Στις 29 Σεπτέμβρη 1944 ένας γερμανικός λόχος Ες-Ες στο πλευρό των οποίων είχαν ταχθεί γερμανοντυμένοι, Έλληνες φασίστες, έσπειραν τον τρόμο και σκόρπισαν το θάνατο σκόρπισαν τον τρόμο και τον θάνατο στον Αη Γιώργη στο Αιγάλεω.

100 άοπλοι Αιγαλεώτες (για 150 μιλούν τα επίκαιρα της εποχής) καίγονται ζωντανοί ή εκτελούνται. 

Το χρονικό της σφαγής

Ο γερμανικός στρατός, καθώς έχει θορυβηθεί από τις επιχειρήσεις του ΕΛ.ΑΣ και ενώ έχει αρχίσει η προετοιμασία αποχώρησής του από την Ελλάδα, προσπαθεί να βρει τρόπους για να αποχωρήσει μέσω του μοναδικού δρόμου που υπήρχε τότε, της Ιεράς Οδού, καθώς επίσης και προσχήματα για εκδικητικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.

Η «αφορμή» θα δοθεί το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου, παρά το γεγονός ότι  ο ΕΛΑΣ είχε αποφασίσει να μην προβεί σε ενέργειες που ενδεχομένως θα προκαλούσαν εχθρικά αντίποινα.

Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες κατοίκων αλλά και μελών της αντίστασης, εκείνη την ημέρα σημειώθηκε μια ασήμαντη αψιμαχία μεταξύ Ελλήνων ανταρτών (που βρίσκονταν σε φυλάκιο του ΕΛΑΣ δίπλα στη γέφυρα του ποταμού Κηφισού στη διασταύρωση με την οδό Παλαιάς Καβάλας) και δύο Γερμανών μοτοσικλετιστών.

Παράλληλα, την ίδια  ημέρα, ένα επίλεκτο γερμανικό τάγμα (των στρατιωτικών εγκαταστάσεων της περιοχής Μαρκόνι) παίρνει διαταγές για να προχωρήσει σε εκκαθάριση της περιοχής.

Τα πρώτα τους θύματά είναι δυο νεαροί Έλληνες φοιτητές, -οι οποίοι γνώριζαν την ελληνική γλώσσα- τους οποίους συναντούν στη συμβολή της οδού Μαρκόνι με την Ιερά Οδό. Έπειτα από ολιγόλεπτη συζήτηση του επικεφαλής με τους δυο νέους στη γερμανική γλώσσα, οι φοιτητές εκτελούνται επί τόπου.

Σύμφωνα με μαρτυρία του 11χρονου τότε Ιωάννη Κουρούση, ο οποίος έμενε μαζί με την οικογένειά του στη συμβολή της Ιεράς Οδού με την οδό Μοσχονησίων, ένα άλλο γερμανικό τμήμα φθάνει στο Αιγάλεω και από την αντίθετη κατεύθυνση (του Χαϊδαρίου), μέσω της Ιεράς Οδού, κάτι που αποδεικνύει ότι είχε εκπονηθεί συγκεκριμένο σχέδιο εγκλωβισμού των κατοίκων της περιοχής.

Αρχικά οι Γερμανοί εκτελούν επί τόπου 31 άοπλους πολίτες και αμέτοχους στο προηγηθέν συμβάν, οι οποίοι είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους.

Στη συνέχεια προχωρούν σε αποκλεισμό του συνοικισμού του Αγίου Γεωργίου, αφού πρώτα έχουν επιτρέψει  την αποχώρηση μόνο κάποιων γυναικόπαιδων.

Εκεί, βάζουν φωτιά και καίνε ζωντανούς όλους τους άνδρες άνω των 15 ετών, τους οποίους προηγουμένως είχαν εγκλωβίσει στις κατοικίες τους (65 ανθρώπους), ενώ συνεχίζουν με εκτελέσεις κατοίκων της πόλης σε όλη την ευρύτερη περιοχή.

Η σφαγή θα τερματιστεί  ή τουλάχιστον περιορίζεται όταν, όπως φημολογείται, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας Δαμασκηνός φθάνει εσπευσμένα στο Αιγάλεω και φέρεται να ικετεύει γονατιστός τον επικεφαλή Γερμανό διοικητή.

Κατά μια άλλη εκδοχή πάλι από τον ίδιο κάτοικο της περιοχής αναφέρεται ότι πράγματι έφτασε ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός όχι όμως ότι τον ικέτεψε γονατιστός αλλά ότι στάθηκε απέναντι του έβγαλε τον σταυρό του και τινάζοντας τα χέρια ψηλά στον ουρανό, κρατώντας τον σταυρό, απηύθυνε στον Γερμανό Αξιωματικό τη φράση «έλεος – έλεος, φτάνει πια» .

Ωστόσο ένα τμήμα των Γερμανικών στρατευμάτων προχώρησε και στην Αγία Βαρβάρα που τότε ήταν μια πολίχνη με αραιά σπιτάκια. Εκεί, οι Γερμανοί Ναζί και οι ταγματασφαλίτες εκτέλεσαν έξι  πολίτες, εντελώς αθώους, που πιάστηκαν μέσα στα σπίτια τους, ως αντίποινα και τρομοκράτηση του λαού.

Οι πέντε εκτελέστηκαν στο ρέμα της σημερινής Δούσμανη και Σαράφη και ο έκτος στον ομώνυμο δρόμο της οδού Πλατή στην κάτω Αγία Βαρβάρα.

Μάλιστα ο Μανώλης Γλέζος στο δεύτερο τόμο του βιβλίου του για την Εθνική Αντίσταση 1940-45, κάνει λόγο για 65 νεκρούς, που είναι από ότι φαίνεται ο επίσημος αριθμός μόνο των καμένων, όχι όμως και των συνολικά εκτελεσθέντων Αιγαλεωτών (εκτός των 31 αρχικώς).

Την επομένη ημέρα (30-9-1944) και ενώ ο ΕΛΑΣ προχωρεί στην εγκατάσταση πολυβόλων για να αποτρέψει νέα ενδεχόμενη επιδρομή των Γερμανών και των ντόπιων εθνικιστών συνεργατών τους, 41 απανθρακωμένα πτώματα θάβονται δίπλα στον Άγιο Σπυρίδωνα, εν μέσω θρήνων και οδυρμών των φίλων και των συγγενών τους. Άλλοι νεκροί μεταφέρονται για ταφή στο Γ’ Νεκροταφείο και μερικοί ακόμη στον Άγιο Βασίλειο Περιστερίου.

Στον χώρο της θυσίας  ο οποίος βρίσκεται – επί της σημερινής Λεωφόρου Κηφισού στο ρεύμα προς Πειραιά – ο Δήμος Αιγάλεω έχει τοποθετήσει Μνημείο στο οποίο τελείται κάθε χρόνο επιμνημόσυνη δέηση. Μνημείο υπάρχει επίσης και εντός του χώρου του Γ΄ Νεκροταφείου Αθηνών.