Κώστας Χαριτοδιπλωμένος στην Ontime: “Οι εξοντωτικοί ρυθμοί με έριξαν κάτω δύο φορές με υπερκόπωση”
Στη μουσική είμαι τελείως αυτοδίδακτος
Ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος δεν είναι μόνο ο τραγουδιστής - είδωλο της ποπ σκηνής των ’80s και των ’90s, αλλά και ο δημιουργός δεκάδων αγαπημένων τραγουδιών
Παραμένει «Ακαταμάχητος» και λέει «Ναι» στη μουσική, που την υπηρετεί με μεγάλη επιτυχία εδώ και χρόνια, αλλά και στον έρωτα, τον οποίο έζησε και τον τραγούδησε. Ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος δεν είναι μόνο ο τραγουδιστής - είδωλο της ποπ σκηνής των ’80s και των ’90s, αλλά και ο δημιουργός (συνθέτης και στιχουργός) δεκάδων αγαπημένων τραγουδιών, που έχουν γίνει και σλόγκαν.
Γιατί ποιος δεν πήγε έστω νοερά για «Τρέλες στις Σεϋχέλλες»; Δεν έκανε «Αγκαλίτσες και Φιλάκια», δεν είπε «Σ’ έχω ερωτευθεί» ή δεν άκουσε «Φωνές» και δεν έγινε «Lost in the Night», λέγοντας «Καίγομαι», από έναν έρωτα; Κι αυτοί είναι μόνο μερικοί τίτλοι γνωστών τραγουδιών του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου που μέχρι σήμερα ξεσηκώνουν τον κόσμο, χωρίς κανένα «Δίλημμα» ότι αυτά που έγραψε και τραγούδησε ο ίδιος ή άλλοι συνάδελφοι έμειναν στις καρδιές τους μέχρι σήμερα.
Για όλα μίλησε στην «ΟΝ time». Για τη στροφή που έκανε, αλλά και την παύση όταν χρειάστηκε, τα μουσικά ριάλιτι και τα τάλεντ σόου, τον έρωτα, την υπερκόπωση που τον λύγισε δύο φορές, το χρόνο και τις πλαστικές επεμβάσεις, καθώς και για το… άδειο πορτοφόλι, που του έφερε γούρι, ενώ έστειλε το δικό του μήνυμα στη Μαρίνα Σάττι για το «ZARI» της στη Eurovision.
Ξεκίνησε από την οικογένειά μου. Όταν ήμουν έξι, επτά χρόνων, μου άρεσαν κάποια από τα τραγούδια που άκουγαν ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Τους έλεγα να μου βάλουν τα τραγούδια ξανά και ξανά. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι μπορούσα να εκφραστώ κιόλας, χωρίς να έχω διδαχτεί ποτέ μουσική, βρίσκοντας μια παλιά κιθάρα του πατέρα μου. Μου την κούρδισε και άρχισα στα καλά καθούμενα να παίζω, να ακούω ένα τραγούδι και να το παίζω. Κι επειδή υπήρχε πιάνο στο σπίτι, δοκίμασα και στο πιάνο, έπαιζα τις νότες μία μία και τα κατάφερα και σ’ αυτό. Στις παρέες ήμουν αυτός που έπαιζε μουσική, στο σχολείο με τα συγκροτήματα, στις εκδρομές, παντού.
Ήταν πολύ όμορφα. Ήμουν μοναχοπαίδι. Οι γονείς μου λάτρευαν τη μουσική, ο πατέρας μου εργαζόταν σε αμερικανική εταιρεία αερομεταφορών. Όμως, του άρεσε και έπαιζε κιθάρα και ακορντεόν, ενώ η μητέρα μου ήταν πτυχιούχος στο πιάνο. Έτσι, αφού οι γονείς μου είχαν κλίση στη μουσική, πώς ήταν δυνατόν να γεννηθώ εγώ χωρίς το μικρόβιο της μουσικής; (γέλια).
