Του Νίκου Σίμου

Κάθε χρόνο αυτές τι μέρες, εκείνο που απασχολεί και τις κυβερνήσεις, και τα κόμματα και την Αστυνομία και τα ΜΜΕ είναι ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου. Για τις εκδηλώσεις αυτές που θα έπρεπε να είχαν τα στοιχεία της εθνικής συλλογικότητας, τον ρόλο του «οικοδεσπότη» επεχείρησε να μονοπωλήσει η Αριστερά και το επέτυχε, διότι ήταν πρόσφορο το κλίμα, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας και οι παράλογες ενοχές της λεγόμενης Δεξιάς συντέλεσαν –ίσως και αποφασιστικά- ώστε πολλοί να λησμονήσουν ότι δεν είχαν συλληφθεί από τους πραξικοπηματίες μόνο οι ηγέτες της αριστεράς και ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά και ο Κανελλόπουλος και ο Ράλλης. Έστω...

Το πως έχει εκφυλισθεί ο εορτασμός της 17ης Νοεμβρίου –ημερομηνία που καπηλεύτηκαν και, άρα απαξίωσαν ακόμη και οι τρομοκράτες- όλοι το γνωρίζουμε. Και το πως εξελίσσεται συνήθως η πορεία διαμαρτυρίας όλοι το γνωρίζουμε. Και περισσότερο απ’ ολους οι κουκουλοφόροι....

Αυτά όλα σημαίνουν ότι, με τα χρόνια, αυτό το εθνικό μνημόσυνο, έχει παύσει να εκπληρώνει τον σκοπό που θα έπρεπε. Με αποτέλεσμα, αν θέλαμε πράγματι να τιμούμε μία επέτειο που υπήρξε η αφετηρία –όχι η αφορμή και ο λόγος- για την κατάρρευση της δικτατορίας, θα έπρεπε να συμβάλαμε όλοι στη διεύρυνση της Δημοκρατίας την οποία τώρα απολαμβάνουμε ως «αυτονόητο καθεστώς» και το οποίο δεν είναι, όπως αποδείχτηκε. Διότι, μπορεί η Δημοκρατία στη χώρα μας να είναι θεμελιωμένη, ως προς τις βασικές της αρχές, δηλαδή την αφοσίωση των Ενόπλων Δυνάμεων στα εθνικά τους καθήκοντα και μόνο, την απρόσκοπτη, μέσω ελεύθερων και τίμιων εκλογών, εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, τη δημοκρατική λειτουργία των δικαστηρίων κλπ κλπ Όμως υπάρχουν πολλά γεγονότα που αντί να βαθαίνουν, ρηχαίνουν τη Δημοκρατία:

-Η καταδυνάστευση της πλειοψηφίας από δυναμικές και βίαιες μειοψηφίες, χωρίς το κράτος, συνήθως, να πράττει το αυτονόητο...
-Η έκταση της παραοικονομίας που ισοπεδώνει, ουσιαστικά, την αρχή της ίσης μεταχείρισης των πολιτών, αφού κάποιοι «ξύπνιοι» διαφεύγουν των υποχρεώσεών τους προς το κράτος και την πληρώνουν οι νομοταγείς πολίτες
-Ο κατευθυνόμενος από τα κόμματα συνδικαλισμός που επιμένει στην υπαγόρευση κομματικών πολιτικών αντί της προώθησης των θεμιτών και ρεαλιστικών αιτημάτων των εργαζομένων.
- Η άρνηση της εκάστοτε αντιπολίτευσης να υπερβεί τα όρια του στενού κομματικού οφέλους και να συνδράμει μία κυβέρνηση στην εξεύρεση λίσεων βάθους για τα προβλήματα που ακόμη ταλαν΄.ιζουν την ελληνική κοινωνία.
-Με δεδομένα όλα αυτά το Πολυτεχνείο μας μάρανε....