Υπάρχουν ρούχα που έρχονται και φεύγουν σαν εποχικές διαθέσεις. Κι υπάρχουν κι εκείνα που, παρά τις σιωπές και τις απουσίες τους, επιστρέφουν πάντα με κάτι να πουν. Τα λευκά τζιν ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Δεν ήταν ποτέ ακριβώς «μόδα» — ήταν και είναι δήλωση. Από την Kendall Jenner μέχρι την Alexa Chung, το λευκό ντένιμ έχει γίνει ένα βασικό κομμάτι στις ντουλάπες των αγαπημένων It-girls της μόδας.

Η Bella Hadid μας το υπενθύμισε καθώς εμφανίστηκε με λευκό, cropped τζιν καμπάνα στο 78ο Φεστιβάλ των Καννών. Ωστόσο το ρούχο αυτό δεν ήταν ποτέ “εύκολο”, καθώς φοβόμαστε μήπως λερωθεί εξαιτίας του χρώματος του και πολλές από εμάς πιστεύουμε ότι μπορεί να μας διαγράφει περισσότερο από ένα μπλε σκούρο.


Από την αντίδραση στο κατεστημένο στην ποπ κουλτούρα

Η ιστορία του ντένιμ, όπως την ξέρουμε, ξεκινά στα μέσα του 19ου αιώνα. Το ύφασμα φτιάχτηκε για σκληρή δουλειά, για ορυχεία και σιδηροδρόμους. Ήταν μπλε, χοντρό, στιβαρό. Όταν όμως στα μέσα του 20ού αιώνα οι γυναίκες το διεκδίκησαν – πρώτα δειλά και έπειτα δυναμικά – το τζιν έγινε κάτι άλλο: έγινε κοινωνική στάση, έγινε κομμάτι της θηλυκότητας με νέα οπτική.

Το λευκό τζιν, ειδικά, εμφανίζεται έντονα τη δεκαετία του ’70, με την απελευθέρωση των σιλουετών και την είσοδο του χρώματος στη μόδα. Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρχε σε φωτογραφίες από φεστιβάλ, σε εξώφυλλα δίσκων, φορεμένα από γυναίκες που διεκδικούσαν μια νέα ζωή. Το άσπρο τζιν ήταν κάτι σαν το “αντίθετο” του μπλε denim – όχι βαρύ, όχι αυστηρό, όχι αντρικό. Ήταν καθαρό, ανάλαφρο, αισθησιακό, με λίγη πολυτέλεια μαζί.

Διαβάστε στο thefashionbible.gr