Απλώς προέκυψε, γιατί εγώ πάντα είχα τη μουσική ως χόμπι. Έτσι, όταν τελείωσα το γυμνάσιο, όπου είχαμε και συγκρότημα -μετά ο καθένας πήρε το δρόμο του-, θυμάμαι ότι ασχολιόμουν με κάποια κασετόφωνα που ήταν πολυκάναλα και μπορούσες να γράψεις τον εαυτό σου αρκετές φορές, οπότε γινόμουν μια μπάντα ολόκληρη ο ίδιος κι εκεί έγραφα και τις δικές μου μελωδίες και τα τραγούδια. Αυτό γινόταν μονίμως μέχρι που άκουσαν κάποια δικά μου τραγούδια στη δισκογραφική εταιρεία ΕΜΙ και μου είπαν «έλα να γράψουμε μερικά από αυτά σε βινύλιο». Εγώ τότε δούλευα, ήμουν διοικητικό στέλεχος μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας.
Όχι. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Θέλει να είσαι δοσμένος σε αυτό και πολλή δουλειά για να το υποστηρίξεις. Γιατί εγώ δεν βγήκα ξαφνικά κι άρχισα να κάνω επιτυχίες. Είχα πίσω μου πολλά χρόνια, από πιτσιρίκος που αφουγκραζόμουν τι αρέσει στον κόσμο, που έπαιζα μέχρι το πρωί με μια κιθάρα σε μια παραλία για τους φίλους μου, αυτοί χόρευαν και τραγουδούσαν, κι εγώ καταλάβαινα τι θέλουν να ακούσουν. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια προετοιμασία, για να έρθει μετά η εποχή που μέσα σε μία δεκαετία έκανα του κόσμου τις επιτυχίες. Δεν τα έγραψα όλα σε μία στιγμή. Υπήρξαν ατελείωτες ώρες σκληρής δουλειάς, σχεδόν ζούσα μέσα σ’ ένα στούντιο ηχογράφησης και κοιμόμουν εκεί μόνο για δυο τρεις ώρες. Οπότε δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Επίσης, εγώ δεν ήμουν μόνο συνθέτης ή τραγουδιστής. Ήμουν και τα δύο, αλλά και παραγωγός, γιατί έκανα τις παραγωγές των τραγουδιών μου, κι όλα αυτά είναι τρεις, τέσσερις δουλειές, αν τις πάρεις ξεχωριστά.
Κατ’ αρχάς τρέφω μεγάλη εκτίμηση στη Μαρίνα Σάττι, γιατί είναι πολύ αξιόλογη καλλιτέχνιδα. Έχει κάνει πολύ ωραίες δουλειές. Πάντοτε στήριζα -και στηρίζω και τώρα- τις ελληνικές συμμετοχές στη Eurovision, κι είναι η πρώτη φορά που η χώρα μας εκπροσωπείται με ένα τέτοιο τραγούδι, με τέτοιο ρυθμό, με τέτοιο ηχόχρωμα. Εύχομαι στη Μαρίνα να κάνει την έκπληξη και καλή της επιτυχία. Δεν θέλω να σχολιάσω το τραγούδι που θα στείλουμε στη Eurovision, γιατί δεν μου αρέσει να κρίνω τη δημιουργία συναδέλφων μου. Πιστεύω ότι θα μας δείξει ο κόσμος πως θα το αγκαλιάσει.
Όχι, γιατί ήμουν τόσο απασχολημένος με το να γράφω τραγούδια για τον εαυτό μου και για άλλους καλλιτέχνες, οπότε δεν υπήρχε χρόνος ούτε καν να το σκεφτώ. Επίσης, η Eurovision είναι κάτι που ή πρέπει να το κάνεις και να δώσεις το 100% του εαυτού σου ή, αν δεν μπορείς, άσε να το κάνουν κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες που μπορούν. Άλλωστε, πιστεύω ότι έχουμε πολλά ταλέντα στην Ελλάδα.
Υπάρχουν πολλά ταλέντα, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει οργανωμένη δισκογραφία πια, όπως υπήρχε μερικά χρόνια πριν, που οι δισκογραφικές εταιρείες επένδυαν τότε στα ταλέντα. Δεν περίμεναν να τους πάνε μια δουλειά έτοιμη κι απλώς να κάνουν διανομή, όπως συμβαίνει σήμερα. Η δισκογραφία τότε ήταν πολύ ισχυρή βιομηχανία, η οποία βοηθούσε ώστε να βγουν τα ταλέντα και μάλιστα τα πλέον υποσχόμενα άτομα, καθώς επένδυε σε αυτά. Σήμερα δεν υπάρχει αυτό. Είναι δουλειά του καθενός που πιστεύει στον εαυτό του και γράφει μουσική να επενδύσει ο ίδιος στον εαυτό του, είτε σε ώρες είτε σε χρήμα. Είναι λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα απ’ ό,τι πριν.
