Ανδρέας Ηλιάδης στην Κυριακάτικη Απογευματινή: "Η µάχη για τη ζωή είναι κοινός αγώνας"

Ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 25 Απριλίου, µε απόλυτη επιτυχία, η αργή και πολύ προσεκτική διαδικασία της αποσωλήνωσης του τρίχρονου αγοριού, το οποίο είχε τραυµατιστεί βαριά από την πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στο σπίτι του στην Κεφαλονιά και νοσηλεύθηκε διασωληνωµένο και σε κρίσιµη κατάσταση στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) Παίδων του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου του Ρίου.

Ανδρέας Ηλιάδης στην Κυριακάτικη Απογευματινή: «Εάν σωθεί ένα παιδί, σώζεται ο κόσµος όλος»

Το αγοράκι είναι πολύ τυχερό, καθώς το ανέλαβε η οµάδα ενός από τους πλέον λαµπρούς, ευγενείς, προσηνείς και έµπειρους παιδιάτρους-εντατικολόγους διευθυντές του ΕΣΥ της χώρας µας, του εξαίρετου Ανδρέα Ηλιάδη, που κατάγεται από την Αµµόχωστο της Κύπρου. Ετσι, σύµφωνα µε όσα δηλώνει µε έκδηλη ικανοποίηση ο διευθυντής της ΜΕΘ Παίδων του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου Ρίου, Ανδρέας Ηλιάδης, στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή», «όλοι οι γιατροί της ΜΕΘ Παίδων είµαστε αισιόδοξοι για την έκβαση της κατάστασης της υγείας του τρίχρονου µικρούλη. Εάν σωθεί ένα παιδί, σώζεται ο κόσµος όλος».


Σύµφωνα µε όσα µας εξηγεί, µάλιστα, ο Ανδρέας Ηλιάδης, «όπως είχαµε πει, στη βρογχοσκόπηση διαπιστώθηκε θερµικό έγκαυµα και οίδηµα, που είναι όµως βελτιωµένα. Η δηλητηρίαση µε µονοξείδιο του άνθρακα θεωρούµε ότι έχει παρέλθει. Η προσβολή του µυοκαρδίου της καρδιάς από το µονοξείδιο είναι και αυτή σε αποδροµή. Αυτή τη στιγµή το παιδάκι είναι σε πολύ καλή γενική κατάσταση και είναι σε σύστηµα θέρµανσης ύγρανσης και ήπιας οξυγονοθεραπείας». Πόσο επώδυνη είναι, άραγε, για έναν διευθυντή ΜΕΘ Παίδων η αρχική αβεβαιότητα σχετικά µε την κατάσταση της υγείας, αλλά κυρίως σχετικά µε την έκβαση της κατάστασης της υγείας ενός βαριά τραυµατισµένου παιδιού, η ηλικία του οποίου µπορεί να µην ξεπερνά καν τα τρία έτη; Ο Ανδρέας Ηλιάδης είναι συγκλονιστικός: «Επώδυνη είναι πάντα η συνύπαρξη µε τον θάνατο, ο οποίος βρίσκεται πάντα τόσο κοντά µας στην Εντατική. Μέσα από την αβεβαιότητα της κατάστασης της υγείας του παιδιού ο γιατρός έρχεται αντιµέτωπος µε την ίδια την ιδέα του θανάτου. Ο γιατρός γίνεται µάρτυρας, όχι ήρωας, που βιώνει τη σωµατική και την ψυχική πτώση του µικρού ασθενούς του. Στο τέλος του ταξιδιού, όταν κλείσει ο γιατρός τα µάτια, θα αισθανθεί ότι η Ιατρική δεν είναι µόνο για να θεραπεύει, αλλά και να φροντίζει µε αγάπη τους µικρούς ασθενείς. Και η αβεβαιότητα θα γίνει τότε νίκη της ζωής και ο αγώνας συνεχίζεται για τα άλλα παιδιά που θα έρθουν στη ΜΕΘ και θα κάνει πάλι ο γιατρός την ίδια διαδικασία».

Προκλήσεις και αγωνία

Και όσον αφορά τα συναισθήµατα και τις σκέψεις; Ποια ήταν αυτά τα συναισθήµατα και ποιες ήταν οι σκέψεις όταν το βαριά τραυµατισµένο παιδάκι εισήχθη στη ΜΕΘ Παίδων; Ο κ. Ηλιάδης συνεχίζει να συγκινεί: «Η µάχη για τη ζωή είναι διαρκής και καθηµερινή µέσα στη Μονάδα. Μέσα από τα µάτια ενός εντατικολόγου αποκαλύπτεται µια πολυδιάστατη πραγµατικότητα, που συνδυάζει την επιστηµονική ακρίβεια µε τις ηθικές προκλήσεις και την αγωνία της διάσωσης ενός παιδιού. Συνυπάρχουν, ταυτόχρονα, όλα: η επιστήµη, η αγωνία, ο φόβος, η ηθική και, τέλος, η συναισθηµατική ανθεκτικότητα και το βαθύ αίσθηµα ευθύνης για τον µικρό σου ασθενή. Ενα λεπτό, το πρώτο λεπτό της αναπνευστικής ανακοπής, είναι για µένα η ζωή µου όλη. ∆εν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Ή εσύ ή ο θάνατος θα νικήσει...».

Τελικά, είναι τεράστια η διαφορά στον τύπο και την ένταση των συναισθηµάτων τώρα, καθώς το τρίχρονο παιδάκι έχει αποσωληνωθεί και η κατάσταση της υγείας του προβλέπεται να βελτιώνεται διαρκώς; «Οταν νικάει ένα παιδί τον θάνατο τότε η νίκη είναι της ίδιας της ζωής. Οταν σώζεται ένα παιδί, τότε σώζεται ο κόσµος όλος. Τότε παύω να βλέπω την Ιατρική ως µια “ψυχρή θεραπεία”. Η παιδική ψυχή καταφέρνει, όταν νικάει το σώµα, να φτερουγίζει και να κατακλύζει τον χώρο της Εντατικής. Τότε έρχεται η αίσθηση της δικής µας ικανοποίησης και της υπερηφάνειας. Επιλέγουµε να βρισκόµαστε συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ευθραυστότητας των µικρών µας ασθενών, συντροφιά µε την αγωνία, το άγχος, την ελπίδα, τη θλίψη, τη χαρά, την επαγγελµατική ικανοποίηση και, τέλος, την αγωνία του θανάτου ενός µικρού παιδιού». ∆εν είναι εξαιρετικός αυτός ο γιατρός; «∆εν είµαι εξαιρετικός. Προσπαθώ να αφήνω έξω από τη Μονάδα τον δικό µου κόσµο και να µπαίνω στην καρδιά και την ψυχή των πολύ άρρωστων παιδιών. Μόνο τότε θα καταλάβω ότι η µάχη για τη ζωή, κόντρα στον θάνατο, γίνεται κοινός αγώνας».

Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Απογευματινή