Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης παραχώρησε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο After Dark κι αναφέρθηκε στις καταγγελίες που έχουν γίνει στον χώρο της τέχνης αλλά και μια προσωπική εμπειρία που είχε.

«Είναι ένα κοινωνικό θέμα. Οι κοινωνίες έχουν πολλές βιτρίνες, μία ισχυρή βιτρίνα είναι του θεάτρου. Αυτή η λάμψη είναι πολύ ελκυστική κι όλοι θέλουμε να μπούμε σε αυτόν τον λαμπερό κόσμο το οποίο έχει σκοτάδι. Λίγο πριν βγεις στο φως της σκηνής, περνάς από το σκοτάδι. Ο ηθοποιός καλείται να κοιτάξει μέσα στο σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι πρέπει να το λαμπρύνουμε κι είναι υποχρέωση της δικής μου γενιάς να βγουν προς τα έξω. Είμαι μαζί με τα κορίτσια και τα αγόρια. Είχα κι εγώ κατά καιρούς και 19 ετών που δεν ξέρεις τι μέλλει γενέσθαι κι είσαι καινούριος στον χώρο… Ήμουν μαθητής της δραματικής σχολής και συνάντησα ένα σπουδαίο σκηνοθέτη. Κάναμε κάποια ιδιαίτερα και σιγά σιγά η σχέση δασκάλου και μαθητή δημιούργησε μια εμπιστοσύνη. Σε ένα μάθημα έγινε μια κρούση παραπάνω κι αντέδρασα, όπως αντέδρασε και το σώμα μου. Το σταμάτησα κι έπαθα σχεδόν ναυτία εκείνη την ώρα. Εξαφανίστηκα και δεν τον ξαναείδα. Με κυρίευσε ο φόβος κυρίως κι έλεγα μήπως φταίω εγώ; Μου μπήκαν ερωτήματα και μήπως αυτό μου κάνει κακό στην δουλειά… Πέρασε ο καιρός, είπε την συγγνώμη του κι η σχέση μας αποκαταστάθηκε. Το μήνυμα που θέλω να περάσω από την δική μου ιστορία είναι ότι και μπορείς να μιλήσεις και δεν τρέχει κάστανο. Όχι ως εδώ, δεν συμβαίνει τίποτα και δεν θα μου κάνεις κακό.»