Είναι δικαίωμα των νέων να επιλέγουν τη μουσική που τους αρέσει, είτε λέγεται ροκ, είτε τραπ, είτε heavy metal, ή λαϊκό, ποπ, έντεχνο κ.ά. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει αυτό το δικαίωμα σε ένα νέο άνθρωπο. Και φυσικά αυτό που θα επιλέξουν οι περισσότεροι θα γίνει η τάση της εποχής.
Τα μουσικά ριάλιτι, αυτά τα σόου, υπάρχουν σε όλο τον πλανήτη. Η αρχική ιδέα ήταν καλή και στην Ελλάδα, για να μπορούν και από κει να βγουν κάποια ταλέντα και να τα δει ο κόσμος. Όταν όμως αυτά άρχισαν να γίνονται δύο, τρία, πέντε, δέκα… είκοσι, δηλαδή, προϊόν προς εκμετάλλευση η μουσική ή ένας άνθρωπος που θέλει να δείξει το ταλέντο του, αυτό δεν μου πολυάρεσε.
Δεν μου έχει προταθεί κάτι. Δεν νομίζω ότι θα το έκανα, εκτός αν επρόκειτο για ένα πολύ σημαντικό σόου, το οποίο θα ενέκρινα, δηλαδή, θα ήξερα πώς θα γίνει, πώς θα στηθεί, θα ήμουν -αν θέλετε- ενεργός και στην οργάνωσή του.
Ναι, έτσι είναι. Ορμώμενος από το «μέτρον άριστον», που έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, πάντα ήθελα να έχω ένα μέτρο στη ζωή μου, να μην ξεφεύγω πέρα από κάποια όρια, τα οποία θεωρώ ότι μπορούν να γίνουν επικίνδυνα κάποια στιγμή. Σε αυτό με βοήθησαν και η μόρφωση που είχα και το οικογενειακό μου περιβάλλον, ώστε να μπορώ να βάζω τα όριά μου και να μην τα ξεπερνάω. Κι όταν πάω να τα ξεπεράσω, να πατάω το φρένο.
Στη μουσική είμαι τελείως αυτοδίδακτος. Από μικρός έπιανα την κιθάρα, άκουγα, π.χ., ένα τραγούδι των Beatles και το έπαιζα! Το ίδιο μου συνέβη και στο πιάνο. Σπούδασα στην Αμερική μάρκετινγκ και διοίκηση επιχειρήσεων και σε αυτό δούλεψα αρχικά ως product manager σε μεγάλη εταιρεία, μέχρι που ήρθε το «Lost in the Night» και άλλαξε όλη η ζωή μου. Ακολούθησα τη μεγάλη μου αγάπη, που είναι η μουσική.
Αυτό δεν προσδιορίζεται. Όποιος προσπάθησε να το προσδιορίσει, έπεσε σε μεγάλη πλάνη. Ο έρωτας ούτε κυνηγιέται ούτε σε… κυνηγάει. Ο έρωτας απλώς συμβαίνει. Δεν υπάρχει «κυνήγι».
Δόξα τω Θεώ, μια χαρά. Σχεσάκιας ήμουν, δεν μου άρεσε το από δω κι από κει. Μου άρεσε πάντα να έχω μια σχέση και να μοιράζομαι με μια σύντροφο τα πάντα. Αυτό έκανα στη ζωή μου. Δεν είχα ποτέ παράλληλες σχέσεις ή τέτοια πράγματα, σεβόμουν τη σχέση μου. Και δόξα τω Θεώ, η ζωή μου ήταν γεμάτη και από έρωτα και από αγάπη. Μα, πάνω απ’ όλα, γεμάτη από μουσική.
Νομίζω ότι αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, η ζυγαριά έχει ισορροπήσει. Για είκοσι πέντε χρόνια υπήρχε δουλειά και μόνο δουλειά. Δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν αποφάσισα να σταματήσω για ένα διάστημα και να πω «οπ, πρέπει να ζήσω λίγο και για μένα», η ζυγαριά έγειρε και λίγο από την άλλη. Τώρα βρίσκομαι σε μια εποχή που πάλι γράφω, είμαι πολύ ενεργός στη δουλειά μου, εμφανίζομαι κάθε Σάββατο βράδυ στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», όπου μαζί με τον Μιχάλη Ρακιντζή έχουμε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα με τραγούδια ’80s-’90s που αγαπάμε κι εμείς και ο κόσμος. Είμαι ευγνώμων στον κόσμο για την αγάπη του. Έχω ενθουσιαστεί, γιατί βλέπω ότι ακόμα και οι νέοι, που ακούν κι άλλου είδους μουσική, έρχονται και διασκεδάζουν με τα τραγούδια των ’80s και των ’90s. Γι’ αυτό λέω ότι ο νέος πρέπει να είναι ελεύθερος να ακούσει όλα τα είδη των τραγουδιών και να επιλέξει.
