Πάνδημο το πένθος από την είδηση του θανάτου του Διονύση Σαββόπουλου στην ηλικία των 81. Ο μουσικός που απασχόλησε με τα υπέροχα τραγούδια του αλλά και τη γνώμη του, η οποία υπήρξε ανά περιόδους ρηξικέλευθη, απασχόλησε επί πάνω από έξι δεκαετίες το ελληνικό τραγούδι. Υπήρξε αγαπημένος γιαγιάδων και παππούδων, μανάδων και μπαμπάδων, γιων και κορών και οι μελωδίες του προκαλούσαν συγκίνηση και γέλιο, αποτύπωναν όλο το φάσμα των συναισθημάτων, σε γενιές και γενιές Ελλήνων.

Διαβάστε: Πέθανε ο Διονύσης Σαββόπουλος σε ηλικία 81 ετών - Η Ελλάδα έχασε ένα θρύλο της μουσικής

Από τη χαρούμενη "Συννεφούλα" ως το πατριωτικό "Τσάμικο", από το "ας κρατήσουν οι χοροί" ως το "Σαν τον Καραγκιόζη", από το αριστουργηματικό "Η Δημοσθένους Λέξις" μέχρι το φιλοσοφικό "Δέντρο" και το εφιαλτικό "Καλοκαίρι", ο Διονύσης Σαββόπουλος ενσάρκωσε όλους τους ειλικρινείς ρόλους που του υπαγόρευαν τα ψυχικά τρίσβαθα. Τον ζαβολιάρη, τον αδέκαστο κριτή και τον κρινόμενο, τον έντιμο και το χαμίνι, τον λαϊκό και... ροκ μουσικό, εξάλλου αυτό ήταν το επιμύθιο όταν αναφερόταν στο "Ζεϊμπέκικο" που τραγούδησε η Σωτηρία Μπέλου και εκείνος ψιθύριζε στο βάθος, στο ενδεχομένως πρώτο, όχι ροκ αλλά, ραπ ελληνικό τραγούδι στην Ιστορία. 

Καλό ταξίδι Νιόνιο: Ήταν ο εαυτός του

Ο Σαββόπουλος έκανε πάντα αυτοκριτική και μετάνιωσε για πολλές κόντρες. Κατηγορήθηκε, επίσης, για τις αντιλήψεις του, αλλά ουδείς μπορούσε να πει ότι ήταν χρωματισμένος ή η γνώμη του δεν ήταν πάντα δική του. Από την κόντρα με τον Βασίλη Ραφαηλίδη ως και την πεποίθηση ότι άφησε την Αριστερά -ένα κομμάτι που ανέδειξε τον αρτηριοσκληρωτισμό του κατήγορου και ουχί του κατηγορούμενου- ο Σαββόπουλος δεν ήταν αθώος ψέγους, ήταν, όμως, πάντα ο εαυτός του.

Φυσικά, η μεγαλύτερη σύγκρουση με τον κόσμο έγινε με το τραγούδι "Κωλοέλληνες" του 1989, που τον έστειλε ουσιαστικά στην απομόνωση. Ο κόσμος, ωστόσο, είδε ακόμα και σε αυτούς τους στίχους εικόνες που δεν στοιχειοθετούσαν εν τέλει λαϊκό δικαστήριο, ενώ δεν χρειαζόταν καν να απολογηθεί. Ο ίδιος το έκανε, πάντως, μιλώντας για τη ρευστή ψυχολογική κατάστασή του. 

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν από μόνος του μία ελληνική εποχή. Και με την έννοια του χρονικού διαστήματος και με την έννοια της άνοιξης, την οποία με τα σχεδόν καρικατουρίστικα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του αντιπροσώπευε. Αντιπαρήλθε κάθε εμπόδιο με μια φωνή θεατρικής αρρενωπότητας, έναν αυτοσαρκαστικό στόμφο, παράγοντας αριστουργήματα, όπως τη μουσική για τους "Αχαρνής", το 1977, με τον Νίκο Παπάζογλου να τραγουδά. 

Το "αντίο" του κόσμου 

Ο κόσμος, με τη φράση "καλό ταξίδι Νιόνιο", με παρατεθειμένους στίχους, με εκφράσεις που παραπέμπουν σε συγκίνηση, τον αποχαιρέτησε στην πλατφόρμα X.