Με μία άκρως «διακριτική» (όχι όμως μυστική) επιχείρηση το έμπειρο προσωπικό του Τάγματος Εκκαθαρίσεως Ναρκοπεδίων Ξηράς (ΤΕΝΞ) του Ελληνικού Στρατού εξουδετέρωσε έναν οιονεί κίνδυνο, που παραμόνευε στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου πολλές δεκαετίες τώρα, και πιο συγκεκριμένα από το…1916.

Ο λόγος για μία…οβίδα του Γαλλικού Ναυτικού, που είχε ριχθεί στη διάρκεια των «Νοεμβριανών» του 1916 από ένα γαλλικό πολεμικό πλοίο, από αυτά που ναυλοχούσαν στο Φαληρικό όρμο και στο λιμάνι του Πειραιώς, εναντίον του κτιριακού συγκροτήματος του σημερινού Προεδρικού Μεγάρου, που τότε ήταν τα επίσημα ανάκτορα του βασιλέως Κωνσταντίνου Β' και η κατοικία του. Η οβίδα αυτή δεν είχε σκάσει και έκτοτε παρέμεινε εκεί, σε μια γωνιά του κήπου των ανακτόρων, αδρανής όπως αποδείχτηκε, αλλά γνωστή στους ενοίκους και όχι μόνο.

Τελικώς, μετά από 102 ολόκληρα χρόνια, οι αρμόδιες υπηρεσίες της Προεδρίας το πληροφορήθηκαν (συμπτωματικώς) και έδρασαν, απευθυνόμενοι στο Γενικό Επιτελείο Στρατού το οποίο και απέστειλε αμέσως τους ειδικούς του ΤΕΝΞ.

Πραγματικώς, το ΤΕΝΞ έδρασε…«καταδρομικώς» και προ 15νθημέρου περίπου μετά τα μεσάνυχτα τα χαρακτηριστικά αυτοκίνητά του εμφανίστηκαν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και οι πυροτεχνουργοί έπιασαν αμέσως δουλειά. Εντόπισαν το βλήμα, καθάρισαν τον περιβάλλοντα χώρο, και αφού διαπίστωσαν ότι είναι ανενεργό από την πολυκαιρία, το μετέφεραν στο στρατόπεδό τους όπου και το εξουδετέρωσαν αφαιρώντας τον πυροκροτητή και την πυρίτιδα.

Ανεπιβεβαίωτες φήμες υποστηρίζουν ότι το ΤΕΝΞ επέστρεψε την ανενεργό οβίδα, ουσιαστικώς δηλ. μόνο το «κέλυφός» της στο Προεδρικό Μέγαρο, εν είδει «αναμνηστικού» που θα τοποθετηθεί κάπου για να θυμίζει το γεγονός.

Με την ευκαιρία αυτή να σημειωθεί ότι από καθαρώς ιστορικής πλευράς τα λεγόμενα «Νοεμβριανά» αποτέλεσαν μία εκ των κορυφαίων στιγμών της αντιπαραθέσεως μεταξύ του τότε βασιλέως Κωνσταντίνου Β' και του αιρετού πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, από τους οποίους ο μεν πρώτος υποστήριζε την αυστηρή ουδετερότητα της Ελλάδος στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου (1914-1918), ενώ αντιθέτως ο Βενιζέλος υποστήριζε την άμεση έξοδο της χώρας στο πλευρό των Δυτικών Συμμάχων της «Εγκαρδίου Συνεννοήσεως» (Entente), που αποτελούσαν κυρίως η Μ.Βρετανία, η Γαλλία και η Τσαρική Ρωσία και άλλες χώρες. Η κόντρα αυτή που οδήγησε τη χώρα στον Εθνικό Διχασμό και σε δύο κυβερνήσεις, δύο στρατούς και έναν ουσιαστικώς «εμφύλιο πόλεμο», είχε ως το πλέον μελανό του σημείο την κατάληψη των Αθηνών και του Πειραιώς από αγγλογαλλικές δυνάμεις, μετά από βομβαρδισμό των Αθηνών και των ανακτόρων από γαλλικά πολεμικά υπό τον ναύαρχο Φουρνιέ στις 18 Νοεμβρίου, με πολλούς νεκρού και τραυματίες, τόσο από τον βομβαρδισμό αυτό όσο και από τις εμφύλιες συγκρούσεις που ξέσπασαν μεταξύ Βασιλικών και Βενιζελικών. Σε αυτό το ιστορικό περιβάλλον, μία οβίδα από ένα γαλλικό πολεμικό, εξουδετερώθηκε μετά από 102 ολόκληρα χρόνια και πήρε πλέον τη θέση της στην…ιστορία.