Το τελευταίο αντίο στον αδικοχαμένο Σταύρο Κατόπη έδωσε χθες η οικογένειά του αλλά κι όλοι εμείς οι συνάδελφοί του που θρηνούμε την απώλεια ενός νέου ανθρώπου, ενός φίλου και συναδέλφου που εργαζόταν για 9 χρόνια μαζί μας. Ο Σταύρος Κατόπης έφυγε από τη ζωή χθες το μεσημέρι, ύστερα από πολύχρονη μάχη που έδινε για τη ζωή του.

Ο Σταύρος πάλεψε πολύ, τα τελευταία πέντε χρόνια και όλοι όσοι τον έβλεπαν μιλούσαν για ένα μαχητή της ζωής, που ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε και πάντα αγωνιζόταν.

Το τελευταίο αντίο, ένα εξαιρετικά συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο αντίο, δίνει και ο αδελφός του, ο Κώστας Κατόπης, στο τελευταίο γράμμα που του έγραψε...

“Ο Σταύρος ήταν παλικάρι μέχρι την ώρα που έφυγε. Δεν φοβήθηκε ποτέ κανέναν. Σε αυτά τα λίγα χρόνια που του επέτρεψε η μοίρα να χαρεί το θαύμα της ζωής. Το θαύμα του να περπατάς, να αναπνέεις, να χαίρεσαι, να λυπάσαι, να αγαπάς, να πονάς, να στενοχωριέσαι… Ποτέ όμως δεν θυμάμαι τον Σταύρο να μίσησε κανέναν και οτιδήποτε. Ισως τις τελευταίες μέρες, μόνο, να μίσησε το σύστημα υγείας της χώρας μας που τον ανάγκαζε να σιχτιρίζει τη γραφειοκρατεία. Περισσότερο τον άγχωνε ο Γολγοθάς του τρεξίματος σε ταμεία, νοσοκομεία, κλπ συναφείς υπηρεσίες παρά το θέμα της υγείας του…
Από μικρός στα βάσανα… Παίδεψε τη μάνα του να τον… φέρει στον κόσμο. Και εκείνη τα διηγείται πάντα με χαμόγελο. Επειδή τα κατάφερε και εκείνη και ο γιός της. Ο Βενιαμίν ή ο Μικρός, όπως της άρεσε να τον αποκαλεί συχνά. Μεγαλώνοντας ξεχώρισε γρήγορα από τα παιδιά της ηλικίας του για τις ικανότητές του στον αθλητισμό. Στον στίβο παρόλο που ήταν λεπτοκαμωμένος, ξεχώρισε σε αθλήματα αντοχής… Αλλά τα βαρέθηκε και κόλλησε το μικρόβιο της μπάλας στις αλάνες της Λαμίας. Ναι, ήταν από τη γενιά που πρόλαβε έστω και στο τέλος της, τη «χρυσή εποχή» της αλάνας. Για όσους έχουν ανάλογα βιώματα, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι περισσότερο. Για όσους δεν πρόλαβαν τα τις δεκαετίες των ’80-’90, ας ρωτήσουν γνωστούς και συγγενείς να τους περιγράψουν, από τα βιώματά τους και όχι από κάποια… εκπαιδευτικά βιβλία, τι σημαίνει ελευθεριά, ανεμελιά, φιλία…
Τον κέρδισε, λοιπόν, το ποδόσφαιρο. Και ο Ολυμπιακός. Αριστερό εξτρέμ με ντρίπλα που ζάλιζε, σπριντ και πνευμόνια που έριχνεαν κάτω επαγγελατίες ποδοσφαιριστές… Αγωνίστηκε ερασιτεχνικά, μαθητής ακόμα, για λίγο καιρό σε τοπική ομάδα της Λαμίας και διέκοψε καθώς άλλαξε βίαια περιβάλλον. Η μετακόμιση οικογενειακώς από τη Λαμία στην Αθήνα τον σημάδεψε για πάντα. Το μόνο που δεν κατάφερε να αλλάξει ποτέ και να ξεχάσει ήταν η αγαπημένη του ομάδα. Παρόλο που μετακόμισε στη «βαζελοφωλιά» όπως την αποκαλούσε, των Αμπελοκήπων.
