Ξένια Καλογεροπούλου: Το συγκινητικό αίτημα για ένα τέλος ζωής σαν της Άλκης Ζέη (Βίντεο)
Ο φόβος του θανάτου και η αξιοπρέπεια στο τέλος της ζωής
Η αγαπημένη ηθοποιός Ξένια Καλογεροπούλου μοιράζεται τις σκέψεις της για τον θάνατο και αναφέρεται στην κουμπάρα της, Άλκη Ζέη, η οποία έφυγε γαλήνια σε βαθιά γεράματα - «Μια μέρα εκεί που την τάιζε η κόρη της, της είπε ότι δεν θέλει άλλο και πέθανε.
Η Ξένια Καλογεροπούλου, μία από τις πλέον αγαπημένες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, μίλησε ανοιχτά για τον φόβο του θανάτου, τις ασθένειες και την αξιοπρέπεια στο τέλος της ζωής. Σε μια συγκινητική εξομολόγηση στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά», η Καλογεροπούλου περιέγραψε τις δύσκολες στιγμές που έζησε δίπλα στον σύζυγό της, Κωστή Σκαλιόρα, πριν φύγει από τη ζωή. Παράλληλα, εξέφρασε την επιθυμία της για ένα τέλος σαν αυτό της σπουδαίας συγγραφέα και κουμπάρας της, Άλκης Ζέη, η οποία απεβίωσε με έναν ήρεμο και αξιοπρεπή τρόπο.
Διαβάστε: Ξένια Καλογεροπούλου για τη μειωμένη όρασή της: "Δεν βλέπω καλά, στην αρχή ήμουν απελπισμένη και έλεγα δεν θέλω να ζήσω έτσι" (Βίντεο)
Η Ξένια Καλογεροπούλου δεν έκρυψε τον μεγάλο της φόβο για ένα επώδυνο τέλος. «Με φοβίζει πάρα πολύ η ιδέα να "τελειώσω" άρρωστη σε νοσοκομείο», δήλωσε χαρακτηριστικά στην εκπομπή. «Κι ο Κωστής πέρασε πολύ καιρό σε νοσοκομείο μέχρι να πεθάνει, ταλαιπωρήθηκε. Αυτό με φοβίζει τρομερά».
Αντίθετα με αυτή την εικόνα, η ηθοποιός ονειρεύεται ένα τέλος γεμάτο γαλήνη, ακολουθώντας το παράδειγμα της κουμπάρας της, Άλκης Ζέη. Η σπουδαία συγγραφέας, η οποία έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2020 σε ηλικία 97 ετών, είχε ένα τέλος γεμάτο αξιοπρέπεια. Όπως περιέγραψε η Ξένια Καλογεροπούλου, «Μια μέρα εκεί που την τάιζε η κόρη της, της είπε ότι δεν θέλει άλλο και πέθανε. Αν μπορούσα να πεθάνω έτσι, θα ήταν πολύ ωραίο». Αυτή η περιγραφή αποτυπώνει την επιθυμία για ένα τέλος ήρεμο, χωρίς ταλαιπωρία, περικυκλωμένη από αγαπημένα πρόσωπα.
Η ζωή της σημαδεύτηκε από περιόδους πολιτικής προσφυγιάς, καθώς έζησε στη Σοβιετική Ένωση από το 1954 έως το 1964. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1964, αναγκάστηκε να ξαναφύγει με την οικογένειά της το 1967, με την επιβολή της Χούντας, εγκαθιστάμενη αυτή τη φορά στο Παρίσι μέχρι την πτώση της δικτατορίας.
Η σχέση της με τη γραφή ξεκίνησε από πολύ νεαρή ηλικία, γράφοντας κείμενα για κουκλοθέατρο ήδη από το Γυμνάσιο. Ανάμεσα στις δημιουργίες της ήταν και ο Κλούβιος, ένας χαρακτήρας που έγινε αργότερα γνωστός στο κουκλοθέατρο «Μπαρμπα-Μυτούσης». Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το καπλάνι της βιτρίνας» (1963), εμπνευσμένο από τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, ήταν αυτοβιογραφικό. Ακολούθησε μια πλούσια συγγραφική πορεία με πλήθος μυθιστορημάτων για παιδιά, ενώ το 1987 παρουσίασε το πρώτο της έργο για ενήλικες, «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα». Τα τελευταία της χρόνια κυκλοφόρησαν τα αυτοβιογραφικά «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» (2013) και «Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά» (2017). Το 2010, η Άλκη Ζέη τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο της προσφοράς της στα γράμματα.
