Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Γιώργου Σέμου στο parapolitika.gr για τον εφιάλτη που έζησε στο Ισραήλ: "Έφυγα με την καρδιά σφιγμένη"
Συγκλονιστική μαρτυρία από την καρδιά του πολέμου
Ο Γιώργος Σέμος περιγράφει τις ώρες τρόμου, τις σκέψεις φυγής και την αλληλεγγύη μέσα στο χάος – «Ο φόβος είχε φωλιάσει μέσα μας, αλλά η ανθρωπιά δεν χάθηκε ποτέ»
Διαβάστε: Ισραήλ: Έλληνας σώζεται την τελευταία στιγμή τρέχοντας στο καταφύγιο - Καταγράφει σε βίντεο τα δραματικά λεπτά που έζησε
Γιώργος Σέμος: «Ήταν σαν να ζούσα έναν εφιάλτη με τα μάτια ανοιχτά»
Πώς βιώσες την εμπειρία της παραμονής σου στο Ισραήλ μέσα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο;«Ήταν σαν να ζούσα σε έναν εφιάλτη με τα μάτια ανοιχτά. Κάθε ήχος από μακριά με έκανε να παγώνω. Κάθε ειδοποίηση εισβολής πυραυλου ήταν και μια προσευχή να είναι η τελευταία. Η παραμονή μου στο Ισραήλ, μέσα σε μια περίοδο όπου ο πόλεμος δεν ήταν απλώς είδηση αλλά καθημερινότητα, με σημάδεψε βαθιά.Ζήσαμε σε καταφύγια για αρκετές ώρες μέσα στην ημέρα, κοιμηθήκαμε με τα ρούχα, με τις βαλίτσες έτοιμες, πάντα σε εγρήγορση. Κοιμόμουν ντυμένος, με παπούτσια και ταυτότητα στην τσέπη, γιατί δεν ήξερες αν θα προλάβεις να βγεις. Μέσα σε 5 μέρες κοιμήθηκα συνολικά 6-7 ωρες. Ζούσα με τον φόβο καρφωμένο στο στήθος, αλλά προσπαθούσα να μην τον δείχνω – για να μη φοβούνται περισσότερο οι γύρω μου. Οι άνθρωποι γύρω μου – γείτονες, φίλοι, άγνωστοι – έδειξαν έναν απίστευτο ηρωισμό, μια αθόρυβη γενναιότητα. Κι όμως, πίσω από κάθε χαμόγελο υπήρχε φόβος. Πίσω από κάθε “καλημέρα”, μια σιωπηλή αγωνία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα των παιδιών που έτρεχαν στα καταφύγια, η που έτρεχαν να κρυφτούν σε μια αγκαλιά, ούτε τους ήχους της νύχτας που έσκιζαν τη σιωπή με εκρήξεις. Οι σειρήνες, τα δάκρυα, οι απώλειες… εικόνες που δεν σβήνουν από το μυαλό μου. Ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις – σκοτώνει σώματα, αλλά και ψυχές. Είδα ανθρώπους να χάνουν σπίτια, συγγενείς, την ίδια τους την ελπίδα. Κι όμως, είδα και κάτι που δεν περίμενα: ανθρωπιά. Μια σιωπηλή αλληλεγγύη, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, μια κουβέντα. Μικρές πράξεις που σε κρατούν ζωντανό όταν όλα γύρω πεθαίνουν. Ένιωσα μικρός μπροστά στον πόνο, αλλά και βαθιά ευγνώμων που μπόρεσα να επιστρέψω στην πατρίδα μου σώος. Και κυρίως, έφυγα με ένα βάρος στην καρδιά – για όσους έμειναν πίσω, για όσους δεν είχαν την ίδια τύχη. Επέστρεψα σώος, αλλά με κομμάτια μου πίσω. Το να ζεις τον πόλεμο από κοντά δεν είναι σαν να τον βλέπεις στην τηλεόραση – είναι να ανασαίνεις μέσα στον φόβο. Και όταν τελικά φύγεις, το μόνο που έχεις να πεις είναι ένα πράγμα: Να μη ζήσει ποτέ ξανά κανείς κάτι τέτοιο. Ποτέ.» Έφυγα με την καρδιά μου σφιγμένη και μια λέξη χαραγμένη μέσα μου: Ειρήνη. Όχι ως πολυτέλεια. Ως ανάγκη.»