Ακολουθούσε τον Ολυμπιακό παντού. Σε αγώνες εντός και εκτός έδρας, αλλά και εκτός Ελλάδας σε Ευρωπαϊκά γήπεδα. Το δωμάτιο κατακόκκινο. Τα μυαλά στα κάγκελα. Και για την ασπρόμαυρη και για την πορτοκαλί θεά. Λύσσαγε για τον Ολυμπιακό και τσαμπουκαλευόταν στα ίσια τους «αντιολυμπιακούς». Και φίλαθλος πάνω από όλα. Μουντιάλ δεν πρόλαβε να χαρεί καθώς ήταν κλινήρης και ζαλισμένος από τα ισχυρα παυσίπονα αλλά δεν άφησε στιγμή από τα μάτια του τους φετινούς διεθνείς αγώνες τέννις. Ρότζερ, Ράφα, Νόλε… έλεγε και έλαμπαν τα μάτια του. Ηταν κινητή αθλητική εγκυκλοπαίδεια.
 
Ετσι ξαφνικά…
 
Τον Ιούλιο του 2007 ήρθε το πρώτο σοκ…. Μούδιασμα και πόνος σε ένα μικρό εξόγκωμα στο νεύρο του αριστερού μηρού… Κακοήθεια. Η αρχή του τέλους. Δεν ανησύχησε ιδιαίτερα. Πάντα έτσι ήταν. Ποτέ δεν έβαζε τον εαυτό του να σκεφτεί πώς θα είναι στο μέλλον. Τον ενδιέφερε το σήμερα. Το τώρα. «Πάμε να το βγάλουμε, να τελειώνω γιατί θέλω να πάω διακοπές» μου είπε. Δύσκολο χειρουργείο τον Σεπτέμβριο του άφησε ένα μικρό κινητικό πρόβλημα στο αριστερό πόδι αλλά δεν τον ένοιαξε καθόλου. Μια επιστραγαλίδα από Αγγλία διόρθωνε προσωρινά την κατάσταση. Μόνο όταν την έβγαζε έδειχνε να ντρέπεται ειδικά μπροστά στα 3 ανίψια του. Δεν ήθελε να τον βλέπουν, έστω και για το παραμικρό, ανήμπορο. Ηρθε ένα δεύτερο χειρουργείο έπειτα από έναν μήνα, τον Οκτώβριο, στον αριστερό θώρακα με αφαίρεση καλοηθούς όγκου. Νευροϊνομάτωση λένε οι γιατροί. Μια σπάνια ασθένεια που προσβάλει τα νεύρα του σώματος, κυρίως στα άκρα. Η λύση σύμφωνα με τους γιατρούς: Ότι φυτρώνει το βγάζουμε. «Μέχρι πότε;», ρώτησε. «Μέχρι να σταματήσουν να βγαίνουν», του απαντάνε. Μετά από 3-4 χρόνια σχετικά ήπιας φάσης κι εκεί που δείχναμε όλοι να νομίζουμε ότι σταμάτησε, έπειτα από προκαθορισμένη εξέταση τον Ιανουάριο του 2011 προκύπτει νέο εύρημα στον αριστερό γλουτό. Λίγο πιο πάνω από το προηγούμενο… «Μ@λ@κίες» μου λέει. «Δεν θα το καθάρισε σωστά ο κομπογιανίτης. Δεν θα του έφτασε το φακελάκι την περασμένη φορά και θέλει κι άλλα», επέμενε. Όπως