Πρωτοφανής στα πολιτικά χρονικά της Ευρώπης είναι η αδράνεια των ηγεσιών της.

Παραδομένοι στα συμφέροντα της οικονομικής «παγκοσμιοποίησης» και σε στρατηγικούς σχεδιασμούς τρίτων χωρών, οι ηγέτες των «ισχυρών» ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι σε θέση να παρέμβουν θετικά σε διεθνείς εξελίξεις που σημειώνονται σε περιοχές του κόσμου και προκαλούν αναξέλεγκτες συγκρούσεις και ανθρωπιστικές καταστροφές.

Συρία, Αίγυπτος, Λιβύη οι τελευταίες «επιτυχίες» της Δύσης με την Ευρώπη να χάσκει και να αναστενάζει «κατόπιν εορτής»για το δράμα εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που αγωνίζονται απελπισμένα να ξεφύγουν απ το θανατικό εμφυλίων συρράξεων και από τις κτηνωδίες των τζιχαντιστών. Αφού προκλήθηκαν βλακωδώς σ’ αύτές τις περιοχές οι πτώσεις «παλαιών» καθεστώτων με στόχο τον έλεγχο των εκεί καταστάσεων, από το Δυτικό σύστημα ασφαλείας σ ένα νεό σκηνικό δικής του κατασκευής, ακολούθησε φρικώδες χάος με ποταμούς αίματος και φοβερές καταστροφές.

Οι αυτοδιαφημιζόμενοι επί δεκαετίες ως ευφυείς υψηλών, προδιαγραφών σχεδιαστές στρατηγικής αντί για «νέα τάξη» έφτιαξαν μια κόλαση για εκατομμύρια ανθρώπους. Οι χάσκοντες Ευρωπαίοι αρχηγοί, υποδέχονται τώρα, συγκλονισμένοι δήθεν, στις θάλασσες του ευρωπαϊκού Νότου τα πτώματα χιλιάδων προσφύγων. Ουδέποτε ταπεινώθηκε τόσο η πολιτική στην Ευρώπη μεταπολεμικά. Και ουδέποτε ήταν τόσο κενή περιεχομένου η πινακίδα « Ευρωπαίκή Ενωση».

Στα νερά της Μεσογείου κοντά στους πνιγμένους Αραβες και Αφρικανούς  πλέει το πτώμα της «πολιτισμένης» Ευρώπης.