Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα.

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο μίλησε στο parapolitika.gr ένας εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου.

Ο λόγος για τον Μηνά Σταυρακάκη, πρώην πρόεδρο Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, πρώην Βουλευτή, Μέλος Συντονιστικής Επιτροπής Πολυτεχνείου του Φοιτητικού Κινήματος εκείνης της εποχής.

«Η δικτατορία μας δίνει την ευκαιρία να στοχαστούμε για την δημοκρατία και την αξία της πολιτικής, της οποίας το πρωτείο υποχωρεί άρα και η δημοκρατία μαζί της. Πρέπει να στοχαζόμαστε τις αιτίες που οδήγησαν σ’αυτό τον παγετώνα για την Ελλάδα και τις συνέπειές του. Συνήθως ρίχνουμε τις ευθύνες στον επίβουλο “τρίτο”. Όπως στην ασυνενοησία, ενίοτε και μωρία, πολιτικών πρωταγωνιστών, όπως στον αυταρχικό παρεμβατισμό του μοιραίου βασιλικού θεσμού. Όλα αυτά υπήρξαν και βαρύνονται με ευθύνες που έχουν καταλογιστεί.

Ξεχνούμε όμως πώς αναδείχτηκε, όπως και σήμερα, η ανίκανη και βραδυπορούσα άρχουσα τάξη να αναλάβει ευθύνες. Αναδείχτηκε η αποτυχία των αρχηγικών πολιτικών θεσμών, πλαδαρών όπως η Ένωση Κέντρου και αυταρχικών “ιδιοκτητών” του κράτους όπως η τότε ΕΡΕ.
Όπως αναδείχτηκε και η κοινωνική παθητικότητα στο γεγονός. Οι συνέπειες : ανακόπηκε το δημοκρατικό ρεύμα εκσυγχρονισμού της χώρας, αποκόπηκε από το κοσμογονικό τότε ευρωπαϊκό “γίγνεσθαι” όπου θριαμβεύει ο ηγεμονικός του φορέας, η σοσιαλδημοκρατία, με το κοινωνικό κράτος πρόνοιας που εγκαθίσταται· έστω και αν δεν πέτυχε να ριζοσπαστικοποιηθεί, η σοσιαλδημοκρατία, όσο ίσως θα μπορούσε. Έμεινε η Ελλάδα αμέτοχη στα πολιτικά και πολιτισμικά κινήματα που κοχλάζουν, μακριά από πολιτικές διεργασίες και ζυμώσεις όπως στην παιδεία με την έξαρση των πολιτιστικών σπουδών. Διακόπτονται και διώκονται καλλιτεχνικά ρεύματα ανεκτίμητης αξίας, ανεπανάληπτα στη μουσική, στο θέατρο, στις τέχνες. Συντρίβεται το πάθος και η ευαισθησία της νέας γενιάς που βρήκε τους διαχειριστές της, όχι όμως και τους εκφραστές της, στη μεταπολίτευση.

Μη λησμονούμε πως στην δικτατορία η αστυφιλία, και η συνοδεύουσα αντιπαροχή, αποκτούν φρενιτιώδεις ρυθμούς, δημιουργείται πολεοδομική και αισθητική ασυναρτησία, παράγονται τελείως ασύμβατες κουλτούρες ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες και η οικονομία των προσόδων γίνεται αχαλίνωτη.

Η μεταπολίτευση είχε περίσσευμα ιδεολογίας και υστέρηση πολιτικοποίησης. Χάθηκε η ευκαιρία μεγάλων συνειδητοποιήσεων, όπως χάθηκε το 1981 και μετά. Όπως χάνεται και σήμερα η προϋπόθεση της αυτογνωσίας που μόνο αυτή μπορεί πραγματικά να κινητοποιήσει την κοινωνία. Θέλουν αυτά θάρρος και βολονταρισμό που έδειξαν, σ’εκείνους τους χαλεπούς καιρούς, εκλεκτοί έλληνες και νέοι στο έπος του φοιτητικού κινήματος».