Συμπληρώθηκαν 33 χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του 20χρονου φοιτητή Θάνου Αξαρλιάν από τα θραύσματα της ρουκέτας που εκτόξευσαν οι τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη και προοριζόταν για τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά. Με αφορμή την θλιβερή επέτειο ο δημοσιογράφος και νυν διευθυντής εταιρικής κοινωνικής ευθύνης της ΠΑΕ Ολυμπιακός με μια συγκλονιστική ανάρτηση θυμάται τις στιγμές του δολοφονικού χτυπήματος της 17 Νοέμβρη.

«Είναι η πρώτη φορά που βγάζω από την ψυχή μου τις στιγμές εκείνες. Το μετατραυματικό σοκ το κουβαλούσα καιρό. Η δίκη της 17 Νοέμβρη που ξεκίνησε έντεκα χρόνια μετά, μου προκάλεσε δεύτερο σοκ. Η αποκάλυψη όλων όσων έγιναν εκείνη την ημέρα, λειτούργησε πιο βίαια στον ψυχισμό μου, ακόμη και από την ίδια την επίθεση» τονίζει μέσα από τον λογαριασμό του στο Facebook.

«Γεννημένος το 1972, ο Θάνος Αξαρλιάν δεν πρόλαβε να γίνει κάτι. Δεν του επέτρεψαν να απολαύσει την περιπέτεια της ζωής. Να ψάξει, να ακούσει, να νιώσει, να συγκινηθεί, να αποτύχει, να πέσει και να ξανασηκωθεί. Δεν του επέτρεψαν να ζήσει. Σήμερα θα ήταν 53 ετών», καταλήγει ο Νίκος Γαβαλάς.

 

Ολόκληρη η ανάρτηση

«Τρίτη 14 Ιουλίου 1992. Είμαι ένα δημοσιογραφικό μειράκιο που ψάχνω τον προσανατολισμό μου στο ρεπορτάζ της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Πάντειο. Καταλήγω το απομεσήμερο στο κέντρο της Αθήνας. Κάτω από την Πλατεία Συντάγματος, κάνω ένα μικρό διάλειμμα πριν επιστρέψω στη Στοά Κοραή για να αναζητήσω ειδήσεις, στην έδρα του υφυπουργείου Αθλητισμού.

Περπατάω στη Βουλής και στρίβω δεξιά στην Καραγιώρη Σερβίας. Απορροφημένος από τις σκέψεις μου, στην αμέσως επόμενη γωνία, στρίβω αριστερά για να κατέβω τη Σταδίου. Μηχανικές κινήσεις των τελευταίων μηνών, στην ίδια πάντα διαδρομή.

Λίγο πριν από την Παλαιά Βουλή, ένας εκκωφαντικός θόρυβος με τρομοκρατεί. Κοντοστέκομαι για να συνέλθω. Κάτι κακό έχει συμβεί, γιατί ακούγονται αμέσως σειρήνες από περιπολικά.

Θυμάμαι να κοιτάζω το ρολόι μου. Είναι λίγο μετά τις τέσσερις το απόγευμα.

Σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Αθήνας, η 17 Νοέμβρη προχωράει σε τυφλό δολοφονικό κτύπημα. Στόχος ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Παλαιοκρασσάς που βγαίνει αλώβητος από το θωρακισμένο υπουργικό του αυτοκίνητο, μαζί με τη γυναίκα του και τον οδηγό του.

Θύμα ένας συνομήλικός μου, ο 20χρονος Θάνος Αξαρλιάν, που είχε την ατυχία να περάσει από το σημείο της επίθεσης ελάχιστα λεπτά μετά από εμένα. Τον είχε στείλει η μητέρα του, η κυρία Ρούλα για μία δουλειά στην Καραγιώρη Σερβίας. Και δε γύρισε ποτέ…

Είναι η πρώτη φορά που βγάζω από την ψυχή μου τις στιγμές εκείνες. Το μετατραυματικό σοκ το κουβαλούσα καιρό. Η δίκη της 17 Νοέμβρη που ξεκίνησε έντεκα χρόνια μετά, μου προκάλεσε δεύτερο σοκ. Η αποκάλυψη όλων όσων έγιναν εκείνη την ημέρα, λειτούργησε πιο βίαια στον ψυχισμό μου, ακόμη και από την ίδια την επίθεση. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, χειριστής της ρουκέτας, αποφάσισε να την ενεργοποιήσει, παρά το γεγονός πως υπήρχαν πεζοί στο πεδίο βολής. Ο λόγος; τον πίεζε η γυναίκα του να φύγουν διακοπές.

Γεννημένος το 1972, ο Θάνος Αξαρλιάν δεν πρόλαβε να γίνει κάτι. Δεν του επέτρεψαν να απολαύσει την περιπέτεια της ζωής. Να ψάξει, να ακούσει, να νιώσει, να συγκινηθεί, να αποτύχει, να πέσει και να ξανασηκωθεί. Δεν του επέτρεψαν να ζήσει. Σήμερα θα ήταν 53 ετών».