Trash Μουσική. Σκουπίδι μουσική. Από την ντισκοτέκ στα μπαρ του Κέντρου μέχρι σήμερα. Μια καλτ ελληνική μουσική-σκουπίδι των 80’s, 90’s, 00’s που πρέπει να ανήκει σε κάδο ανακύκλωσης γιατί αυτά τα χιτ μεγάλωσαν γενιές και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να τρελαίνουν τον κόσμο. Ιδού γιατί:

6. Νόστος (επιστροφή στα παλιά) κατά του άλγους (πόνου), Νοσταλγία

Πώς να μη χτυπιέσαι στο άκουσμα μουσικής που σου θυμίζει εποχές Μακαρένα, εποχές που έβλεπες Fame Story και αναρωτιόσουν τι θα γίνει με Καραφώτη και Μάρω Λύτρα, εποχή που έβλεπες «Δυο Ξένους» (υπήρχε και σε κανονική μετάδοση, πριν τις επαναλήψεις) όπου ο Σεργιανόπουλος ζούσε και μάθαινες ότι η Πέπη Τσετσμελή σκανδαλίζεται. Ήταν χρονιές που έφυγαν βασανιζόμενος για το τι θα γίνει πια με την Βανδή και την Βίσση με πρωτοσέλιδα με τίτλο «ποια από τις δύο ξύρισε και το κεφάλι της», και τέλος πάντων να χτυπάω το κεφάλι μου, ποια τραγουδάει το «Υποφέρω». Τότε δεν είχαμε έγνοιες και αν έλεγες "Άι Παντ" το πιο πιθανό είναι να νόμιζαν ότι αναφερόσουνα σε κάποιον Άγιο. Οι άνθρωποι το ζούσαν.

5. Γιατί τότε η μουσική τα ’σκαγε

Τότε η ελληνική μουσική ανθούσε. Υπήρχαν χρήματα, καλή διάθεση, όρεξη για δουλειά, έμπνευση όταν μας έφτιαχνε ο Θεός ή ο Φοίβος ή ο Καρβέλας, κάθε εβδομάδα και μια νέα τραγουδάρα για να ακούσουμε. Μέχρι και εμείς δίναμε λεφτά, βεβαίως, την εποχή που η Γιουροβίζιον ζούσε τις δόξες της και πληρώναμε ρούχα για την Καιτούλα, την Μαντώ, και κοπέλες κουνούσαν πάνω κάτω τα χέρια τους χωρίς λόγο, για να συνοδεύουν στην ερμηνεία, τον Πασχάλη στο μάθημα Σολφέζ.

4. Γιατί τότε η μουσική τα ’σπαγε

Όταν εσύ τώρα ακούς Guetta και Skrillex, εγώ ήμουν πολύ μπροστά, πολύ πίσω βασικά, στην εποχή που ένα τραγούδι για να γίνει σουξέ, δεν χρειαζόταν νταμπαντούμπα, ούτε ρυθμό σαν ραδιόφωνο που παίζει την ώρα του σεισμού στη Λευκάδα. Είχε στίχους, αρχικά, και μάλιστα γλυκούς και είχε και ευχάριστη μουσική που σε έκανε να χτυπιέσαι πάνω κάτω, σαν να είσαι σε ασανσέρ με τον Βαλάντη.

3. Γιατί είχε στυλ

Δεν είχε γυμνό (τελείως), είχε μια χρυσή τομή ημίγυμνου ανατρεπτικού ντυσίματος με φαρδιές γραμμές, τεράστιους ώμους ενισχυμένους με βάτες, κορμάκια, κολάν με χρώματα, καμπάνες και πολλά δερμάτινα. Τότε που το κουλ και (όχι το βρακί), τους «έβγαινε» αυθόρμητα. Πώς να μη συγκινηθείς όταν βλέπεις τους «One» με πουκάμισο μισό μπεζ μισό άσπρο με ροζ λουλουδάκια; Πώς να μην κολλήσεις με το "Προκαλείς" του Ρακιντζή με το άσπρο του σακάκι και συνοδευόμενος από την Ελένη Μενεγάκη που τότε θα της έλεγαν Πρωινό και θα σκεφτόταν κρουασάν και τοστ, και όχι μια ολόκληρη πετυχημένη καριέρα στο χώρο της (ξεφ)τηλεόρασης.

2. Γιατί είχε από όλα

Τότε, υπήρχε αφθονία από καλλιτέχνες. Είχε Μπέσσυ Αργυράκη, είχε Κακά Κορίτσια, Στέλλα Γεωργιάδου, Λάμπη Λιβιεράτο, Hi-5, Οne, Γιώργο Λεμπέση, Αλέξια, Ρακιντζή, Καλλίρη, Μαντώ, Κορκολή, Ζιώγαλα, Ελίνα Κωνσταντοπούλου, Χαριτοδιπλωμένο, Πωλίνα, Μπίγαλη, Σοφία Βόσσου, Σαμπρίνα, Άντζυ Σαμίου, είχε από όλα ρε παιδί μου, όπως το σουβλάκι σου. Και όσο πιο βρώμικο, τόσο πιο ωραίο.

1. Γιατί τότε ο Σάκης δεν ήταν κουλτούρα

Δεν πρωταγωνιστούσε στο Ηρώδειο ούτε έκανε συναυλία αφιερωμένη στην 11η Σεπτεμβρίου, μονάχα εμφανιζόταν στα κλιπ γυμνός να μας ρωτά: “Θέλεις ή δεν θέλεις”

Ήθελα. Τώρα θα 'θελες.