Όχι, καθόλου. Το αντιμετώπισα και το αντιμετωπίζω πολύ ωραία και πολύ θετικά, γιατί αυτές οι εκδηλώσεις αγάπης του κόσμου και ο θαυμασμός μόνο καλό μπορούν να κάνουν στην ψυχολογία ενός ανθρώπου. Ακόμα κι όταν θέλουν να μάθουν για τη ζωή σου, πώς είσαι, πώς είναι η προσωπική σου ζωή, και πάλι ενδιαφέρον είναι. Ο κόσμος ποτέ δεν κριτικάρει.
Δεν έχω κάποιες αρνητικές εμπειρίες από τη νύχτα, και τότε δούλευα κάθε βράδυ. Κι αυτό γιατί δεν είχα έχθρες. Ξέρετε, όσοι δουλεύουν νύχτα, δεν διαφέρουν και πολύ από αυτούς που δουλεύουν την ημέρα. Και μπορώ να σας πω ότι, επειδή στη νύχτα είναι και λίγο άγραφοι οι νόμοι της, μετράνε πιο πολύ ο λόγος και το καθαρό μέτωπο του καθενός από εμάς. Αν δεν έχεις πειράξει κανέναν, αν είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου, δεν σε ενοχλεί κανείς. Στη μέρα, καμιά φορά σε πειράζουν, κοιτάει να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου. Αλλά έτσι είναι η ζωή μας, γι’ αυτό και εγώ πιστεύω πως, όσο πιο εντάξει είσαι εσύ με τον εαυτό σου, τόσο και πιο εντάξει είσαι με τους γύρω σου.
Ήταν αυτή η κουβέντα που κάναμε από την αρχή και σας μίλησα για όρια. Τα όρια αυτά αφορούν πολλά πράγματα όπως και το «οπ, μήπως κουράστηκα και δεν μπορώ να αποδώσω όπως θέλω; Μήπως δεν πρέπει να ξεπεράσω τα όριά μου; Μήπως πρέπει να κοιτάξω λίγο τον εαυτό μου, τα παιδιά μου -κυρίως αυτά-, τους γύρω μου;». Όλα αυτά τα έβαλα κάτω και είδα ότι χρειάζομαι αυτόν το χρόνο, ένα break, για να έρθει η ζυγαριά πάλι στα ίσια της. Ήταν προσωπική μου επιλογή να σταματήσω εκείνο το διάστημα. Κι επανήλθα δριμύτερος.
Ναι. Είχα πάθει δύο φορές υπερκόπωση, γιατί δούλευα ακατάπαυστα. Όταν έχεις τόσες δραστηριότητες, θέλεις και ξεκούραση. Δεν γίνεται με μόνο τέσσερις, πέντε ώρες ύπνου. Οι ρυθμοί που ζούσα τότε ήταν εξοντωτικοί.
Ναι, ο γάμος συνέβη αρκετά νωρίς, σε μια εποχή που η καριέρα μου ήταν ήδη στα πάνω της, και είπα «τώρα πρέπει να κάνω παιδιά, γιατί μετά, με τόση δουλειά που έχω, δεν θα συμβεί». Πιστεύω ότι ήταν μια πολύ σωστή απόφαση, γιατί έχω δύο υπέροχα παιδιά. Την Ιωάννα και τον Νίκο. Η κόρη μου ασχολείται με την ανθρωπολογία και ο γιος μου με τα οικονομικά. Ο Νίκος ασχολήθηκε με τη μουσική για αρκετά χρόνια, είχε φτιάξει και δικό του συγκρότημα στο σχολείο, έγραφε και τραγούδια, αλλά προτίμησε την επιστήμη του, και καλά έκανε.