και να ‘χει ξανά στο κρεβάτι του πόνου ο μικρός. Ακινησία κάποιοι μήνες. Ακτινοβολίες και νέο ξεκίνημα με την ελπίδα ότι και πάλι τελείωσε. Εκανε λάθος… Την άνοιξη του 2012 ένιωθε κατά περιόδους ενοχλήσεις στη μέση. Ανήσυχος απευθυνόταν σε γιατρούς οι οποίοι του έλεγαν ότι μάλλον είναι κάτι παθολογικό, κάποιο ξάφνιασμα ή λουμπάγκο, καθώς εκείνη την περίοδο είχε βοηθήσει μια φιλη του στη μετακόμισή της στη γειτονιά μας. «Αντε να βγάλεις καμια ακτινογραφία. Δεν έχεις τίποτα», του έλεγαν οι επιστήμονες των κρατικών νοσοκομείων… Η μαγνητική έδειξέ όμως άλλα με τους χειρότερους φόβους μας να επιβεβαιώνονται… Η εξέταση έδειξε όγκο σε μέγεθος μικρού πεπονιού (!) στη δεξιά πύελο (λεκάνη). Δϋο μήνες μετά, τον Ιούλιο, έγινε και το δυσκολότερο γι αυτόν χειρουργείο. Περίπου 10 ώρες κράτησε… Ο γιατρός μας ενημέρωσε κατάκοπος για την αποτελεσματικότητα, καθώς και για το πόσο εξασθενημένος ήταν. Του πήρε αρκετούς μήνες μέχρι να το ξεπεράσει… Πλέον όμως η υποψία γυρνούσε καθημερινά στη σκέψη μας. Και τη δική μας και τη δική του. Φοβόμασταν γιατί κάθε νέο έυρημα είχε την τάση να ανεβαίνει προς τα ζωτικά όργανα. Και δυστυχώς για μια ακόμη φορά οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν… Σε εξέταση στα ζωτικά όργανα, ανακαλύπτονται οζίδια στον αριστερό πνεύμονα. Ο Στάυρος δείχνει να τα έχει χαμένα. «Πάλι τρεχάματα; Δεν σταματάει το γ@μημένο», μου λέει. «Πάμε να το παλέψουμε και πάλι» του λέω. «Αφού κάθε φορά εσύ νικάς!». «Πάμε, δεν μασάω», μου λέει. Ιούλιος του ’13. Επίπονη η διαδικασία, αλλά πιο επίπονη αυτή τη φορά η αντιμετώπιση των χημειοθεραπειών… Ιδιωτική κλινική αυτή τη φορά. Λεφτά να έχεις να σκορπάς… Εξασθενημένος, κάθιδρος, με διάθεση μια στο ζενίθ και μια στο ναδίρ έδειξε να κερδίζει τη μάχη και αυτή τη φορά. Η Ράνια του πάντα εκεί. Η αραβωνιαστικιά του του έδινε το μισό κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσει. Το υπόλοιπο μισό μοιραζόταν στον ίδιο και τους υπόλοιπους στενούς συγγενείς και φίλους που βρίσκονταν στο πλευρό του.
