Σοκ στα Βορίζια: "Πότε θα μεγαλώσεις να πάρεις εκδίκηση;", λένε γονείς στα 13χρονα παιδιά τους μετά το μακελειό

Εκδίκηση για το μακελειό που εκτυλίχθηκε στα Βορίζια Ηρακλείου, φέρεται να ζητούν οι γονείς από τα ανήλικα παιδιά τους, παροτρύνοντας τους στη βία, σύμφωνα με όσα άκουσαν οι αστυνομικοί που βρίσκονται στην περιοχή, με τους ίδιους να μένουν άναυδοι για τον τρόπο αντιμετώπισης αυτής της ανείπωτης τραγωδίας. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με όσα αποκάλυψε ο αστυνομικός συντάκτης Βασίλης Λαμπρόπουλος σε εκπομπή του Mega, πληροφορίες της αστυνομίας αναφέρουν ότι, γονείς 13χρονων και 14χρονων φέρεται να είπαν στα παιδιά τους: «Πότε θα μεγαλώσεις να πάρεις εκδίκηση για όλα αυτά που έχουν συμβεί;». Συγκλονισμένοι με τους γονείς βρίσκονται και οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, ενώ πρώην διευθυντής του σχολείου του χωριού υποστήριξε ότι το μίσος είναι άσβεστο στο χωριό, ειδικά από τις μητέρες που θεωρούν ότι η βία λύνει τα προβλήματα.

Διαβάστε: Βορίζια: Συγκλονίζει η περιγραφή της μητέρας του Φανούρη Καργάκη - "Όλοι είχαν όπλα και πυροβολούσαν το κοπέλι μου και μου το σκότωσαν"

Μακελειό στα Βορίζια: Όλα ξεκινούν από τις οικογένειες, είπε ο διευθυντής του σχολείου

Ειδικότερα, ο πρώην διευθυντής του σχολείου του χωριού αναφέρθηκε στο μίσος που κατακλύζει το χωριό, ενώ αναφορικά με τους γονείς είπε, μιλώντας στον ΑΝΤ1: «Οι εκπαιδευτικοί έβλεπαν το χωριό Βορίζια γραμμένο στον κατάλογο των δυσπρόσιτων περιοχών του νομού. Οι σχέσεις μεταξύ των κατοίκων του χωριού ήταν τεταμένες, οι διενέξεις ήταν πολλές και οι λύσεις δίνονταν αρκετά συχνά με βίαιο τρόπο. Ακραίες συμπεριφορές είχαν υιοθετηθεί από πολλά παιδιά». «Όλα ξεκινούν από τις οικογένειες. Κυρίως από τις μητέρες που θεωρούν τη βία ως το μοναδικό μέσο για να λύσει το παιδί τις διαφορές του με τους άλλους, ακόμα κι αν αυτός ήταν ο δάσκαλος. Όποτε μανάδες δεν έρχονταν στο σχολείο, χτυπούσαμε εμείς την πόρτα τους για να τους μιλήσουμε – τις περισσότερες φορές μάταια. Από τους περίπου 60 μαθητές που φοιτούσαν την περίοδο εκείνη στο σχολείο, σαφώς υπήρχαν παιδιά για τα οποία ο δάσκαλος ήταν φάρος προόδου. Όμως, κι αυτά σώπαιναν, συχνά τρομαγμένα», δήλωσε.

«Ως διευθυντής προσπάθησα να αλλάξω τα πράγματα. Είχαμε σκεφτεί μήπως τα παιδιά πήγαιναν σε άλλα σχολεία άλλων οικισμών έστω σαν επισκέπτες, ώστε να ξεφύγουν από το μίσος, που κυριαρχούσε στο χωριό… Στο τέλος της θητείας μου, τα ξημερώματα, παρέδωσα τα κλειδιά, τις σφραγίδες του σχολείου και πικραμένος αποχώρησα…», ανέφερε.