Ναι. Τον περασμένο Αύγουστο γέννησε η κόρη μου ένα αγοράκι, πολύ γλυκό. Μεγάλη ευτυχία. Η ωραιότερη μελωδία της ζωής. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα αυτό που νιώθεις, γιατί βλέπεις τη ζωή που συνεχίζεται, αγαπάς ένα πλασματάκι το οποίο είναι δυο φορές παιδί σου - είναι συναισθήματα πολύ ωραία και εύχομαι σε όλους να τα ζήσουν.
Όχι. Δεν το σκέφτηκα. Έχω τα παιδιά μου, οπότε είμαι καλυμμένος. Απλώς, μια σύντροφο να έχω δίπλα μου, και όλα καλά. Ποτέ δεν ήμουν μοναχικός τύπος. Πάντα ήθελα συντροφιά.
Όχι. Δεν πέρασα κάτι τέτοιο, γιατί ευτυχώς την εποχή της μεγάλης μου δημιουργίας, ενώ εγώ δούλευα ακατάπαυστα, υπήρχε ο πατέρας μου, ο οποίος φρόντιζε τα οικονομικά. Επένδυσε κάποια χρήματα σωστά, ώστε, σε κάποια περίοδο που η δουλειά μου δεν θα ήταν στα καλύτερά της, να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπέστατα.
Εγώ ήμουν στο μοντέρνο τραγούδι κι όχι στο λαϊκό, όπου οι αμοιβές ήταν τεράστιες. Έπαιρνα μια κανονική αμοιβή. Τώρα, όταν αυτές είναι καθημερινές, τις επενδύεις σωστά και δεν κάνεις παράλογα έξοδα, κάτι σου μένει. Είμαι ευχαριστημένος.
Όχι, ποτέ.
Ο χρόνος περνάει για όλους μας. Πρέπει όλοι να είμαστε συμβιβασμένοι μαζί του. Να δεχτούμε τα στάδια που περνάμε μέσα στο χρόνο. Έχω καταφέρει να τα πηγαίνω καλά με το χρόνο, μου αρέσει ακόμα να δημιουργώ, γράφω συνέχεια μουσική, έχω τις εμφανίσεις μου, κάνω αυτό που αγαπώ, για να νιώθω καλά με τον εαυτό μου.
Δεν ονειρεύτηκα κάτι. Δημιουργούσα τις μουσικές και τα τραγούδια μου γιατί μου άρεσε. Όλα τα άλλα ήρθαν μόνα τους.
Το «Άδειο Πορτοφόλι». «Η ζωή μου όλη άδειο πορτοφόλι, έρωτες, ξενύχτια και φιλιά» (γέλια). Τι να τα κάνεις τα λεφτά, να τα έχεις στο πορτοφόλι; Αυτό που έχει σημασία είναι να περνάς ωραία, να ερωτεύεσαι, να ζεις την κάθε σου στιγμή. Κι αυτό προσπαθούσα να κάνω πάντα. Να δίνω σημασία σε αυτά που μετράνε στη ζωή μου περισσότερο από τα χρήματα. Πάντα το πίστευα, γι’ αυτό ίσως μου έρχονταν και τα χρήματα (γέλια).
Γιατί ποιος δεν πήγε έστω νοερά για «Τρέλες στις Σεϋχέλλες»; Δεν έκανε «Αγκαλίτσες και Φιλάκια», δεν είπε «Σ’ έχω ερωτευθεί» ή δεν άκουσε «Φωνές» και δεν έγινε «Lost in the Night», λέγοντας «Καίγομαι», από έναν έρωτα; Κι αυτοί είναι μόνο μερικοί τίτλοι γνωστών τραγουδιών του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου που μέχρι σήμερα ξεσηκώνουν τον κόσμο, χωρίς κανένα «Δίλημμα» ότι αυτά που έγραψε και τραγούδησε ο ίδιος ή άλλοι συνάδελφοι έμειναν στις καρδιές τους μέχρι σήμερα.
Για όλα μίλησε στην «ΟΝ time». Για τη στροφή που έκανε, αλλά και την παύση όταν χρειάστηκε, τα μουσικά ριάλιτι και τα τάλεντ σόου, τον έρωτα, την υπερκόπωση που τον λύγισε δύο φορές, το χρόνο και τις πλαστικές επεμβάσεις, καθώς και για το… άδειο πορτοφόλι, που του έφερε γούρι, ενώ έστειλε το δικό του μήνυμα στη Μαρίνα Σάττι για το «ZARI» της στη Eurovision.