Την περασμένη άνοιξη ο Σταύρος και πάλι μπροστά σε νέες εξελίξεις. Που δυστυχώς τον προλάβαιναν… Σαν τη Λερναία Υδρα… Εκοβες ένα, εμφανίζονταν δύο ή περισσότερα… Δύσπνοια. Υγρό στον πνεύμονα. Πολύ υγρό. Εισαγωγή πρώτα σε ιδιωτική κλινική όπου του αφερέθηκαν 2-3 λίτρα υγρό. Μετά από δύο εβδομάδες πάλι δύσπνοια. «Πάμε πάλι μέσα. Πιστός στο ραντεβού μου.» Γελούσε. Εσπευσμένη εισαγωγή σε δημόσιο νοσοκομείο. Αφαίρεση και πάλι 4-5 λίτρων υγρού και ταυτόχρονη πλευροδεσία. Και σαν να μην έφτανα όλα αυτά, ήρθε και ο πόνος. Αβάσταχτος. Τον θυμάμαι να δαγκώνεται και να βρίζει για να μην κλάψει. Μια εβδομάδα μετά το εξιτήριο. Ηρθε η πνευμονική εμβολή. Επειτα από τηλέφώνημα πανικού της μητέρας μου τον βρίσκω στο κρεβάτι κατάχλομο με τρομερη δυσκολία στην αναπνοή. Ηρθε το ασθενοφόρο με τους τραυματιοφορείς να βρίσκουν το οξυγόνο του στα… τάρταρα. Για μια ακόμα φορά στα επείγοντα δημόσιου πνευμονολογικού νοσοκομείου. 20 μέρες μέσα. Με τους γιατρούς να κάνουν ότι μπορούν. «Δεν σου έκαναν όσες αντιπηκτικές ενέσεις χρειάζονταν μετά την πλευροδεσία. Φθηνά τη γλίτωσες. Ευτυχώς που δεν πήγες εκείνη την εκδρομή στην Πεντέλη να σε πιάσει τίποτα στην άκρη του πουθενά» του είπαν (ετοιμαζόμασταν να πάμε εκδρομή στην Πεντέλη για να ανπνεύσει καθαρό αέρα, όπως του είχαν συστήσει οι γιατροί και ευτυχώς που δεν είμαι και τόσο συνεπής στα ραντεβού μου. Μία ώρα καθυστέρηση αποδείχθηκε σωτήρια).. ΤΙ να πούμε κι εμείς… Με ποιον να πρωτοασχοληθούμε. Με τον δικό μας άνθρωπο που έδινε μάχη για τη ζωή του ή με τους «γιατρούς» που έδιναν ελλιπείς οδηγίες προς τους ασθενείς τους; «Μετράει λίγους μήνες», μας λένε. Δεν το πιστεύουμε. Τους ακούμε με δάκρυα στα μάτια. Διαφωνούμε, αλλά δεν έχει καμία σημασία, όπως αποδείχθηκε. Μια εβδομάδα στο σπίτι και εκνέου στο ίδιο νοσοκομείο και πάλι εσπευσμένα με δύσπνοια. «Υγρό θα είναι» μας λένε. Η ακτινογραφία έδειξε υγρό αλλά η αξονική και η μαγνητική έδειξαν όγκους. Μεγάλους όγκους στο στήθος του. Και μετάσταση στα οστά… Οι όγκοι στρέβλωναν τον εισοφάγο. Γιαυτό και οι δύσπνοιες. Και για αυτό τον λόγο προστέθηκε και η δυσκολία στην κατάπωση. Νερό και τροφές σε μορφή κρέμας. Και πάλι δυσκολία. Οι μήνες έγιναν μέρες… «Ούτε τον μήνα δεν θα αντέξει να βγάλει το παιδί». Όλα ηχούν το ίδιο… Όλα φαίνονται θολά. Μέχρι ο εγκέφαλος να επεξεργαστεί μερικές φορές την εντολή που του δόθηκε από τα τύμπανα των αυτίων μου, με επαναφέρει στην πραγματικότητα το κλάμα της μητέρας μου… Κλαίω κι εγώ. Κλαίμε όλοι. «Θέλω να πάω σπίτι», μας λέει. Φαίνεται να έχει καταλάβει. Του λέμε για τη δυσκολία της κατάστασής του. Δεν το χώνευε. Μας ήθελε όλους γύρω του. Αυτή ήταν η σιγουριά του. Η οικογένειά του… Το περασμένο Σάββατο μεταφέρθηκε και πάλι σε ιδιωτική κλινική έπειτα από παράκλησή του. Εσβησε την περασμένη Δευτέρα 14 Ιουλίου το μεσημέρι. Ηρεμα... Ετσι όπως δεν έζησε ποτέ…

Καλό ταξίδι αγαπημένε μου