Διαβάστε: Ξένια Καλογεροπούλου για τη μειωμένη όρασή της: "Δεν βλέπω καλά, στην αρχή ήμουν απελπισμένη και έλεγα δεν θέλω να ζήσω έτσι" (Βίντεο)
Ξένια Καλογεροπούλου: Ο φόβος της ασθένειας και το παράδειγμα της Άλκης Ζέη
Η Ξένια Καλογεροπούλου δεν έκρυψε τον μεγάλο της φόβο για ένα επώδυνο τέλος. «Με φοβίζει πάρα πολύ η ιδέα να "τελειώσω" άρρωστη σε νοσοκομείο», δήλωσε χαρακτηριστικά στην εκπομπή. «Κι ο Κωστής πέρασε πολύ καιρό σε νοσοκομείο μέχρι να πεθάνει, ταλαιπωρήθηκε. Αυτό με φοβίζει τρομερά».Αντίθετα με αυτή την εικόνα, η ηθοποιός ονειρεύεται ένα τέλος γεμάτο γαλήνη, ακολουθώντας το παράδειγμα της κουμπάρας της, Άλκης Ζέη. Η σπουδαία συγγραφέας, η οποία έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2020 σε ηλικία 97 ετών, είχε ένα τέλος γεμάτο αξιοπρέπεια. Όπως περιέγραψε η Ξένια Καλογεροπούλου, «Μια μέρα εκεί που την τάιζε η κόρη της, της είπε ότι δεν θέλει άλλο και πέθανε. Αν μπορούσα να πεθάνω έτσι, θα ήταν πολύ ωραίο». Αυτή η περιγραφή αποτυπώνει την επιθυμία για ένα τέλος ήρεμο, χωρίς ταλαιπωρία, περικυκλωμένη από αγαπημένα πρόσωπα.
Η ζωή και το έργο της Άλκης Ζέη
Η Άλκη Ζέη υπήρξε μια από τις κορυφαίες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό με τον θάνατό της σε ηλικία 97 ετών. Γεννημένη στην Αθήνα από Κρητικό πατέρα και Σαμιώτισσα μητέρα, πέρασε τα πρώτα της χρόνια στη Σάμο. Παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου (που απεβίωσε το 1991) και απέκτησαν δύο παιδιά. Η εκπαίδευσή της ήταν πολυσχιδής, φοιτώντας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, ενώ αργότερα σπούδασε σενάριο στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας.Η ζωή της σημαδεύτηκε από περιόδους πολιτικής προσφυγιάς, καθώς έζησε στη Σοβιετική Ένωση από το 1954 έως το 1964. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1964, αναγκάστηκε να ξαναφύγει με την οικογένειά της το 1967, με την επιβολή της Χούντας, εγκαθιστάμενη αυτή τη φορά στο Παρίσι μέχρι την πτώση της δικτατορίας.
Η σχέση της με τη γραφή ξεκίνησε από πολύ νεαρή ηλικία, γράφοντας κείμενα για κουκλοθέατρο ήδη από το Γυμνάσιο. Ανάμεσα στις δημιουργίες της ήταν και ο Κλούβιος, ένας χαρακτήρας που έγινε αργότερα γνωστός στο κουκλοθέατρο «Μπαρμπα-Μυτούσης». Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το καπλάνι της βιτρίνας» (1963), εμπνευσμένο από τα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, ήταν αυτοβιογραφικό. Ακολούθησε μια πλούσια συγγραφική πορεία με πλήθος μυθιστορημάτων για παιδιά, ενώ το 1987 παρουσίασε το πρώτο της έργο για ενήλικες, «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα». Τα τελευταία της χρόνια κυκλοφόρησαν τα αυτοβιογραφικά «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» (2013) και «Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά» (2017). Το 2010, η Άλκη Ζέη τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο της προσφοράς της στα γράμματα.
