Οι χήνες ανοίγουν τον δρόμο, αλλά αφήνουν τα μικρά τους να προχωρήσουν με τον δικό τους ρυθμό. Είναι παρούσες, προστατευτικές, χωρίς να ακυρώνουν τα πρώτα τους βήματα. Αυτή η ισορροπία ανάμεσα στη φροντίδα και την αυτονομία συχνά χάνεται στη σύγχρονη γονεϊκότητα, όταν η προστασία μετατρέπεται σε έλεγχο.

Διαβάστε: Γιατί δεν πρέπει ποτέ να λέτε στα παιδιά σας "δεν έχουμε χρήματα" - Οι ειδικοί επιμένουν

Η υπερπροστατευτική γονεϊκότητα δεν εκδηλώνεται με σκληρότητα ή αδιαφορία, αλλά με διαρκή παρεμβατικότητα και επιτήρηση. Συχνά κοινωνικά επιβραβεύεται ως «ενδιαφέρον», όμως στην πράξη περιορίζει το παιδί. Ο γονέας παρεμβαίνει ακόμη και σε καταστάσεις που το παιδί μπορεί αναπτυξιακά να διαχειριστεί μόνο του, το προστατεύει όχι μόνο από πραγματικούς κινδύνους, αλλά και από το λάθος, την αποτυχία και τη ματαίωση. Έτσι, το μήνυμα που μεταδίδεται είναι σαφές: «δεν μπορείς χωρίς εμένα».

Όταν δεν αφήνεις το παιδί να μεγαλώσει: Οι συνέπειες στην ψυχική ανάπτυξη

Όταν η φροντίδα λειτουργεί ως μηχανισμός ελέγχου του άγχους του γονέα, το παιδί στερείται την εμπειρία του να δοκιμάζει και να μαθαίνει. Δεν καλλιεργεί αυτονομία, ανθεκτικότητα και εμπιστοσύνη στις ικανότητές του. Στην πορεία, αυτό συνδέεται με αυξημένο άγχος, χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσκολία στη λήψη αποφάσεων και ανάγκη συνεχούς επιβεβαίωσης. Ο κόσμος βιώνεται ως απειλή και ο εαυτός ως ανεπαρκής.

Παρότι μοιάζει αντίθετη από την παραμέληση, η υπερπροστασία οδηγεί σε παρόμοια αποτελέσματα: το παιδί δεν προετοιμάζεται για τη ζωή. Είτε μένει μόνο χωρίς στήριξη είτε δεν μαθαίνει ποτέ να σταθεί μόνο του.

Η υγιής γονεϊκότητα δεν βασίζεται στον έλεγχο, αλλά στη σύνδεση και την εμπιστοσύνη. Δημιουργεί ένα πλαίσιο ασφάλειας που αφήνει χώρο για ρίσκο, λάθος και εξέλιξη. Γιατί η αγάπη που βοηθά ένα παιδί να μεγαλώσει δεν το κρατά διαρκώς προστατευμένο· το προετοιμάζει να σταθεί μόνο του.