δεν μπορούσε να εκδηλωθεί ανοιχτά και στις επόμενες δεκαετίες έως και σήμερα η πιο ποπουλίστικη κοινότοπη κοινοτοπία.
