Με λόγια γεμάτα ειλικρίνεια, χιούμορ αλλά και συγκίνηση, η Σόφη Ζαννίνου άνοιξε την καρδιά της στην κάμερα του Πάμε Δανάη άμε αφορμή τη συμμετοχή της στη σειρά Grand Hotel. Η καταξιωμένη ηθοποιός μίλησε για τη συνεργασία της με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη, για την ιδιαίτερη σχέση που είχε με τον πατέρα της, αλλά και για την προσωπική της στάση απέναντι στο πέρασμα του χρόνου και τις εξωτερικές αλλαγές. Παρά τα χρόνια εμπειρίας και τις πολλές επιτυχίες, η Σόφη Ζαννίνου δεν παύει να ενθουσιάζεται για κάθε καινούρια επαγγελματική πρόκληση – και κυρίως για τις ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται στο πλαίσιο μιας δουλειάς.


Σόφη Ζαννίνου:«Με τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη κάθε σκηνή είναι μάθημα υποκριτικής»

«Είμαι πολύ χαρούμενη που κάνω μια υπέροχη δουλειά. Έχω μεγάλη χαρά που δουλεύω με την Δάφνη Λαμπρόγιαννη. Είναι ένα μάθημα υποκριτικής σε κάθε τι που κάνει», δήλωσε γεμάτη θαυμασμό η Σόφη Ζανίνου. Η συνεργασία της με τη γνωστή ηθοποιό φαίνεται να την εμπνέει και να της προσφέρει νέα δημιουργικά κίνητρα, ακόμα και μετά από δεκαετίες στο θέατρο και την τηλεόραση.

«Ο πατέρας μου με μεγάλωσε σαν φαντάρο» – Η σκληρότητα που πλήγωνε ένα παιδί

Με συγκίνηση η Σόφη Ζαννίνου αναφέρθηκε και στον πατέρα της, τον αείμνηστο ηθοποιό Ζαννίνο, αποκαλύπτοντας την αυστηρότητα με την οποία την ανέθρεψε: «Ο πατέρας μου ήταν πολύ υπεύθυνος άνθρωπος, με μεγάλωσε σαν φαντάρο. Κάποιες στιγμές νόμιζα ότι δεν με αγαπάει. Έλεγα “γιατί μου φέρεται τόσο σκληρά;”».

«Μια φορά έκανα μπότοξ και καταστράφηκα» – Ο χρόνος είναι στάση ζωής, όχι ρυτίδες

Η Σόφη Ζαννίνου σχολίασε και τη σχέση της με τον χρόνο, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει καμία αγωνία για τη φθορά της εξωτερικής εμφάνισης: «Δεν φοβάμαι τον χρόνο. Μέσα μου νιώθω ότι είμαι 25 χρονών και 30. Δεν έχω το άγχος για τις ρυτίδες. Βλέπεις πιτσιρικάδες να είναι γέροι και 90άρηδες να φυσάνε».Παραδέχτηκε μάλιστα πως στο παρελθόν επιχείρησε να κάνει μπότοξ, αλλά το αποτέλεσμα δεν της άρεσε καθόλου: «Μία φορά έκανα μπότοξ και καταστράφηκα. Δεν μπορούσα να παίξω. Έπρεπε να κάνω τη θυμωμένη σε μία σκηνή και δεν μπορούσα να κουνήσω το πρόσωπό μου, ήμουν μάρμαρο. Δεν το ξαναέκανα», κατέληξε η Σόφη Ζανίνου.