Άρης Σερβετάλης: Αν ήταν να κοινωνώ με πλαστικά κουτάλια, θα έβαζα τη Θεία κοινωνία στην κατάψυξη
«Προσωπικά έχω την ανάγκη της Θείας Κοινωνίας όπως κάποιος άλλος χρειάζεται το φαγητό, πεινάω πνευματικά», λέει χαρακτηριστικά ο ηθοποιός
Μετά τους Νίκο Οικονομόπουλο, Μαρία Σολωμού, Στράτο Τζώρτζογλου και Νίκο Αναδιώτη που εξέφρασαν δημόσια την απόψή τους για τη Θεία Κοινωνία λέγοντας πως έχουν την ανάγκη να κοινωνούν παρά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων πως κολλάει με το σάλιο και ο Άρης Σερβετάλης παίρνει θέση σχετικά με το θέμα. Ο ηθοποιός υποστηρίζει πως η Θεία Κοινωνία είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού, υπάρχει μια πνευματική διάσταση σε αυτό το μυστήριο και υποστηρίζει ότι προσωπικά «έχω την ανάγκη της Θείας Κοινωνίας όπως κάποιος άλλος χρειάζεται το φαγητό, πεινάω πνευματικά».
Την επιστροφή στην κανονικότητα πόσο «κανονική» τη θεωρείτε;
«Ποια είναι η κανονικότητα; Το μποτιλιάρισμα ή το ότι δουλεύουμε 14 ώρες τη μέρα; Δεν καταλαβαίνω πώς την ορίζουμε. Ολη η ζωή μας έχει στηθεί με βάση το πώς θα καλλιεργηθεί η ανάγκη για κατανάλωση, αυτό το ονομάζουμε κανονικότητα, αλλά πρόκειται για έναν κατήφορο, μια κατρακύλα προς τον απόλυτο καταναλωτισμό: όλο κάτι επιθυμούμε και πρέπει να παράγονιαι προϊόντα που ικανοποιούν τα ολοένα και περισσότερα θέλω μας. Κανονικότητα θα ήταν να μπορέσουμε να δούμε τι πραγματικά έχουμε ανάγκη και να γίνει μια επανεκκίνηση. Τώρα, για παράδειγμα, που μιλάμε τόσο για τις αποστάσεις, μας δίνεται η ευκαιρία για μια αποκέντρωση. Γιατί πρέπει όλα να γίνονται στην Αθήνα; Θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια καλή ζωή εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων».
Για να είμαστε και πιο κοντά στη φύση;
«Τώρα που το αναφέρετε, αυτή την παύση πρέπει να την απόλαυσε η φύση. Δεν είδαμε και εικόνες με δελφίνια στον Θερμαϊκό, όπου λέμε χαριτολογώντας πως αν πέσεις εκεί μέσα το λιγότερο που θα πάθεις είναι μολυσματική τέρμινθο; Πάντως, ναι, με την πρώτη ευκαιρία επιδιώκω την επαφή με τη φύση. Η φύση σε διδάσκει, σε βάζει σε μια διαδικασία να ζήσεις πιο απλά». Μου αναφέρατε πριν τον Θεό. Πολύς λόγος γίνεται πάλι για την Εκκλησία και τη Θεία Κοινωνία.
Σας ενοχλεί που κάτι τόσο προσωπικό, όπως η πίστη, αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα - ένθεν και ένθεν - στη δημόσια συζήτηση; «
Καταλαβαίνω ότι ζούμε σε μια περίοδο στην οποία έχει επικρατήσει η ορθολογική στάση ζωής και νοοτροπία. Η πίστη είναι πέραν της λογικής. Εκεί που σταματάει η λογική ξεκινάει η πίστη, το θαύμα που είναι υπαρκτό και συμβαίνει καθημερινά δεν εξηγείται. Ο Θεός δεν ανακαλύπτεται, αποκαλύπτεται. Πολύ λογικά ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει θα πει ότι με τη Θεία Κοινωνία μεταδίδεται ο κοροναϊός. Εγώ, επειδή πιστεύω, θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να κολλήσεις κοινωνώντας, χωρίς να θέλω να μπω σε κάποια αντιπαράθεση. Δεν μπορώ να επιβάλλω σε κανέναν αυτή την πεποίθησή μου, θα ήθελα ωστόσο να γίνεται σεβαστή. Αυτά λείπουν σήμερα συχνά από τις διαφωνίες μας: η κατανόηση και ο σεβασμός».
