Η συγγραφή της συμφωνίας Ελλάδας – δανειστών που άρχισε, σύμφωνα με το non paper του Μαξίμου, το απόγευμα της Πέμπτης δεν έχει ακόμα τελειώσει. Ίσως να μην άρχισε και ποτέ. Τη στιγμή που γράφεται το παρόν άρθρο, βρίσκεται σε εξέλιξη στο Βερολίνο μίνι Σύνοδος Κορυφής για το ελληνικό ζήτημα παρουσία Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ, Ντράγκι και Λαγκάρντ, με την ελληνική πλευρά απούσα.  

Από τη συγκεκριμένη σύσκεψη κορυφής θα προκύψει προφανώς και η πρόταση συμφωνία των δανειστών στην ελληνική πλευρά. Ανεξάρτητα αν η πρόταση αυτή θα είναι ένα τελεσίγραφο της μορφής take-it-or-leave-it ή θα μεταθέτει την οριστική λύση για μετά το καλοκαίρι ένα είναι σίγουρο. Τα δύσκολα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό θα αρχίσουν την επόμενη μέρα.  

Ο κ. Τσίπρας την πενταετία του Μνημονίου επέλεξε τον δρόμο της ακραίας πόλωσης στο εσωτερικό και της σύγκρουσης με τους εταίρους στο εξωτερικό. Επένδυσε στην ύφεση και στον ανθρώπινο πόνο που δημιούργησαν οι δημοσιονομικές πολιτικές των Μνημονίων. Δαιμονοποίησε ουσιαστικά τους εταίρους μας (και τους μοναδικούς ουσιαστικά δανειστές μας), έστησε τοίχο άρνησης και αδιαλλαξίας απέναντι και στις πιο αυτονόητες μεταρρυθμίσεις. Με ένα επιθετικό λαϊκισμό δημιούργησε την ψευδαίσθηση σε πλατιές μάζες ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Μία άλλη Ευρώπη θα ανατείλει την επομένη της εκλογής του. Και ότι αρκεί η αλλαγή στο εσωτερικό της χώρας για να πεισθούν οι εταίροι να χρηματοδοτήσουν την πολιτική του.       

Το μετεκλογικό αφήγημα του κ. Τσίπρα έχει καταρρεύσει. Η Ευρώπη δεν φαίνεται να αλλάζει. Η ελληνική πλευρά είναι απομονωμένη σε όλα τα επίπεδα. Η κυβέρνηση θα υπογράψει μία συμφωνία η οποία εκτός από λεφτά θα έχει μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεις, που αποτελούν και την εγγύηση ουσιαστικά του δανείου. Το νέο πρόγραμμα θα είναι ένα νέο Μνημόνιο. Η κυβέρνηση των Τσίπρα, Λαφαζάνη, Σκουρλέτη, Στρατούλη, Βούτση θα πρέπει όχι μόνο να πάρει τα μέτρα, όχι μόνο να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, αλλά και να τις υποστηρίξει στη Βουλή και στη κοινωνία, αν θέλει να μακροημερεύσει.  

Η μέχρι τώρα πορεία της κυβέρνησης δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Τα πρώτα δείγματα γραφής δείχνουν ότι το ρολόι τα Κουμουνδούρου έχει σταματήσει στη δεκαετία του 80. Η ανάπτυξη για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, περνάει μέσα από την επανασύσταση της ΕΡΤ, τους διορισμούς στο δημόσιο, την επανασύσταση της κρατικής ΕΤΒΑ. Déjà vu.   

Το αδιέξοδο είναι προφανές. Η φυγή προς τα εμπρός που θα επιλέξει η κυβέρνηση επικαλούμενη την αδιαλλαξία των εταίρων μας, φανταστικούς και πραγματικούς εχθρούς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, θα οξύνουν το μέτωπο του εθνολαικισμού που φουντώνει καθημερινά. Η απομόνωση της χώρας από την Ευρώπη δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή. Οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις οφείλουν να συνεννοηθούν και να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο πριν είναι αργά.