Η Μαρία Εκμεκτσίογλου βρέθηκε καλεσμένη στο «Στούντιο 4» μοιράστηκε ιστορίες από όταν οι γιοι της ήταν σε νεαρή ηλικία και δεν δίστασε να αποκαλύψει και το γεγονός ότι τους παρακολουθούσε.

Όπως αποκάλυψε, φρόντιζε να νοικιάζει αυτοκίνητο και να φοράει περούκες για να γνωρίζει με ποιους βγαίνουν.

«Τα παιδιά μου τα πίεζα πολύ. Τους κοίμιζα νωρίς και μέχρι τώρα μου το παραπονιούνται. Ίσως ο τρόπος που μεγάλωσα εγώ ήθελα να είναι κύριοι, να μην αλητεύουν. Έβγαιναν στα ραντεβού τους, νοίκιαζα αυτοκίνητο σε άλλο χρώμα από το δικό μου και έβαζα περούκες και τους ακολουθούσα. Ήθελα να δω με ποιους φίλους βρίσκονται, με ποια κορίτσια. Όταν παρακολουθούσα τον τρίτο γιο, έπαιρνα και τους δυο μεγάλους και έτσι το έμαθαν. Ο μικρός δεν μας είδε αλλά το έμαθε και δεν μας το συγχωρεί. Είχε να κάνει με το γεγονός που ήμουν χωρισμένη και ήθελα να τους προστατέψω, να είναι καλά παιδιά. Σε αυτό βοήθησε και ο πατέρας τους, δεν γίνεται λόγος σε αυτό. Μεγαλώσαμε τρεις λεβέντες, άξια παιδιά».


Αναφέρθηκε επίσης και  στο ταξίδι που θα πάει τώρα αλλά και το μυθιστόρημα που ετοιμάζει.

«Θα πάω στο Περού για να αναπνεύσω τον αέρα των Ίνκας γιατί είναι μία ιδέα. Θέλω να δω πώς φτιάχνουν την σοκολάτα με το πιπέρι γιατί εγώ αυτό το έκανα 25 χρόνια πριν χωρίς να το γνωρίζω. Πάνω μου φοράω κάθε μέρα και ένα άλλο καρύκευμα. Τα βάζω για ευκολία εάν θέλω να μαγειρέψω. Τα μπαχάρια σημαίνουν πάθος, έρωτας, εξιτάρουν το πνεύμα και το μυαλό. Θέλω να τις έχω μαζί μου, να τις νιώθω».

«Ενώ είμαι άνθρωπος του σπιτιού, λατρεύω τα παιδιά μου αλλά θέλω να είμαι και ελεύθερη, να κινούμαι. Μέχρι να παντρευτώ έπρεπε να παίρνω άδεια από τον πατέρα μου, ήταν πολύ αυστηρός. Εγώ δεν είχα δει δύση ηλίου μέχρι να παντρευτώ. Επειδή ήταν πολύ ζωηρός άντρας ο πατέρας μου, ίσως ήθελε να με είχε κλεισμένη.

Δεν επαναστάτησα καθόλου τότε. Όλα τα κορίτσια τότε στην Κωνσταντινούπολη θέλαμε να παντρευτούμε να φύγουμε από το πατρικό καθεστώς. Τον σύζυγό μου τον διάλεξε η μητέρα μου. Ναι μεν τον γνώρισα τυχαία αλλά ήταν όλα ήδη τακτοποιημένα. Ήθελα να πάω σινεμά! Μετά από πολλά χρόνια ξεκίνησα να λέω “όχι” γιατί πιέστηκα και έφυγα. Γράφω εδώ και 9 χρόνια το μυθιστόρημα και σε 1.5 χρόνο περίπου θα βγει.

Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, τα ζούσαμε εμείς στην Τουρκία. Οι γυναίκες πρέπει να παίρνουμε δύναμη η μία από την άλλη, να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας».