Αναμφισβήτητα αποτέλεσε έναν από τους πιο αγαπητούς και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του και όχι μόνο.

Μπορεί με τις χιουμοριστικές ατάκες του και το ιδιαίτερο ύφος του να ξεχώρισε ωστόσο πίσω από το χαμόγελο του Διονύση Παπαγιαννόπουλου κρύβονται και δύσκολες στιγμές. 

Το υποκριτικό ταλέντο του Παπαγιαννόπουλου αναγνωρίστηκε από την πρώτη στιγμή ωστόσο την καριέρα του διέκοψε απρόοπτα ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος.

Ο Παπαγιαννόπουλος επιστρατεύτηκε το 1940 και πολέμησε στην πρώτη γραμμή...

Στα δύσκολα χρόνια του πολέμου, ο ηθοποιός πήρε μέρος με τον βαθμό του Έφεδρου Υπολοχαγού Πεζικού στην ελληνο-ιταλική διένεξη και γνώρισε τις φρικαλεότητες της μάχης από πρώτο χέρι.

Πολύ αργότερα, όταν ο πόλεμος ήταν πια μια μακρινή ανάμνηση, ο ίδιος δήλωσε: «Δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια και αν περάσουν. Πώς να σβήσει από τη μνήμη μου η εξόρμηση στο ύψωμα του Αγ. Αθανασίου στη Χειμάρρα; Ανεβήκαμε με χέρια και πόδια, πολεμώντας με πέτρες. Είχα, θυμάμαι, πέντε φυσίγγια επί 20 ώρες. Εκεί που είχαμε σκαρφαλώσει, δεν μπορούσαν να μας φτάσουν τα μεταγωγικά. Κι εμείς πολεμούσαμε με πέτρες».

Ο Παπαγιανόπουλος βγήκε τελικά ζωντανός από την πρώτη γραμμή του μετώπου και μετά τη συνθηκολόγηση, επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Διακοφτό.