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα των παιδιών»
Ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίσατε κατά την προσπάθεια να επιστρέψετε στην Ελλάδα;
«Το ελληνικό προξενείο ήρθε σε άμεση επαφή μαζί μας. Από την πρώτη στιγμή, ήταν δίπλα μας – ουσιαστικά και ανθρώπινα. Μαζί με τον στρατό, μας βοήθησαν σε κάθε βήμα. Ήταν εκεί, παρόντες, όχι μόνο για να οργανώσουν την επιχείρηση, αλλά για να μας δώσουν κουράγιο και δύναμη. Δεν μας άφησαν λεπτό. Ήταν δίπλα μας μέχρι και την επιβίβαση στο πολεμικό αεροσκάφος. Θυμάμαι τα βλέμματα, τα λόγια εμψύχωσης, τις μικρές κινήσεις που σε έκαναν να νιώσεις ότι κάποιος νοιάζεται. Ότι η Ελλάδα σε σκέφτεται. Όταν φτάσαμε στην Αίγυπτο και μας είπαν ότι πλέον είμαστε ασφαλείς, υπήρξε μια ανάσα. Αλλά και πάλι, κάθε φορά που περνούσε ένα αεροπλάνο από πάνω μας, η καρδιά χτυπούσε δυνατά. Ο φόβος δεν έφευγε. Είχε φωλιάσει μέσα μας. Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν αυτές της αναμονής. Όχι τόσο σωματικά, όσο ψυχικά. Να περιμένεις, χωρίς να ξέρεις αν θα καταφέρεις να φύγεις. Να μη γνωρίζεις ποια διαδρομή είναι ασφαλής, αν υπάρχει πτήση, αν θα σου δώσουν άδεια να περάσεις τα σύνορα, αν το επόμενο λεπτό θα ακουστεί πάλι σειρήνα. Οι επικοινωνίες ήταν δύσκολες. Η πληροφορία ελάχιστη, και κάθε μέρα που περνούσε ένιωθες πιο εκτεθειμένος, πιο ευάλωτος. Σκέψεις μαύρες περνούσαν από το μυαλό: “Θα προλάβω;”, “Θα χτυπήσουν εκεί που είμαι;”, “Θα δω ξανά τους δικούς μου;”. Δεν μπορούσες να το πεις δυνατά, αλλά το ένιωθες να σε πνίγει μέσα σου. Ίσως το πιο σκληρό ήταν το “αντίο” στους ανθρώπους που έμειναν πίσω. Να φεύγεις εσύ και εκείνοι να σου λένε “πήγαινε… κι αν μπορείς, πες την ιστορία μας”. Ένιωθες ενοχές. Ένιωθες τυχερός, αλλά και σπασμένος. Η στιγμή που το αεροπλάνο σηκώθηκε από το έδαφος, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Δεν ήταν μόνο ανακούφιση – ήταν λύτρωση, πόνος και ευγνωμοσύνη μαζί. Ακόμα κι όταν έφτασα στην Ελλάδα, το μυαλό μου ήταν εκεί. Δεν φεύγει εύκολα ο πόλεμος από μέσα σου. Σου μένει.»
Ο δρόμος προς την επιστροφή
Τα συναισθήματα σου μετά τον επαναπατρισμό στην Ελλάδα
«Μέσα από όλα όσα έζησα, ένα πράγμα έχω να πω ξεκάθαρα: ο κόσμος χρειάζεται Ειρήνη. Όχι αύριο. Τώρα. Δεν μιλάω πολιτικά γιατι δεβ με ενδιαφέρει – μιλάω ανθρώπινα. Γιατί όταν βρεθείς μέσα στον πόλεμο, δεν βλέπεις σύνορα, θρησκείες ή ιδεολογίες. Βλέπεις ανθρώπους. Παιδιά που κλαίνε, μανάδες που προσεύχονται, ανθρώπους που τρέμουν για τη ζωή τους. Χάνονται αθώες ψυχές. Καταστρέφονται οικογένειες, ζωές, το μελλον. Και για τι; Για ποιο λόγο αξίζει ένας κόσμος να γεμίζει αίμα και σιωπή; Εύχομαι με όλη μου την καρδιά, όλα να σταματήσουν. Να μη ζήσει ποτέ ξανά κανείς αυτό που ζήσαμε. Να μην ξυπνάει κανείς με σειρήνες, να μη φοβάται να κοιμηθεί. Να μάθουμε να αγαπάμε, να σεβόμαστε, να ζούμε ενωμένοι. Μπορούμε να διαφέρουμε και να είμαστε μαζί. Μπορούμε να είμαστε άνθρωποι. Γιατί στο τέλος της μέρας, αυτό μετράει. Να σώσουμε αυτό που έχει μείνει ανθρώπινο. Ειρήνη για όλους. Σε όλον τον κόσμο. Τίποτα λιγότερο.»