Οι επιστήμονες πάντως λένε ότι εφόσον κολλάει με το σάλιο καλό θα ήταν να αποφεύγουμε να μοιραζόμαστε τα ίδια σκεύη. Θα σας ενοχλούσε το να κοινωνήσετε με πλαστικά κουτάλια μιας χρήσης;
«Αν ήταν να κοινωνώ με πλαστικά κουταλάκια, θα έπαιρνα μαζί μου και Θεία Κοινωνία να τη βάλω στην κατάψυξη. Η Θεία Κοινωνία είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού, υπάρχει μια πνευματική διάσταση σε αυτό το μυστήριο που υπερβαίνει τον φυσικό κόσμο. Προσωπικά έχω την ανάγκη της Θείας Κοινωνίας όπως κάποιος άλλος χρειάζεται το φαγητό, πεινάω πνευματικά. Με στηρίζει, είναι η πνευματική τροφή μου. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούν να το κατανοήσουν όλοι αυτό, αλλά θα ήθελα να το σέβονται.
Την επιστροφή στην κανονικότητα πόσο «κανονική» τη θεωρείτε;
«Ποια είναι η κανονικότητα; Το μποτιλιάρισμα ή το ότι δουλεύουμε 14 ώρες τη μέρα; Δεν καταλαβαίνω πώς την ορίζουμε. Ολη η ζωή μας έχει στηθεί με βάση το πώς θα καλλιεργηθεί η ανάγκη για κατανάλωση, αυτό το ονομάζουμε κανονικότητα, αλλά πρόκειται για έναν κατήφορο, μια κατρακύλα προς τον απόλυτο καταναλωτισμό: όλο κάτι επιθυμούμε και πρέπει να παράγονιαι προϊόντα που ικανοποιούν τα ολοένα και περισσότερα θέλω μας. Κανονικότητα θα ήταν να μπορέσουμε να δούμε τι πραγματικά έχουμε ανάγκη και να γίνει μια επανεκκίνηση. Τώρα, για παράδειγμα, που μιλάμε τόσο για τις αποστάσεις, μας δίνεται η ευκαιρία για μια αποκέντρωση. Γιατί πρέπει όλα να γίνονται στην Αθήνα; Θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια καλή ζωή εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων».
Για να είμαστε και πιο κοντά στη φύση;
«Τώρα που το αναφέρετε, αυτή την παύση πρέπει να την απόλαυσε η φύση. Δεν είδαμε και εικόνες με δελφίνια στον Θερμαϊκό, όπου λέμε χαριτολογώντας πως αν πέσεις εκεί μέσα το λιγότερο που θα πάθεις είναι μολυσματική τέρμινθο; Πάντως, ναι, με την πρώτη ευκαιρία επιδιώκω την επαφή με τη φύση. Η φύση σε διδάσκει, σε βάζει σε μια διαδικασία να ζήσεις πιο απλά». Μου αναφέρατε πριν τον Θεό. Πολύς λόγος γίνεται πάλι για την Εκκλησία και τη Θεία Κοινωνία.
Σας ενοχλεί που κάτι τόσο προσωπικό, όπως η πίστη, αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα - ένθεν και ένθεν - στη δημόσια συζήτηση; «
Καταλαβαίνω ότι ζούμε σε μια περίοδο στην οποία έχει επικρατήσει η ορθολογική στάση ζωής και νοοτροπία. Η πίστη είναι πέραν της λογικής. Εκεί που σταματάει η λογική ξεκινάει η πίστη, το θαύμα που είναι υπαρκτό και συμβαίνει καθημερινά δεν εξηγείται. Ο Θεός δεν ανακαλύπτεται, αποκαλύπτεται. Πολύ λογικά ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει θα πει ότι με τη Θεία Κοινωνία μεταδίδεται ο κοροναϊός. Εγώ, επειδή πιστεύω, θεωρώ ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να κολλήσεις κοινωνώντας, χωρίς να θέλω να μπω σε κάποια αντιπαράθεση. Δεν μπορώ να επιβάλλω σε κανέναν αυτή την πεποίθησή μου, θα ήθελα ωστόσο να γίνεται σεβαστή. Αυτά λείπουν σήμερα συχνά από τις διαφωνίες μας: η κατανόηση και ο σεβασμός».
Οι επιστήμονες πάντως λένε ότι εφόσον κολλάει με το σάλιο καλό θα ήταν να αποφεύγουμε να μοιραζόμαστε τα ίδια σκεύη. Θα σας ενοχλούσε το να κοινωνήσετε με πλαστικά κουτάλια μιας χρήσης;
«Αν ήταν να κοινωνώ με πλαστικά κουταλάκια, θα έπαιρνα μαζί μου και Θεία Κοινωνία να τη βάλω στην κατάψυξη. Η Θεία Κοινωνία είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού, υπάρχει μια πνευματική διάσταση σε αυτό το μυστήριο που υπερβαίνει τον φυσικό κόσμο. Προσωπικά έχω την ανάγκη της Θείας Κοινωνίας όπως κάποιος άλλος χρειάζεται το φαγητό, πεινάω πνευματικά. Με στηρίζει, είναι η πνευματική τροφή μου. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορούν να το κατανοήσουν όλοι αυτό, αλλά θα ήθελα να το σέβονται.
