Με μία οργισμένη ανάρτηση της στο Facebook, η Xρύσα Ρώπα διατυπώνει δημόσια τη θέση της για τον καταιγισμό καταγγελιών σεξουαλικής βίας, παρενόχλησης και κακοποιητικής συμπεριφοράς στον χώρο του ελληνικού θεάματος.

Η ίδια γράφει: «Δεν νοιώθω την παραμικρή ηθική υποχρέωση να βγω σε κανένα κανάλι, σε καμία τηλεοπτική εκπομπή για να δηλώσω την αυτονόητη συμπαράσταση μου στα θύματα σε όλα αυτά τα κορίτσια – αγόρια που είχαν την ατυχία να συναντήσουν αυτά τα κ@@όπαιδα, τους ξεφτίλες, τους τσάμπα μάγκες που κρατούσαν το μέτρο της ηθικής, του ταλέντου, της σωστής άποψης, της αλήθειας,. της αντικειμενικότητας, της καλλιτεχνικής γενναιοδωρίας, που ποτέ δεν χρωστούσαν σε κανέναν τίποτα αλλά όλοι τους χρωστούσαν.

Δεν με νοιάζει να καταλάβω γιατί τώρα και γιατί αύριο και γιατί σε μήνες και γιατί σε χρόνια.
Με νοιάζει να μην φοβάται κανείς. Με νοιάζει να φοβούνται αυτά τα καθάρματα που τολμούν να ρίχνουν βιτριόλι στις ζωές αυτών που ξεκινούν να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα.
[...]
Μπράβο ρε!
Οι πετυχημένοι νάρκισσοι μου είπε ένας φίλος μου. Οι εξαρτημένοι σεξουαλικά μου είπε ένας άλλος. Δεν με αφορούν αυτές οι αναλύσεις τώρα, θέλω να κάνω εμετό και να δώσω μπουνιές, να γυρίσω το χρόνο πίσω….

Να πάω όπου υπάρχουν παιδιά να κόψω τα χέρια που τα χτυπάν, που τα βιάζουν, που ποτέ δεν θα μπορέσω να τα βοηθήσω ποτέ.
Αυτό με βασανίζει. Δεν είμαι καλά σταμάτησε ο χρόνος στο κεφάλι μου δεν μπορώ να μετακινηθώ από την καρέκλα μου δεν δέχεται εντολές το σώμα μου.

Αυτό θα πω και θα κλείσω. Για τους άλλους, για όσους δεν μπορούν να πουν, να μιλήσουν, να μοιραστούν, να καταγγείλουν, που μπόρεσαν να ξεφύγουν να γλυτώσουν από άρρωστες συμπεριφορές που τους επιβλήθηκαν με βίαιο χειριστικό τρόπο.
Για αυτούς που ποτέ δεν θα ανοίξουν το στόμα τους γιατί δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν στην κόλαση έχω να πω ότι το σύμπαν τους αποκατέστησε.

Δεν περιμένουν καμία δικαίωση. Γιατί τα βιτριόλια που τους έριξαν στη ψυχή και στο μυαλό. Για αυτά δεν υπάρχουν ούτε νοσοκομεία, ούτε δικαστήρια, ούτε ποινές, ούτε καταγγελίες, ούτε δικαίωση, ούτε αποδείξεις …παρά μόνο αγώνας, αγώνας δρόμου, αγώνας φευγιού για να πας εκεί όπου δεν χρειάζεται να απόδειξης ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Για τα θύματα ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ.

Από όλα αυτά τα σκοτάδια μπορείς να βγεις μόνο όταν βρεθεί κάποιος να σου πει όχι δεν είναι έτσι, δεν είσαι στο σύννεφο, αυτό δεν είναι σύννεφο, είναι ομίχλη, όποτε μην φοβάσαι, προχωρά, δεν θα κρεμοτσακιστείς.
Δεν είναι σύννεφο, είναι ένα κομματάκι ομίχλη. Έλα, έχει ΦΩΣ έξω και ίσως και μια αγκαλιά.

Τώρα η αγκαλιά είναι πολύ μεγάλη. ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Και μας χωράει όλους».