Το πρωθυπουργικό μέγαρο έχει γίνει ένα απέραντο think tank, ομολογούν στενοί συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα, καθώς βλέπουν αρκετά πρόσωπα να κάνουν την εμφάνισή τους και να φέρνουν πολιτικές εισηγήσεις στους αξιωματούχους του Μαξίμου. Αλλοι, πάλι, έχουν την ευχέρεια να βλέπουν προσωπικά τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Ενα από τα αφανή πρόσωπα, το οποίο, ωστόσο, διατηρεί στενή επαφή με τον Αλέξη Τσίπρα, είναι ο αρθρογράφος Γιάννης Αλμπάνης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενο από τη συνιστώσα «Ρόζα», η οποία, όπως είχαν υποσχεθεί τα στελέχη της, έχει αυτοδιαλυθεί στο όνομα της ενιαιοποίησης του κόμματος. Θεωρείται «προεδρικός» και αποτελεί συνεργάτη του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, που έχει επικεφαλής τον Θοδωρή Μιχόπουλο.

Συζητήσεις

Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις, τόσο εκτός όσο και εντός του κυβερνητικού σχήματος, καθώς σε ένα πρόσφατο άρθρο του στο ιστολόγιο rednotebook.gr πήρε θέση υπέρ ενός Grexit. Και μάλιστα τη στιγμή που οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού καταδικάζουν έστω και το σκεπτικό ενός τέτοιου ενδεχομένου. Ο ίδιος, παρόλο που τονίζει στο κείμενό του ότι η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου -παράταση μνημονίου- ήταν μια σωστή κίνηση ελιγμού, υπογραμμίζει ότι ανάμεσα σε ένα νέο μνημόνιο και ένα Grexit είναι καλύτερο το δεύτερο, καθώς (όπως εξηγεί) καλύτερα φτωχός και ελεύθερος παρά φτωχός και σκλάβος. 
Οσοι διάβασαν το άρθρο του -ο ίδιος γράφει συχνά στην «Εποχή» και στο left.gr- προβληματίστηκαν, καθώς η συνιστώσα «Ρόζα», όπου ανήκε και ο ίδιος, δεν ήταν φανατικά υπέρ της δραχμής. «Αν στο Μέγαρο Μαξίμου υπάρχουν σκέψεις και προτιμήσεις ή και εισηγήσεις υπέρ ενός Grexit, υπάρχει ζήτημα», λένε στελέχη άλλων πτερύγων, που ζητούν από τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει έναν ιστορικό συμβιβασμό με τους δανειστές. 
Ο κ. Αλμπάνης στο ίδιο κείμενο προσπαθεί να εξηγήσει ότι ένα Grexit μπορεί να σημάνει πτώση του ΑΕΠ και άλλα περιοριστικά μέτρα, ωστόσο θα υπάρξουν και ευκαιρίες για πραγματική ανάπτυξη. Αν υπογραφεί νέο μνημόνιο, υποστηρίζει, θα έχουμε μεγάλη ταπείνωση του κόσμου, που πίστεψε στην ελπίδα της αριστερής διακυβέρνησης, αλλά θα υπάρξουν και νέα μέτρα… 
Είναι η πρώτη φορά που στέλεχος του Μεγάρου Μαξίμου παίρνει σαφή στάση υπέρ ενός Grexit. Και δεν μιλάμε για τον κ. Λαπαβίτσα ή τον κ. Τόλιο -που δεν είναι του περιβάλλοντος Τσίπρα-, οι οποίοι ήταν ανέκαθεν υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα προεδρικό στέλεχος. 
Ο Γιάννης Αλμπάνης βρέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ λόγω του Νίκου Γιαννόπουλου, μέλους του «Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα», ο οποίος ήταν και από τους βασικούς πυρήνες της συνιστώσας «Ρόζα». Ο τελευταίος έχει μείνει πιο γνωστός για την επιμέλεια που έκανε στο βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα. 
Ως ενεργό μέλος του «Δικτύου», έχει ενεργή γραφίδα για το θέμα των μεταναστών και είναι ένθερμος υποστηρικτής της ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που είτε έχουν γεννηθεί είτε έχουν έρθει πολύ μικρά στην ελληνική επικράτεια. Μάλιστα, για το θέμα έχει κάνει και ξεχωριστές παρεμβάσεις ως μέλος του «Δικτύου» κοινωνικής αλληλεγγύης σε μετανάστες και πρόσφυγες στην ΕΣΗΕΑ.

Οι απόψεις του περί βίας

Για το περιβάλλον του Μεγάρου Μαξίμου, o Γιάννης Αλμπάνης είναι ένας λάτρης των κινημάτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ενώ έχει εμβαθύνει στο παλαιστινιακό θέμα. Στο προσωπικό ιστολόγιό του, μάλιστα, θα δει κανείς μια μεγάλη γκάμα συνεντεύξεων από παράγοντες της πολιτικής ζωής της Παλαιστίνης, αλλά και του Ισραήλ, που επιζητούν τη συμβίωση των δύο λαών, ενώ έχει εκτενή δημοσιευμένη αρθρογραφία τόσο για την Αίγυπτο όσο και για την Ινδία. Είναι, επίσης, φαν του Τόνι Νέγκρι, του γνωστού κινηματικού καθηγητή Πολιτικών Επιστημών από την Πάδοβα της Ιταλίας, ιδρυτή του εργατικού κινήματος στη γείτονα χώρα. Οπως λένε άνθρωποι που γνωρίζουν καλά τον Γ. Αλμπάνη, είναι αρκετά καταρτισμένος στη μαρξιστική θεωρία και αυτό είναι που έχει «γοητεύσει» τα ανώτατα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, συμμετείχε σε πολλά συνέδρια με θέμα τον Μαρξ και την κοσμοθεωρία του. Σε ένα από αυτά, ο Γ. Αλμπάνης φαίνεται πως εμπνεύστηκε από έναν Γάλλο θεωρητικό μαρξιστή, τον Ζορζ Λαμπικά, ο οποίος με το βιβλίο του «Η βία; Ποια βία;» προσπαθούσε να ξεκινήσει μια διαλεκτική συζήτηση για την κρατική βία μέσα στο καπιταλιστικό περιβάλλον. Σε ένα άρθρο του ο κ. Αλμπάνης σχολίαζε επιδεικτικά το πολιτικό τσιτάτο «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται» συμπληρώνοντάς το με τη φράση «πέρα από την περίμετρο του κράτους», γεγονός που έκανε πολλούς συντρόφους του, ειδικά αυτούς της ανανεωτικής πτέρυγας, να μειδιούν.